ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 252

หรูอี้ถูกประจานต่อหน้าผู้คนก็ชี้หน้าเหลิ่งชิงหลางอย่างโมโห “ทหาร ตบหน้ามัน!”

เหลิ่งชิงหลางเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอม “ที่นี่คือจวนอ๋องฉี หากข้าพูดอะไรผิด ท่านอ๋องก็ควรจะเป็นคนที่ลงโทษข้า หากองค์หญิงหรูอี้คิดจะวางก้ามก็กลับจวนราชบุตรเขยไปเถอะ”

“ข้าเป็นถึงองค์หญิง ส่วนเจ้าก็แค่ชายารอง มีเหตุผลอะไรที่ข้าจะสั่งสอนเจ้าไม่ได้? วันนี้ข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นถึงอำนาจของราชวงศ์ จะยอมปล่อยให้เจ้าดูหมิ่นได้อย่างไรกัน!”

ทันทีที่ออกคำสั่ง คนรับใช้ในวังที่อยู่ด้านหลังก็ทำตามคำสั่ง

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าเหลิ่งชิงหลางกับหรูอี้ต่างก็สมน้ำสมเนื้อกัน ไม่มีฝั่งไหนจะเอาเปรียบฝั่งไหนได้จริงๆ เพียงแต่จะทำให้เป็นที่ขบขันของชาวบ้านเสียมากกว่า ไม่อยากจะยุ่งอะไรมากจึงเพียงมองไปรอบๆแล้วเอ่ยเสียดสี

“เรื่องในวันนี้เห็นได้ชัดว่าเหลิ่งชิงหลางติดกับของพวกเจ้าบัดนี้ก็ยังคงไม่ได้สติ นางจึงพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมาและกระทำเรื่องเช่นนั้นลงไป กลายเป็นเรื่องใหญ่โตก็ดีจะได้สืบสาวให้ละเอียด ว่าใครมันบังอาจมาลงมือในจวนของข้า”

คำพูดนี้ถือเป็นการข่มขู่สตรีพวกนั้น หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป เรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ เพียงแค่ในจวนอ๋องฉีแน่ๆ

เธอจะไม่ปกป้องเหลิ่งชิงหลางก็ได้ แต่ชื่อเสียงของตระกูลเหลิ่งจำเป็นต้องรักษาไว้ เพราะมันอาจส่งผลถึงอนาคตของพี่ชาย เธอจึงไม่อาจนิ่งดูดายได้

เมื่อพูดเช่นนั้นจิ่นอวี๋เองก็นั่งไม่ติดลุกขึ้นเข้ามาผสมโรงด้วย

“องค์หญิงหรูอี้จะไปเอาความอะไรกับนางล่ะเพคะ ทรงระงับความโกรธก่อน รอท่านพี่กลับมาจะต้องช่วยองค์หญิงแน่นอนเพคะ”

หรูอี้ในตอนนี้ถึงจะทำความเสียหายให้ศัตรูได้ แต่ตัวนางเองก็เสียหายไปไม่น้อย แต่เพราะอยู่ต่อหน้าคนหมู่มากจึงไม่อาจยอมได้ “วันนี้พวกเราถือเป็นแขกของเจ้า ถูกเหยียดหยามเข่นนี้แต่เจ้ากลับไม่สนใจ รอท่านพี่กลับมาข้าว่าเขาก็คงจะไม่เข้าข้างเจ้าหรอก”

แม้ว่าหรูอี้จะพูดจาตรงไปตรงมา แต่จิ่นอวี๋ก็ไม่กล้าตั้งตัวเป็นศัตรูกับเหลิ่งชิงฮวน จึงอยู่ตรงกลางไม่รู้ว่าจะเข้ากับฝ่ายไหน

เหลิ่งชิงฮวนเองก็พอแค่นี้ เธอลุกขึ้นเดินออกไปจากเรือนอรุโณทัย เหลิ่งชิงหลางอยากจะทำอะไรก็เรื่องของนาง

เหลิ่งชิงหลางเองก็ไม่ได้โง่ หากอยู่ในรูงูที่ไม่มีใครเข้าข้างนางต่อก็คงจะโดนเหยียดหยาม นางจึงเดินตามเหลิ่งชิงฮวนออกมา

เหลิ่งชิงฮวนได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาด้านหลังก็หยุดเดิน หันกลับไปเอ่ยอย่างจริงจัง “เมื่อครู่ยายหลิงที่อยู่ข้างกายจิ่นอวี๋ได้ทำอะไรกับเจ้าหรือไม่”

เมื่ออยู่กับเหลิ่งชิงฮวนเพียงลำพัง เหลิ่งชิงหลางก็เริ่มทำตัวแปลกๆ อีกครั้ง “ถ้าข้าไม่บอกเจ้าล่ะ”

“ถ้าเจ้าไม่กลัวนางวางยาเจ้าก็ตามใจ”

เมื่อพูดเช่นนี้เหลิ่งชิงหลางก็ร้อนรนขึ้นมาทันที “ยายหลิงคนนั้นพูดคุยกับข้าก่อนจะหวีผมให้ข้า”

เหลิ่งชิงหลางมองผมของนางอย่างสงสัย แต่ก็มองไม่ออกว่ามีอะไรผิดปกติ คิ้วเรียกยกขึ้นเล็กน้อย “แค่หวีผมให้หรือ?”

เหลิ่งชิงหลางครุ่นคิด “น้ำมันที่ใส่ผมกลิ่นแปลกๆ ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ ข้าเคยถามนางแต่นางบอกว่าคงเพราะผสมกับไขมันบนมือนางกลิ่นจึงเปลี่ยนไป”

เหลิ่งชิงฮวนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาโยนให้เหลิ่งชิงหลาง “เช็ดผม”

เหลิ่งชิงหลางทำตามโดยไม่พูดอะไร

เหลิ่งชิงฮวนรับผ้ามาไว้ในมือ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือน “หลังจากนี้หากอยู่ข้างกายจิ่นอวี๋เจ้าก็ระวังตัวหน่อย ไม่อย่างนั้นหากตายแล้วก็คงไม่รู้”

แล้วเธอก็เดินจากไป