ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 258

เหลิ่งชิงฮวนไม่มีที่ให้ซ่อน เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ทั้งสองคนตกตะลึงพร้อมกัน

แม้ว่าชายคนนั้นจะยืนอยู่หลังแสงไฟ แต่เธอสามารถมองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจน เขาคือฉีจิ่งอวิ๋น!แม้แต่ฝันยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ

ณ เรือนหลินหลางมีสาวงามมากมายขนาดนั้น เหตุใดถึงแอบเข้ามาทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงในวังแบบนี้

และอีกฝ่ายยังเป็นสาวรับใช้ถวายน้ำชาให้กับฮ่องเต้อีกด้วย!

มิน่าเสียงเมื่อครู่ถึงฟังดูคุ้นมาก ช่างกล้าเกินไปแล้ว!

เมื่อฉีจิ่งอวิ๋นเห็นว่าในตู้เสื้อผ้านั้นมีเหลิ่งชิงฮวนซ่อนตัวอยู่ เปลือกตาของเขากระตุกด้วยความตกใจจนเกือบจะร้องออกมา

สาวใช้เพียงแค่จ้องมองที่ประตูอย่างกระวนกระวาย เมื่อเห็นเขายืนนิ่งอยู่ นางจึงผลักเขาอย่างแรง “เร็วเข้าสิ”

ฉีจิ่งอวิ๋นไม่ต้องการให้สตรีในราชสำนักเห็นเหลิ่งชิงฮวน ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและเข้ามุดตัวไปในตู้เสื้อผ้า

จากนั้นสาวใช้ก็ตอบกลับข้างนอก “นั่นใคร”

เมื่อแม่นมเตียวได้ยินเสียงตอบรับจึงพูดต่อว่า “ข้าคือบ่าวรับใช้ของพระชายาเอกอ๋องฉี ไม่ทราบว่าพระชายาเอกของเรากำลังพักผ่อนอยู่ด้านในหรือไม่”

“ไม่” นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อเปิดประตู ปรากฏว่านางรู้สึกกับแม่นมเตียว “ข้าเพิ่งเข้ามาแอบพักน่ะ วันนี้รองเท้าไม่พอดีกับเท้าสักเท่าไร ทำเอาเท้าข้าเจ็บไปหมด”

แม่นมเตียวจึงพูดต่อว่า “งานเลี้ยงจบลงแล้ว คาดว่าเวลานี้ฮ่องเต้คงจะเสด็จกลับไปแล้ว หลังจากดื่มไปพระองค์คงกระหายน้ำ ต้องการคนคอยเฝ้าเขา เจ้ารีบกลับไปสิ”

สาวใช้ในวังหันหน้าหนีและมองเข้าไปในห้องอย่างเป็นกังวล “ขอบคุณแม่นมเตียวที่เตือน ข้าจะกลับไปเดี๋ยวนี้”

เมื่อหันหลังและปิดประตูอย่างแน่นหนา นางก็ไม่ลืมที่จะไล่แม่นมเตียว “พระชายาเอกอ๋องฉีกลับไปด้วยหรือไม่ พวกท่านจะไปทางแยกถูกไหม”

“อาจจะใช่” แม่นมเตียวตอบก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับนาง

ในห้องโถงเงียบลงอีกครั้ง

ชั่วขณะนั้นไม่มีใครกล้าขยับตัวโดยเกรงว่าคนที่จากไปแล้วจะเดินกลับมาอีกครั้ง

ตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉีจิ่งอวิ๋นหายใจออกมา ผสมกับกลิ่นหอมอบอุ่นของ เหลิ่งชิงฮวนซึ่งแผ่นหลังมีเหงื่อออกเพราะความกังวล

โชคดีที่ตู้เสื้อผ้ามีขนาดกว้างพอ มีระยะห่างระหว่างพวกเขาทั้งสองพอสมควรจึงไม่อึดอัดจนเกินไป

เมื่อเสียงฝีเท้าข้างนอกห่างออกไปจนกระทั่งไม่ได้ยิน ฉีจิ่งอวิ๋นจึงพูดติดตลกกับเหลิ่งชิงฮวนด้วยรอยยิ้มขี้เล่น “จากกันแล้วใช่ว่าจะไม่พบกันอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเราจะได้เจอกันอีกในสถานที่เช่นนี้”

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองเขาด้วยความโกรธ “อยู่ให้ห่างจากข้า เจ้าน่ะกล้ามากเกินไปแล้ว”

ก่อนจะผลักประตูตู้เสื้อผ้าและก้าวออกไป จัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกายของเธอ “ดูเหมือนว่าต่อไปเราคงต้องอยู่ห่างกันเอาไว้”

ฉีจิ่งอวิ๋ยก็ลุกจากตู้เสื้อผ้าโดยยังคงยิ้มอย่างขี้เล่น “มีชายหนุ่มคนไหนบ้างที่ไม่เจ้าชู้ มีชายคนไหนบ้างที่ไม่แอบทำเรื่องบัดสีบัดเถลิง พี่สะใภ้อย่าได้ตกใจไปเลย”

เหลิ่งชิงฮวนตะคอกเบาๆ “อย่างเจ้าไม่เรียกว่าแอบทำเรื่องบัดสีบัดเถลิง แต่เรียกว่าเล่นกับความรู้สึกของผู้อื่นต่างหาก หญิงสาวคนไหนที่อยู่กับเจ้าจำต้องชดใช้ไปตลอดชีวิต เมื่อเจ้าสมใจแล้วก็จากไป คนอื่นจะอยู่ต่อไปอย่างไร”

“คนหนึ่งยอม คนหนึ่งทำ” ฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้จริงจัง “ผู้ชายไง มีนางสนมสักสามสี่คนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ใครจะไปเหมือนท่านพี่เล่า จริงจังอะไรปานนั้น”

“หากอุดมการณ์ต่างกันก็อย่าได้คบกันต่อไปเลย เป็นการดีกว่าหากเราจะไม่พูดถึงเรื่องอื่นนอกจากเรื่องธุรกิจ”

เหลิ่งชิงฮวนจ้องไปที่เขา “เจ้าจะไปก่อนหรือให้ข้าไปก่อน”

พี่สะใภ้ควรไปก่อน หากสาวสวยของข้าอดใจไม่ไหวกลับมาหาข้าอีกครั้งเล่า”

เหลิ่งชิงฮวนไม่สนใจ ก่อนจะเปิดประตูวังพลางมองซ้ายขวาและกลับไปที่งานเลี้ยง

ผู้คนได้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว

แม่นมเตียวกำลังมองไปรอบๆ อย่างใจจดใจจ่อ เมื่อเห็นเธอเดินกลับมา นางจึงก้าวไปข้างหน้าทันที “พระชายาเอก กลับมาแล้วหรือเจ้าคะ บ่าวตามหาตั้งนาน”

เหลิ่งชิงฮวนพูดเบา ๆ “ข้าเดินหลงอยู่ในสวนอวี้ฮวาน่ะ กว่าจะเจอขันทีพาข้ากลับมาก็นานโข ท่านอ๋องล่ะ”

คำพูดนี้มีเหตุผล