ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 293

มู่หรงฉีและเหลิ่งชิงกลับมาถึงจวนฉีอ๋อง รับประทานอาหารเย็นเสร็จ เหลิ่งชิงฮวนก็นั่งอยู่ด้านข้าง นั่งคิดถึงเรื่องอย่างใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ภายใต้แสงเทียนที่อ่อนโยน เธอนั่งเท้าคาง ขมวดคิ้วเล็กน้อย สงบจิตใจไม่ว้าวุ่น นิ่งเฉยเหมือนภาพวาด

มู่หรงฉีกลับมาจากอาบน้ำ ตัวเปียกชื้น เดินวนรอบตัวเธอไปมาสามรอบ

เหลิ่งชิงฮวนไม่เหลียวมองแม้แต่นิดเดียว เพียงกระพริบตาเบาๆ ขนตาที่เพรียวบางเบาเหมือนปีกผีเสื้อ ทำให้หัวใจของมู่หรงฉีนั้นเปล่งประกายขึ้นมา

การยั่วยวนล้มเหลวหลายครั้ง เขาที่ถูกเมินเฉยก็นอนแผ่อยู่บนเตียง “ชิงฮวน จู่ๆข้าก็รู้สึกแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก”

“เป็นอะไรเพคะ?” เหลิ่งชิงฮวนเงยหน้า พูดแบบลอยๆ “เป็นเพราะในห้องน้ำอากาศร้อน ก็เลยขาดออกซิเจนไปหน่อย?”

มู่หรงฉีปิดปาก อ้าปากหายใจหอบ “ไม่รู้สิ อึดอัดมากเลย”

เหลิ่งชิงฮวนลุกขึ้น หยิบหูฟังออกมาจากกล่องยา เดินไปนั่งอยู่ข้างเขา “เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึงได้อึดอัดได้ล่ะเพคะ?”

มู่หรงฉีผูกเชือกอย่างหลวมๆ คอเสื้อเปิดเล็กน้อย เผยให้เห็นผิวสีน้ําผึ้ง เหลิ่งชิงฮวนเอาหูฟังไปวางไว้ที่หน้าอกเขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย “นอกจากหัวใจเต้นเร็วแล้ว ก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอย่างอื่นนะเพคะ ไม่มีเสียงอื่นแทรกด้วย”

มู่หรงฉีอ้าปากเหมือนหอบปลาที่เกยตื้นบนชายหาด “ยังไงก็ใกล้จะหายใจลำบากแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนง้างปากของเขา มองไปที่ลําคอและลิ้นก็ไม่มีอะไรผิดปกติ มองเขาอย่างสงสัย “กระดูกหมูที่ติดอยู่ในคอครั้งก่อนยังไม่หลุดออกมางั้นเหรอ?”

มู่หรงฉีจ้องเธอ “ไม่ใช่!”

“ตามใจตัวเองมากไป จนร่างกายอ่อนแอเหรอเพคะ?”

“เมื่อคืนใครกันที่ทนไม่ไหว ร้องโอดครวญขอให้ยกโทษให้”

เหลิ่งชิงฮวนหน้าแดงก่ำ ไม่สบอารมณ์ “นั่นก็คงอาบน้ำแล้วน้ำถูกเทเข้าหัวแล้ว!”

มู่หรงฉีสลัดมือของเธอ สีหน้าเศร้าโศก “ข้าเป็นคนไข้นะ เจ้าควรที่จะช่วยชีวิตข้าก่อนไม่ใช่หรือไง? เกี่ยวอะไรกับที่ข้าหายใจไม่ออกด้วยล่ะ?”

“ไม่ถามสาเหตุของโรคให้ชัดเจน หม่อมฉันจะรักษาได้อย่างไรเพคะ? ต้องใส่ท่อช่วยหายใจหรือล้วงคอให้อาเจียน?”

“แน่นอนว่าต้องทําให้ข้ากลับมาหายใจได้เป็นปกติก่อน!"

“แต่ถ้าสาเหตุที่ท่านหายใจไม่ออกคืออาการบวมน้ําที่กล่องเสียงหรือสิ่งแปลกปลอมอุดตันจะทําอย่างไรล่ะเพคะ?ท่านแน่ใจหรือว่าจะโต้แย้งวิธีการรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนกับหม่อมฉันหรือเพคะ?”

มู่หรงฉีมองเหลิ่งชิงฮวนที่ไม่รู้ถึงอารมณ์รักของหนุ่มสาวหรือแกล้งทำเป็นโง่อย่างโมโห มือใหญ่ฉวยโอกาส “แน่นอนว่าต้องทำอย่างนี้!”

กดเข้าที่ท้ายทอยของเธอ ก็อุดด้วยริมฝีปากของตัวเอง

เหลิ่งชิงฮวนเบิกตากว้าง หยิกที่หน้าอกเขาอย่างแรง

เจ้าอันธพาลก้มหน้าลงมา ไม่ทันได้บอกกล่าวสักคำ ให้ฉันได้หายใจก่อน

มู่หรงฉีไม่ยอมปล่อยมือ การลงโทษเริ่มรุนแรงมากขึ้น พลิกตัวไปมาอย่างละโมบ ไม่ไหวติงและยิ่งถาโถม

จนกระทั่ง เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่า ตัวเองเริ่มจะขาดอากาศหายใจแล้ว และใจเต้นแรงมากจนเกือบจะเด้งหลุดออกมา มู่หรงฉีจึงไว้ชีวิตเธอ

“เจ้าเป็นหมอ การปฏิบัติต่อผู้ป่วยต้องปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน ทำไมคนอื่นขาดอากาศหายใจ เจ้าก็เป็นฝ่ายผายปอดให้เขาก่อน แต่พอเป็นข้า ทำไมถึงลำบากอย่างนี้ล่ะ?”

เพราะสมองเหลิ่งชิงฮวนขาดอากาศ ทำให้มึนงงเล็กน้อย ชั่วครู่หนึ่ง สมองไม่สามารถกลับมา สายตาเบลอๆ มึนงงสับสน หลอมละลายใส่มู่หรงฉี

ดวงตาของเขาเหมือนไฟ จ้องมองที่กลีบปากสีแดงของเหลิ่งชิงฮวน ลื่นคอหอยอย่างยากลำบาก ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง อุ้มเธอหมุนมาวางไว้บนเตียง จากนั้นก็เป็นพลิกคว่ำลงไปอีกครั้ง

สมองเหลิ่งชิงฮวนที่เพิ่งจะไขว้เขว จิตสำนึกตัวเองก็เข้าใจทันที มู่หรงฉีอ้อนแกล้งป่วยเพื่ออะไรกันแน่

ต่อหน้าแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง ใจกว้าง แต่จริงๆแล้วในใจนั้นหึงหวงมาก กลัวว่าจะอัดอั้นความโกรธตลอดทั้งบ่ายนั้นไว้

นั่นเป็นแค่เด็กน้อยตัวเล็กๆ เป็นเด็กไร้เดียงสา แม้แต่เด็กมู่หรงฉีก็ยังใจแคบอย่างนี้เหรอ?