ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 291

ในใจเหลิ่งชิงฮวนยิ่งจมดิ่งมากขึ้น ยากที่จะเหลือเชื่อ

การคาดเดาของมู่หรงฉีดูมีเหตุมีผล แม้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ฝีมือเหลิ่งชิงเจียว แต่เขาก็อาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง

เสนาบดีเหลิ่งถูกทุกคนโน้มน้าว แต่ยังคงมีสีหน้าดุร้าย “ใครก็ได้ มาพาคุณชายน้อยกลับไป ไม่มีคำสั่งจากข้า ไม่อนุญาตให้กินข้าว ห้ามเขาก้าวออกจากห้องแม้แต่ก้าวเดียว!”

คนรับใช้ได้รับคำสั่ง ก็มาประคองพาเหลิ่งชิงเจียวที่ร้องไห้โฮ ออกไป

เสนาบดีเหลิ่งยังคงยุ่งอยู่กับการปลอบผู้ดูแลเฉิน แม้เหตุการณ์จะผ่านไปแล้วแต่อาจารย์ก็ยังหวาดผวาอยู่ กดดันอยู่ครู่หนึ่ง จึงขอเขาลาออก

เหลิ่งชิงฮวนเรียกเหลิ่งชิงเฮ่อมาที่ด้านข้าง เล่าถึงสิ่งที่เธอกับมู่หรงฉีคาดเดาไปเมื่อสักครู่นี้

เหลิ่งชิงเฮ่อมองไปที่ผ้าเปียกชุ่มผืนนั้น ก็ต้องประหลาดใจ จากนั้นก็เรียกเด็กรับใช้ที่รับใช้เหลิ่งชิงเจียวมา ถามว่าหลังจากที่พวกเขาแยกกับจื่อชิวแล้ว ไปที่ไหน? ชิงเจียวเคยออกไปคนเดียวหรือไม่?

เด็กรับใช้นึกย้อนกลับไป ก็พูดอย่างมั่นใจว่า “เดินไปได้ครึ่งทาง คุณชายน้อยก็กลับคำอีก บอกว่าจี้หยกนั้นจินอี๋เหนียงมอบให้เพื่อคุ้มครองเขา กําชับว่าห้ามมอบให้คนอื่น เขาควรที่จะต้องถามคุณหนูรองให้แน่ชัดก่อนว่าจะเอาไปใช้ทำอะไร แล้วจะคืนให้ตัวเองเมื่อไหร่”

เขาจึงหันกลับต้องการที่จะไปทวงถาม กองหนังสือที่กอดไว้ ร้อนจนเหงื่อออกเต็มตัว คุณชายน้อยไม่ได้ให้ข้าน้อยตามไปด้วย รับสั่งให้ข้ากลับไปที่เรือนก่อน ไปให้อาหารกระรอกน้อยของเขาขอรับ”

หลังจากที่จื่อชิวตาย จี้หยกนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าหล่นลงไปในน้ำ หรือถูกคนหยิบไป ชิงเจียวหวงของรักเช่นนั้น ทำไมถึงไม่เอ่ยถามถึงเลยสักคำ?

“หลังจากที่เกิดเรื่องนั้นแล้ว ทำไมถึงไม่รายงานพวกข้า? พูดความจริงออกมา”

เด็กรับใช้ประหลาดใจเล็กน้อย “เพราะคุณชายน้อยวิ่งไป ข้าน้อยยังไม่ทันกลับถึงในเรือนเขาก็กลับมาแล้ว วิ่งกระหืดกระหอบ หน้าตาตื่นตกใจ

จากนั้นก็มีคนตะโกนขึ้นมาว่าจื่อชิวถูกฆ่าตาย ทุกคนต่างพากันไปมุงดู ข้าน้อยเองก็สงสัย คุณชายน้อยไม่กล้าไป ให้ข้าน้อยไปดู แล้วกลับมาบอกให้เขาทราบ แต่เมื่อข้าน้อยกลับมาเขาก็นอนอยู่ที่เตียงแล้ว คลุมโปง ตัวร้อนจี๋ ดังนั้นข้าน้อยก็เลยไม่ได้เก็บมาใส่ใจ”

ทั้งสามคนต่างมองหน้ากันไปมา ประหลาดใจเล็กน้อย

เวลาผ่านไปนาน เหลิ่งชิงฮวนจึงลุกขีึ้นยืน “คาดเดาส่งเดชก็ไม่มีประโยชน์ ข้าไปถามจากปากเขาเองดีกว่า”

เหลิ่งชิงเฮ่อกังวลใจ “เรื่องนี้เจ้าออกหน้าเองเกรงว่าจะไม่ค่อยดี ไม่อย่างนั้น พวกเรากลับไปรายงานให้ท่านพ่อรู้?”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ถามให้ชัดเจนก่อนแล้วค่อยไปรายงานก็ไม่สาย หากพวกเราแกล้งหูหนวกตาบอดเพียงเพราะสายสัมพันธ์พี่น้อง เด็กคนนี้ก็จะกำเริบเสิบสานมากขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ถือว่าเป็นบทเรียน ภายภาคหน้าก็ไม่รู้ว่าจะก่อเรื่องเช่นนี้อีกไหม”

“ข้าเป็นพี่คนโต ให้ข้าออกหน้าเองดีกว่า” เหลิ่งชิงเฮ่ออาสาเอง

“หากเขาเจ็บแค้นใจท่านพี่ ในวันข้างหน้าท่านพี่จะอบรมสั่งสอนก็คงจะเป็นเรื่องยาก คนชั่วแบบนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าจะเหมาะสมกว่า”

มู่หรงฉีไม่วางใจ “ข้าไปกับเจ้าด้วย”

“ชิงเจียวกลัวท่าน เมื่อเห็นท่านเขาก็เป็นเหมือนกับหนูที่เห็นแมว ไม่กล้าพูดออกมา หม่อมฉันไปเองดีกว่าเพคะ หม่อมฉันไม่เชื่อหรอกว่าเด็กน้อยอย่างเขา จะน่ากลัวขนาดนี้”

มู่หรงฉีเดินตาม “งั้นข้าไม่เข้าไปข้างในห้อง จะคุ้มกันอยู่ด้านนอกก็แล้วกัน”

ในเวลานี้ พวกเขาไม่มีใครมองว่าเหลิ่งชิงเจียวนั้นเป็นเด็กไม่รู้ความ เพียงแค่ระวังตัวไว้

ประตูห้องของเหลิ่งชิงเจียวถูกเคาะ ประตูมีเด็กรับใช้อยู่สองคน เฝ้าไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

เหลิ่งชิงฮวนสั่ง “เปิดประตู”

คนรับใช้ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่ง เปิดประตู ให้เหลิ่งชิงฮวนเข้าไป

เหลิ่งชิงเจียวนอนอยู่บนเตียง สำลักไอเสียงเบาๆแล้วก็หลับไป เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็ลืมตา เห็นว่าเป็นเหลิ่งชิงฮวน ก็หันหน้าเบือนไปด้านใน ไม่สนใจเธอ