ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 245

วันรุ่งขึ้น ลมฝนก็หยุดตก

เมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า หมอประจำจวนก็ถูกเชิญมาที่ตำหนักฉาวเทียน บอกว่าเมื่อคืนพระชายาปวดท้อง

บ่าวในตำหนักฉาวเทียนต่างมีสีหน้าเคร่งขรึมปนกังวล ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม บรรยากาศอึมครึมมาก

เมื่อคืนจิ่นอวี๋ตากฝน นางนอนอยู่บนเตียงและรู้สึกเวียนหัว นางกําลังจะให้ไต้มั่วไปเชิญหมอ มา แต่พอได้ยินเรื่องนี้ก็ตกตะลึงทันที นางเข้าใจดีว่าเด็กในครรภ์ของเหลิ่งชิงฮวนนั้นมีค่าเพียงใด

มู่หรงฉีจะพาลโกรธตนไหม

หลังเที่ยงวัน ภายในวังก็ได้ข่าวว่าไทเฮามาด้วยตนเอง บ่าวจึงรีบแจ้งข่าวให้ทราบอย่างรีบร้อน

พอเข้ามาที่ตำหนักฉาวเทียนก็ได้กลิ่นยาโชยมาเตะจมูก

เหลิ่งชิงฮวนนอนซังกะตายอยู่บนเตียงพร้อมกับเช็ดน้ำตา มู่หรงฉีเฝ้าอยู่ข้างเตียง เตียงไม้ข้างๆ ยังมีอาหารเที่ยงเย็นชืดที่ไม่ได้แตะจนไม่มีความร้อน

ไทเฮาก้าวไปข้างหน้าและตบหน้าของมู่หรงฉี” เจ้าดูแลชิงฮวนอย่างไรกัน นี่ก็เกือบจะห้าเดือนแล้ว ทําไมยังปวดท้องอยู่อีก”

แม้ว่าเสด็จย่าจะอายุมากแล้วแต่กําลังก็ไม่น้อย มู่หรงฉีคุกเข่าลงบนพื้นและสารภาพบาปอย่างจริงใจพร้อมกับขอโทษ “หลานทำให้นางโกรธ นางเองก็ไม่ฟังคำอธิบายของหลาน และยังขุ่นเคืองใจอยู่คนเดียว”

ไทเฮานั่งอยู่ตรงหน้าเตียงของเหลิ่งชิงฮวน ห้ามนางลุกขึ้นทำความเคารพ จับมือนางแล้วถามด้วยความอบอุ่นว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เหลิ่งชิงฮวนพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทันที

“เรื่องนี้เดิมทีไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหม่อมฉัน หม่อมฉันมีความตั้งใจที่จะไปรักษาดวงตาให้จิ่นอวี๋ แต่ใครจะคิดว่าหม่อมฉันจะล่อหมาป่าเข้ามาในบ้าน ในกลางดึกคุณหนูใหญ่ตระกูลหนึ่ง สวมเพียงเสื้อตัวเล็กๆ วิ่งเข้ามาอย่างเปียกโชก แล้วกอดท่านอ๋องฉีไม่ปล่อย ต้องให้เขาไปกล่อมตัวเองจนหลับ ถ้าคนอื่นเห็นเข้า ราชสำนักของเรายังจะมีหน้าอยู่อีกหรือ ยังเห็นพระชายาอยู่ในสายตาอีกหรือ”

ไทเฮาได้ยินก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “มีอย่างที่ไหนกัน! จิ่นอวี๋ถูกพระสนมฮุ่ยเฟยเลี้ยงดู และได้รับการปฏิบัติตามกฎในวัง ทําไมถึงทำเรื่องเลอะเทอะแบบนี้ได้!”

“หม่อมฉันกำลังตั้งครรภ์ ลำบากแสนสาหัสในการจัดหายารักษาดวงตาให้จวิ้นจู่ แต่จวิ้นจู่กลับไม่รับน้ำใจด้วยความขอบคุณ บอกว่าหม่อมฉันไม่ต้องยุ่งมาก ไม่งั้นนางจะดื่มยาพิษ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ยังจะมาทำอะไรที่ตำหนักฉาวเทียนของหม่อมฉันอีก มาเพิ่มความรำคาญใจให้หม่อมฉัน ทำให้หม่อมฉันเคืองท่านอ๋องเช่นนั้นหรือ”

จิ่นอวี๋เป็นแขกของจวนฉีอ๋อง แต่เดิมอาศัยอยู่ในตำหนักฉาวเทียนก็ไม่ค่อยจะเหมาะสมอยู่แล้ว ทำให้ผู้คนครหาได้ แต่ตอนนี้กลับก่อความวุ่นวายแบบนี้ขึ้นมาอีก ทำให้เหลิ่งชิงฮวนปวดท้อง ไทเฮาเองก็โกรธอย่างยิ่ง

“เรื่องนี้เจ้าอย่าเก็บไว้ในใจเด็ดขาด ข้าจะรับผิดชอบให้เจ้าเอง! เจ้าก็เลี้ยงลูกด้วยอย่างสบายอกสบายใจเถิด ถ้าฉีเอ๋อร์ไม่ตามใจเจ้าก็แค่ทุบตี รางวัลที่จักรพรรดิมอบให้ไม่ใช่สิ่งของตกแต่งนะ!”

เหลิ่งชิงฮวนหยุดร้องไห้แล้วหัวเราะออกมา “เช่นนั้นก็ใช้ไม้ไผ่เล็กๆ นั้นตีบนตัวเขา ผิวหนังหยาบกระด้างคงจะคันยิบๆ เขาคงอยากโดนตีจริงๆ”

ก็เป็นอันจบเรื่องจบราวด้วยดีและไม่โกรธอีกต่อไป ไทเฮาปลอบใจหลายคำถึงกลับวัง

กระทั่งตอนเย็นเหลิ่งชิงฮวนทนไม่ได้จึงลุกขึ้นเดินไปรอบๆ จากทางหน้าต่างนางก็เห็นไต้มั่วและยายหลิงสั่งบ่าวให้ย้ายของออกจากห้องทีละอย่าง

ฮุ่ยเฟยเรียกจิ่นอวี๋เข้าไปในวังไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน จิ่นอวี๋ถึงหน้าม่อยคอตกออกมาจากตำหนักฉาวเทียน

แม้ว่าจะไม่ได้โยนไม้นี้ออกจวนฉีอ๋อง แต่อย่างน้อยหูก็จะได้ไม่มีเสียงเจี๊ยวจ๊าว เหลิ่งชิงฮวนถึงจะหายใจได้อย่างโล่งอก

ส่วนฮุ่ยเฟยจะไม่ชอบตนอย่างไรนั้นก็แล้วแต่นาง นางไม่ให้เกียรติเธอ แล้วทำไมเธอต้องอดทนกับนางด้วย

หลังจากเหลิ่งชิงฮวนพักฟื้นอยู่บนเตียงเป็นเวลาสองวัน เธอก็รู้สึกหดหู่ใจมาก

มู่หรงฉีจึงสั่งให้คนไปเตรียมรถม้า เพื่อจะพานางไปที่ค่ายทหาร

ค่ายทหารเป็นสถานที่สำคัญทางการทหารตั้งแต่สมัยโบราณ นอกจากผู้บังคับบัญชาชั้นสูงแล้ว โดยปกติจะห้ามพาครอบครัวไปด้วย ดังนั้นหลังจากแต่งงาน เหลิ่งชิงฮวนก็อยู่ที่นี่กับรองผู้บังคับบัญชาทหารสูงสุดสองวันเมื่อได้รับบาดเจ็บ