ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 238

“เพราะเครื่องมือมีจำกัด ข้าจึงไม่ได้ผ่าตัดเปิดหน้าท้องเอาอวัยวะในร่างกายออกมา เพียงทำลายการทำงานของรังไข่ ตราบหน้าเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องระดูแล้ว ข้าจะคอยใส่ยาให้เจ้า จนเจ้าหายขาด ยังพอจะมีหวังฟื้นคืนความเป็นชายของเจ้าได้”

หันหลังกลับไปที่กล่องยา และหยิบยาห่อหนึ่งยื่นให้เขา จากนั้นกำชับปริมาณและการใช้ยา จึงใช้โอกาสถาม “พิธีรับช่วงต่อราบรื่นดีหรือไม่”

โฉวซือเส่าพยักหน้าเล็กน้อย “ที่ควรสังหารก็ให้สังหาร ที่ควรบั่นก็ให้บั่น มีผู้ใดยังไม่ยอมแพ้? แต่น่าเสียดายนัก พิธีรับช่วงต่อที่ยิ่งใหญ่ ฮูหยินของผู้มีอิทธิพลมืดแห่งหุบเขาไม่เข้าร่วม ไม่ได้มาประจักษ์ความโชดช่วงของข้า”

เหลิ่งชิงฮวนมองบนใส่เขาผู้มีใบหน้าซูบผอม และรู้ดีว่าจะราบรื่นได้เยี่ยงไร เขาเชี่ยวชาญกลยุทธ์ ทุ่มเทแรงกาย ไม่รู้ว่าเหนื่อยเพียงใด

อืม โฉวซือเส่านับวันยิ่งมีความมาดแมน

เขาไม่อยากพูด เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ถาม เพราะนั่นเป็นเรื่องในครอบครัวของเขา

นางเบ้ปากคว่ำด้วยความดูหมิ่น “คนที่มอบของขวัญขอบคุณเป็นไม้ที่ผุพัง ยังมีหน้ากล้าหยอกล้อ ? คนที่ขี้เหนียวอย่างเจ้า สมน้ำหน้าที่ไม่มีแม่หญิงยอมแต่งงานกับเจ้า”

“ชายที่ปลิ้นปล้อนกลับกลอกอย่างมู่หรงฉียังมีคนร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมปล่อย เหตุใดข้าจะทำไม่ได้ เมียข้าใจกว้างเช่นนี้ ดูแล้วไม่น่ามีความรู้สึกต่อมู่หรงฉีแล้ว”

คำว่าเมียช่างน่าบาดหูยิ่งนัก แต่เหลิ่งชิงฮวนกลับไม่ได้สนใจเลยสักน้อย เพียงถอนหายใจ

“ข้าอยากโกรธยิ่งนัก แต่มีประโยชน์หรือ”

“มีประโยชน์แน่นอน ! ” โฉวซือเส่าจริงจังมาก “ขอเพียงเจ้ากล้าออกคำสั่ง ข้าจะสังหารนางเพื่อให้เจ้าสบายใจ”

ประโยคนี้ช่างกล้าหาญยิ่งนัก เพื่อนแท้แห่งแดนมังกรจริงๆ

“อย่างน้อยนางก็เป็นจวิ้นจู่ เจ้าไม่กลัวปัญหามาถึงตัวเจ้า? ”

“เจ้าจะสังหารหรือไม่สังหาร ให้คำตอบที่เสนาะหู เรื่องเล็กเพียงนี้ สำหรับข้าโฉวซือเส่าแล้ว ง่ายดั่งปอกกล้วย”

“เจ้าคิดว่าดาบในมือเจ้าเร็วหรือชายเปลี่ยนใจเร็วกว่า วันนี้เจ้าช่วยข้าสังหารจิ่นอวี๋ พรุ่งนี้ยังมีเหลิ่งชิงหลาง สังหารไม่หมดดอก” เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกสิ้นหวัง

อีกอย่าง มู่หรงฉีไม่สู้กับเจ้าหรือ

โฉวซือเส่าเบ้ปาก “ดูท่าข้าเลือกเป็นผู้ชายนั้นถูกต้องแล้ว แม่หญิงอย่างพวกเจ้าร่ำรี้ร่ำไร ไม่เด็ดขาดเลยสักนิด อยากแก้ปัญหาที่ต้นตอนั้นง่ายดายมาก ตัดฉับครั้งเดียว บั่นมู่หรงฉี เรื่องก็สำเร็จลุล่วงแล้ว ชาตินี้ผู้ใดยังจะแย่งเป็นเมียของขันที”

เหลิ่งชิงฮวนชูนิ้วหัวแม่มือให้เขา “ยอดเยี่ยม ! เจ้าช่างร้ายกาจยิ่งนัก ภายหลังข้าต้องอยู่ห่างจากเจ้า เพื่อเลี่ยงไม่ขวางหูขวางตาเจ้า ถูกเจ้าเพ่งเล็ง”

โฉวซือเส่าแสยะยิ้ม “เมื่อสักครู่ข้าเพิ่งรับช่วงต่อจากตระกูลโฉวและหอซ่อนดาบ ยังมีเรื่องมากมายให้จัดการ อยู่เที่ยวเล่นที่เมืองหลวงต่อไม่ได้แล้ว อาจจะต้องไปสักระยะหนึ่ง ไม่เจอข้า อย่าลืมระลึกถึงข้า”

“ยาที่จัดให้เจ้าใช้เพียงครึ่งเดือน แล้วจะกลับมาเมื่อใด”

“มิอาจทราบได้ อยู่ที่เสน่ห์ของเจ้าแล้ว หากคะนึงหาจนขาดใจ ไม่ได้เจอกันหนึ่งวันเหมือนผ่านฤดูใบไม้ร่วงไปสามหน หากนานวัน เจ้าก็วางใจ ข้าจะหวงตัวเองดั่งหยก เจ้าก็อย่าไปหว่านเสน่ห์ อยู่สุขุมหน่อย”

เหลิ่งชิงฮวนเคยชินกับความไม่ปกติของเขาแล้ว จึงเมินใส่ “เช่นนั้นตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว”

โฉวซือเส่ายืนขึ้น ชี้ที่ใบหน้าของตัวเอง “หอมแก้มข้า แล้วข้าจะไป”

เหลิ่งชิงฮวนสูดหายใจลึก จากนั้นทำท่าทาง “ข้านับถึงสาม หากเจ้าไม่ไป ข้าจะตระโกนร้อง”