ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 287

ในฟาร์มนอกชนบท

เหลิ่งชิงหลางแพ้ท้องหนักมาก โดยเฉพาะสภาพแวดล้อมท่ีแย่แบบนี้ เธอมองเห็นอะไรเป็นรู้สึกสะอิดสะเอียน

แม้แต่ออกไปเดินหลังช่วงหลังฝนตก ดินโคลนที่อยู่บนพื้นนั้น กับขี้วัวที่โผล่ออกมาให้เห็นเป็นครั้งคราว ก็ทำให้เธอนั้นรู้สึกคันคอขึ้นมา

หลายวันมานี้ฟังผิ่นจือไม่ได้มาเยี่ยมเธอหลายวันแล้ว ประการแรกเป็นเพราะกำลังตั้งครรภ์ เหลิ่งชิงหลางอยู่ที่นี่ ไม่สามารถแก้ความอยากอาหาร ไร้รสชาติ กลัวว่าจะไปมีคนรักใหม่

ประการสองเรื่องต่างๆก็สำเร็จเสร็จสิ้นแล้ว รอเวลาเหมาะสมที่จะเปิดเผยมันออกมา เธอก็จะสามารถย้ายกลับไปเป็นพระสนมที่จวนฉีอ๋องได้อย่างสง่ามั่นคง แม้แต่จิ้นอวี๋ก็ไม่อาจทำอะไรเธอได้

ในช่วงเวลาสําคัญเช่นนี้ จะต้องไม่มีข้อผิดพลาดใด ๆ เกิดขึ้น เพราะฉะนั้นเว้นแต่จะมีเรื่องสําคัญพยายามอย่าไปมาหาสู่ เพื่อที่คนอื่นจะได้ไม่สงสัย แผนการล้มเหลว

บวกกับเพราะตั้งครรภ์ จนสุดท้ายฟังผิ่นจือก็ยอมบอกความจริงกับเธอ ต่อไปไม่ให้เธอกินยาเม็ดหนิงเซียงอีก เพราะไม่ดีต่อเด็กในครรภ์

จู่ๆหยุดยากระทันหัน ทําให้เธอรู้สึกไม่สบาย รู้สึกอึดอัดและหงุดหงิดมาก เกลียดที่ทุกวันนั้นไม่สามารถระเบิดอารมณ์โกรธได้ อารมณ์เสียใส่พวกกรรมกรเกษตรกรพวกนั้น ก็ยิ่งมองตาปริบๆ หักนิ้วมืออย่างทรมาน

ตอนนี้เงาร่างสูงรูปงามปรากฎอยู่ที่ประตู แสงไฟมืดภายในห้องทำให้เห็นได้อย่างชัดเจน

เหลิ่งชิงหลางเงยหน้ามอง หรี่ตามองอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะจำได้ว่าเป็นเขา ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังขึ้นมา เธอลุกขึ้นยืน ตะโกนเรียกอย่างดีใจ “ท่านอ๋อง!”

มู่หรงฉีกวาดสายตามองเธอ หลายวันนี้นางผอมลงอย่างเห็นได้ชัด สีผิวก็ดูไม่สดใสเปล่งปลั่งเหมือนแต่ก่อน

ดูเหมือน นางใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ราบรื่นเสียเลย

“ท่านอ๋อง ท่านมารับชิงหลางใช่ไหมเพคะ?”

เหลิ่งชิงหลางมองเขาด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง เพราะในใจหวาดกลัว เว้นระยะห่างจากเขาสามก้าว ไม่กล้าที่จะกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเขาเหมือนแต่ก่อน

มู่หรงฉีถามกลับไป “ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วงั้นหรือ?”

ความน้อยเนื้อต่ำใจที่อยู่ในใจเหลิ่งชิงหลางเพิ่มขึ้นทันที ร้องไห้โฮออกมา “ชิงหลางอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้วแม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ที่นี่ใช่ที่ของคนอาศัยอยู่งั้นเหรอเพคะ? ทั้งแมลงวัน ยุง หนู แล้วยังมีหมัดอีก อยากที่จะนอนอย่างสงบสุขก็ยังทำไม่ได้ หม่อมฉันไม่เคยต้องทุกข์ทนลำบากเพียงนี้มาก่อนเลย”

พลางกล่าวต่อว่า เมื่อเห็นสีหน้าของมู่หรงฉีไร้ซึ่งความเมตตาสงสาร กลับรู้สึกเย็นยะเยือกเล็กน้อย ก็หยุดปากอย่างรู้สึกผิด

น้ำเสียงมู่หรงฉียิ่งเย็นชาลง “หากอยู่ที่นี่แล้วไม่ชิน งั้นก็กลับไปที่จวนเสนาบดีเถอะ”

เหลิ่งชิงหลางรู้สึกว่าตัวเองได้ยินไม่ชัด “ท่านพูดว่าอะไรนะเพคะ?”

มู่หรงฉีพูดทีละคำ “งั้นก็กลับไปอยู่ที่จวนเสนาบดีเถอะ”

เหลิ่งชิงหลางตัวแข็งท่ือ “ท่านอ๋อง ท่านหมายความว่าอย่างไรเพคะ?”

มู่หรงฉีหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากแขนเสื้อ แล้วยื่นให้มือนาง “ให้คุณหนูใหญ่เช่นเจ้าอาศัยอยู่ที่นี่ก็น่าน้อยใจจริงๆ ดังนั้น นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เจ้าเป็นอิสระแล้ว ชายแต่งเข้าหญิงออกเรือน ต่างฝ่ายต่างไม่เกี่ยวข้องอันใดกันอีก”

เหลิ่งชิงหลางมองเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ มือสั่นเปิดหนังสือหย่าที่อยู่ในมือ มองเพียงแวบเดียว ก็ฉีกขยำทิ้งลงพื้นอย่างโมโห