ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 284

ทันทีที่ทั้งหมดเดินไปที่ประตู มู่หรงฉีก็กลับมาพร้อมกับรถม้า

พระสนมฮุ่ยเฟยวิ่งเหยาะๆ เข้าไปชะเง้อมองในรถ “จิ่นอวี๋ล่ะ จิ่นอวี๋เป็นอย่างไรบ้าง”

จิ่นอวี๋คลำทางลงจากรถและโผเข้าไปกอดพระสนมฮุ่ยเฟย ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “พระนาง จิ่นอวี๋สบายดีเจ้าค่ะ”

มู่หรงฉีหันหลังกลับและลงจากหลังม้า เหลิ่งชิงฮวน มองเห็นในแวบแรกว่าเสื้อผ้าบนไหล่ของเขาถูกฉีกออก มีเลือดจางๆ ไหลซึมออกมา นางจึงรีบก้าวไปข้างหน้า “ท่านได้รับบาดเจ็บงั้นหรือ”

มู่หรงฉีปัดเสื้อผ้าไม่ได้จริงจังอะไร “ไม่เป็นไร แต่ยายหลิงเจ้าเล่ห์เกินไป ข้าเผลอไปถูกแส้ของนางเข้าตอนที่ช่วยจิ่นอวี๋ เป็นแผลเล็กน้อย”

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าไปมองพระสนมฮุ่ยเฟยผู้ซึ่งกำลังปลอบโยนจิ่นอวี๋อย่างนุ่มนวลจนลืมลูกชายของตัวเองไปเสียสนิท ก่อนจะกัดฟันและสะกิดเอวของมู่หรงฉีแล้วจับไหล่ของเขาด้วยความตกใจ “อ๊ะ! แย่แล้ว แส้อาบยาพิษงั้นหรือ แม่มดแก่นั่นร้ายกาจจริงๆ”

มู่หรงฉีตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง โดยไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร

เหลิ่งชิงฮวนหยิกเขาเบาๆ อีกครั้ง “ไหนยังจะแก๊สพิษนั่นอีก ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรหรือไม่”

พระสนมฮุ่ยเฟยได้ยินเสียงตะโกนของเธอจึงวิ่งไปหามู่หรงฉีทันที “เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ ทำไมถึงประมาทอย่างนี้”

ประโยคนั้นแฝงไปด้วยความกังวลแต่ก็มีข้อตำหนิเล็กน้อยเช่นกัน

มู่หรงฉีก็รู้สึกเย็นยะเยือกในหัวใจ เขาเดินโซเซพลางจับข้อมือของเหลิ่งชิงฮวนไว้แน่น “ลูกไม่เป็นอะไร แค่รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย”

ใช่เลย แบบนั้นแหละ มีไหวพริบดีจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนพูดด้วยท่าทีกังวล “แม่ทัพอวี๋ แม่ทันอวี๋ ใครก็ได้ มาพาท่านอ๋องเข้าไปข้างในที จะให้เขาเดินไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพิษจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย”

แม่ทัพอวี๋วิ่งเข้าไปอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่เขารู้ว่าท่านอ๋องช่วยจิ่นอวี๋จนได้รับบาดเจ็บ แต่ใครจะรู้ว่าแผลนั้นมีพิษ

ก่อนจะรีบสั่งคนหามเปลมา

พระสนมฮุ่ยเฟยรู้สึกสับสน “แค่บาดแผลเล็กน้อย มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือ แม่มดแก่นั่นจะเป็นคู่ต่อสู้ของฉีเอ๋อร์ได้อย่างไร”

คำพูดดังกล่าวทำให้แม่ทัพอวี๋รู้สึกเสียใจ จริงอยู่ที่ว่าท่านอ๋องเป็นคนกล้าหาญ ทว่าเนื้อหนังของเขาหาใช่เหล็กกล้าเสียที่ไหนกัน

“เมื่อครู่ยายหลิงใช้จวิ่นจู่เป็นตัวประกัน ท่านอ๋องเกรงว่านางจะได้รับบาดเจ็บจึงยอมทำตามและถูกแส้เฆี่ยนเอา”

ทันทีที่จิ่นอวี๋ได้ยินการเคลื่อนไหว นางก็ร้องทันที “จิ่นอวี๋ผิดเอง ท่านพี่อยากจะปกป้องหม่อมฉันจึงขวางไว้และแส้เฆี่ยน แต่แส้นั่นจะมีพิษได้อย่างไร”

บ้าจริง เวลาแบบนี้ยังกล้าสร้างปัญหาให้อีกงั้นเหรอ แถมยังปกป้องกันซะอย่างดีอีกด้วย

เหลิ่งชิงฮวนหยิกมู่หรงฉีอย่างแรงโดยใช้แขนเสื้อปิดไว้

มู่หรงฉีที่แสร้งทำเป็นเจ็บหนักโดนหยิกไปหนึ่งที เขาก็อดไม่ได้ที่จะครวญครางออกมา

มือของเหลิ่งชิงฮวนแตะไปที่หัวใจ ตับ ม้าม ไตและปอดของเขา “เจ็บตรงไหน อย่าบอกนะว่าแก๊สพิษเข้าไปในอวัยวะภายในแล้ว?”

หัวใจของพระสนมฮุ่ยเฟยจดอ่งลง ก่อนจะตำหนิเหลิ่งชิงฮวน “เจ้ากำลังแช่งฉีเอ๋อร์หรือไง”

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างไม่เกรงใจแล้ว “หม่อมฉันเป็นหมอ รู้ดีว่าพิษนั้นรุนแรงมากแค่ไหน หม่อมฉันไม่ตื่นตระหนกไปเอง เกรงว่าครั้งนี้อาจไม่มีทางรักษา ท่านอ๋องเป็นลูกชายของท่าน แต่ท่านยังมีองค์หญิงจิ่นอวี๋ที่รักมากที่สุด แต่เขาคือสามีคนเดียวและเป็นพ่อของลูกของหม่อมฉัน พระเจ้า!ใครใกล้ชิดใครห่างเหิน หม่อมฉันรู้ดียิ่งว่าท่านเสียอีก”

พระสนมสนมฮุ่ยตกตะลึง

เหลิ่งชิงฮวนไม่สนใจ ก่อนจะสั่งให้แม่ทัพอวี๋พาตัวมู่หรงฉีไปที่ตำหนักฉาวเทียนและสั่งซ้ำ ๆ “รีบนำอ่างน้ำร้อน เตรียมกรรไกรและผ้าฝ้ายมาด้วย! โตวโตว เอากล่องยาตามข้ามา! เร็วรีบพาเขาไป”

เป็นเรื่องจริงที่ว่าเด็กที่รู้จักร้องไห้มักจะมีนมกิน ตอนนี้รู้จักเป็นห่วงเขาขึ้นมาแล้วสินะ

แย่แล้ว ฉันกลายเป็นตัวร้ายไปแล้วเหรอเนี่ย