ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 283

มู่หรงฉีรู้มานานแล้วว่าฝีมือของยายหลิงนั้นไม่ธรรมดา ดังนั้นเขาจึงให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดในทุกย่างก้าว เพื่อป้องกันไม่ให้นางหลบหนี ทว่าเขาไม่คิดมาก่อนว่านางจะจับตัวจิ่นอวี๋เป็นตัวประกัน

แม้ว่าจิ่นอวี๋อาจรู้รายละเอียดในตัวตนของนางมาก่อนหน้านี้และช่วยแสดงละครฉากนี้เพื่อช่วยให้นางหลบหนีออกจากจวนฉีอ๋องไปได้ แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรผลีผลามในสถานการณ์เช่นนี้ได้อยู่ดี “ทางที่ดีบ่าวขอแนะนำว่าอย่าดิ้นรนโดยไม่จำเป็นเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นมีแต่ตายกับตาย”

พระสนมฮุ่ยเฟยหวาดกลัวจนเกือบจะเสียสติ เสียงของนางสั่นเครือ “ปล่อยนาง เจ้าต้องการอะไร”

“พระชายาจงใจใส่ความบ่าว บ่าวไม่สามารถนิ่งดูดายได้จึงจำเป็นต้องขัดขืน ง่ายมาก... หากพระนางอยากให้ดวงตาของจวิ้นจู่กลับมาเป็นปกติ มีเพียงวิธีเดียวคือการพึ่งพาบ่าวเท่านั้น หากใครทำร้ายบ่าว นั่นเท่ากับไม่อยากให้จวิ้นจู่หายป่วย”

พระสนมฮุ่ยเฟยรีบโบกมือ “ทุกคนวางดาบลง ไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ทำร้ายนาง”

ทหารทุกคนหันหน้าไปมองที่มู่หรงฉี มู่หรงฉีได้แต่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ดาบถูกใส่กลับเข้าฝักโดยพร้อมเพรียงกัน

ปิ่นปักผมในมือของยายหลิงกดไว้ที่คอของจิ่นอวี๋แน่น “จวิ้นจู่ได้โปรดส่งบ่าวออกจากจวนท่านอ๋องได้หรือไม่ บ่าวรับปากว่าหากบ่าวปลอดภัยแล้วจะส่งท่านกลับมา บ่าวไม่อยากทำให้ท่านลำบากใจเลยจริงๆ”

จิ่นอวี๋ตกใจจนไม่รู้จะทำอย่างไร นางได้แต่ร้องว่า “ทุกคนถอยไป เตรียมรถให้พร้อม ห้ามใครตามเรามา”

พระสนมฮุ่ยเฟยยืนอยู่ต่อหน้ามู่หรงฉีอย่างกระวนกระวายใจจนพลางออกคำสั่ง “ทำทุกอย่างตามคำสั่งของจวิ้นจู่ เตรียมรถม้า”

ความยุ่งเหยิงเกิดขึ้นตรงหน้า มู่หรงฉีไม่กล้าที่จะกระทำผลีผลาม

คนที่สบายที่สุดคือเหลิ่งชิงฮวนซึ่งกอดอกยืนดูฉากสนุกสนานตรงหน้า

ยายหลิงต้องไม่อยู่ที่นี่ต่อแน่นอน ทว่านี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมในการจัดการกับนาง ไม่ว่าอย่างไรก็ตามตอนนี้นางไม่สามารถข่มขู่เธอได้อีกต่อไป ขอแค่รีบขับไล่นางออกไปจากจวน ตัดแขนตัดขาของจิ่นอวี๋ ทุกคนที่จวนก็จะปลอดภัย

เมื่อลัทินักบุญหญิงได้รับข่าวจะต้องเข้าเมืองมา เพื่อชำระล้างนิกายและล้างแค้นให้กับหัวหน้าเก่าของพวกเขา ถึงตอนนั้นยายหลิงจะกลายเป็นหนูข้างถนนที่แม้แต่ดูแลตัวเองไม่ได้

ดังนั้นเธอจึงไม่รีบร้อน

ในทำนองเดียวกัน เสิ่นหลินเฟิงไม่สะดวกในการเข้าไปแทรกแซงกิจการของพระราชวัง หากมีอันตรายเขาจะทุ่มเทแรงกายแรงใจโดยไม่ลังเล ส่วนเวลาว่างก็มักจะมาพูดคุยกับพี่สะใภ้

“พี่สะใภ้ควรจะดูดวงกับนักพระเต๋าเทียนอีวันนั้นเสียหน่อย ทำไมเขาถึงดึงดูดแต่เรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบนี้”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “เขาก็เป็นดอกไม้ที่ดึงดูดผึ้งและผีเสื้ออยู่แล้วนี่ ช่วยไม่ได้... ที่น่าสงสารที่สุดคือหม่อมฉันต่างหาก ทุกคนต่างพุ่งเป้ามาที่หม่อมฉันจนหมด” “ไม่แปลกใจเลยที่เสด็จย่าของข้าเอาแต่พูดเรื่องการแต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรม ไม่เช่นนั้นจวนกั๋วกงคงไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขแน่นอน”

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจซ้ำอีกครั้ง “เหตุเหล่าไท่จวินถึงไม่พูดแบบนี้กับพระสนมฮุ่ยเฟยบ้างล่ะ”

เสิ่นหลิงเฟิงยิ้มเบา ๆ “รอให้ข้ากลับไปเรียนให้เสด็จย่าทรงทราบก่อน เรื่องนี้ท่านป้าทำเกินไปจริงๆ หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไปความสัมพันธ์ของท่านกับท่านจะต้องตึงเครียดมากขึ้นอย่างแน่นอน”

“แล้วท่านล่ะ” เหลิ่งชิงฮวนกระซิบ “ท่านไม่คิดอย่างจะสะสางกับลี่ว์อู๋ห์บ้างหรือ ”

เสิ่นหลินเฟิงขมวดคิ้ว “อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย ช่วงนี้ข้ายุ่งมาก จะมีเวลาคิดเรื่องไร้สาระแบบนั้นได้อย่างไร”

“ทำไม งานยุ่งมากหรือ”

“ดูเหมือนว่าท่านพี่จะไม่ได้บอกท่านสินะ มีขุนนางระดับสูงในราชสำนักถูกวางยาและถูกฆ่าตาย ฮ่องเต้ทรงกริ้วมากและสั่งให้ข้าคลี่คลายคดีภายในเวลาที่กำหนด ทุกอย่างจึงถาโถมเข้ามาที่ตัวข้าทั้งหมด”

“วางยา?” เหลิ่งชิงฮวนถามกลับด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นี่ถึงขั้นไม่เชื่อใจลูกชายตัวเองเลยเหรอเนี่ย แถมยังสนใจความปลอดภัยของคนนอกมากกว่า นางไม่คิดบ้างเหรอว่าลูกชายจะต้องสู้กับคนที่ตนเรียกว่าแม่มดแก่ชั่วร้ายนั่น