ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 236

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ มู่หรงฉีออกจากจวนเข้าวังหลวงไปแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนบอกอาการจิ่นอวี๋ไปตามความจริง ในหนึ่งเดือนนี้ เธอไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด มองไม่เห็นความหวัง

สิ่งที่มู่หรงฉีสามารถทำได้ ก็คือยื้อเวลาให้ได้สู้อย่างเต็มที่อีกสองสามวัน

เหลือหญิงสาวเพียงไม่กี่คน ไม่มีอารมณ์จะร้องงิ้ว ต่างคนต่างกลับบ้าน ต่างคนต่างหาแม่

เหลิ่งชิงฮวนเป็นฝ่ายไปหาจิ่นอวี๋่ก่อน เสนอให้เธอตรวจสอบอย่างละเอียดถี่ถ้วนอีกครั้ง ดูว่ามีเลือดคั่งที่ศรีษะหรือไม่ ส่วนเกิดรอยโรคในร่างกายอยู่ที่ไหน เพื่อจัดยาให้เข้ากับโรค

จิ่นอวี๋ปฎิเสธออย่างตรงไปตรงมา

“ขอโทษนะ ข้าไม่เชื่อใจท่าน หมอหลวงในวังต่างก็หมดปัญญาสู้ หรือว่าท่านมีความสามารถในเรื่องนี้เหรอ? อาศัยสัตว์เลื้อยคลานไม่กี่ตัวมารักษาดวงตาของข้า พูดไปใครเขาจะเชื่อ?”

เหลิ่งชิงฮวนกอดอกมองเธออย่างเย็นชา “ในเมื่อไม่เชื่อใจ งั้นท่านยังจะมาที่จวนฉีอ๋องทำไมกัน? ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการรักษา”

“ท่านพี่ไม่อยู่ พวกเรามาเปิดอกคุยกันเลยดีกว่า ข้ามาที่จวนฉีอ๋อง เพื่ออะไรกันล่ะ เชื่อว่าพวกท่านคงรู้ดีอยู่แก่ใจ ขอเพียงแค่แต่งงานกับท่านพี่ได้ ก็เป็นดวงตาคู่หนึ่งไม่ใช่หรือไง? ข้าไม่ถือสา”

เหลิ่งชิงฮวนกลับหัวเราะ “ท่านพูดสบายใจเฉิบเช่นนี้ ท่านฉีอ๋องได้รับคำสั่งจากพระสนมฮุ่ยเฟย หากผ่านพ้นไปหนึ่งเดือนแล้วยังรักษาตาของท่านไม่ได้ ก็ต้องควักดวงตาเหลิ่งชิงหลางออก”

“นางทำร้ายข้า ได้รับโทษก็สมควรแล้ว ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ข้าขอแนะนำว่าเจ้าอย่าได้เข้าไปยุ่ง หากเจ้าต้องการให้ข้าทานยา ข้าจะทานยาพิษด้วยตัวข้าเอง ทำให้เจ้าแก้ต่างไม่ได้ ขอเพียงแค่ได้แต่งกับท่านพี่ ข้ายอมสละทุกอย่าง”

นี่เป็นพฤติกรรมของหญิงปากร้ายไร้เหตุผล เหลิ่งชิงฮวนอับจนหนทาง ปะทะกับวิธีการดื้อรั้นของจิ่นอวี๋เช่นน้ี มู่หรงฉีคิดอยากที่จะกำจัดเธอก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

เหลิ่งชิงฮวนเก็บกล่องยาที่อยู่ข้างมือ “ข้าไม่อยากทำเรื่องชั่วตามคนอื่น ท่านไม่อยากรักษา ข้าก็จนปัญญา แต่มีอยู่สองประโยคที่ต้องพูดให้เข้าใจก่อน ประการแรก มู่หรงฉีไม่อยากแต่งงานกับท่าน ประการสองอย่าได้มายั่วโมโหข้าเด็ดขาด”

จิ่นอวี๋ยิ้มอย่างเย็นชา “ท่านพี่จะแต่งหรือไม่แต่งกับขา นั่นก็เป็นเรื่องของเขา ท่านก็ไม่สามารถตัดสินได้ เช่นกัน ข้าอยู่ที่จวนฉีอ๋อง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับท่าน ท่านอย่าได้หวังว่าจะไล่ข้าออกไป สัตว์เลื้ยคลานอย่างพวกแมงป่อง งูพิษนั้น แม้ว่าข้าจะกลัว แต่ก็จะไม่ย้ายไปไหน กัดฉันก็ดี จะได้ปล่อยให้เหลิ่งชิงหลางของท่านลงเอยเหมือนกัน”

นี่ถือเป็นการประกาศสงครามกับตนเองแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนมองจิ่นอวี๋ แม้ว่าดวงตาของเธอจะจ้องมองตรงไปข้างหน้า แต่กลับรู้สึกเย็นยะเยือก รู้สึกถึงอันตราย

แม้ว่าเธอจะไม่ชอบมู่หรงฉี แต่เธอก็ไม่อยากเสียหน้า!

เธอวิ่งเข้ามาในบ้านคนอื่น ยั่วยวนสามีคนอื่นอย่างโจ่งแจ้ง กลับโวยวายอย่างมั่นใจ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับภรรยาของคนอื่น ปะทะกับวงจรสมองที่ประหลาดนี้ ก็ดูออกแล้วว่าสมองเธอนั้นป่วยจริง! ง่ายๆก็คือบ้าไปแล้ว

มาจากความตั้งใจแน่วแน่อย่างบ้าคลั่งของหญิงสูงวัยที่เกลียดการแต่งงาน ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถเทียบได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นางไม่มีหนทางให้ถอยกลับอีกแล้ว ครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาด ทําอะไรไม่ได้เลยแน่นอน มู่หรงฉีจะสามารถรับมือไหวไหมนะ?

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก โถ่วๆ ในอนาคตเจ้ากระต่ายน้อยในที่อยู่ในท้องของตนเองเติบโตขึ้นแต่งลูกสะใภ้ ตนเองจะต้องสั่งสอนเขาให้เป็นอย่างดี อย่าได้เจ้าชู้ประตูดิน เพราะว่า บางครั้งสิ่งที่ทำเจ้ายุ่งเหยิง ไม่จำเป็นต้องเป็นดอกไม้ดอกเดียว หรืออาจจะเป็นต้นกระบอกเพชรก็ได้

นอกจากนี้ ตนเองไม่มีทางเป็นแม่สามีที่เรื่องเยอะอย่างพระสนมฮุ่ยเฟยเด็ดขาด เคราะห์ดีท่ีตอนนี้นางอยู่ในวังหลวง หากอยู่ในจวนอ๋องก็ต้องเจอหน้ากับตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ในจวนจะต้องไก่บินเตลิดหมาวิ่งพล่านแน่นอน

ในเมื่อเธอประกาศสงครามแล้ว ข้าก็จะจัดให้

ลมฤดูใบไม้ผลิพัดกลองรบ โลกปัจจุบันใครกลัวใคร ก็ต้องดูว่าใครแพ้ใครชนะในสงครามปกป้องการแต่งงานครั้งนี้