ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 294

จากฟาร์มชนบทเหลิ่งชิงหลางกลับมาถึงจวนเสนาบดีที่คุ้นเคย นึกว่าเป็นเพราะเรื่องที่มู่หรงฉีหย่าร้างกับตนถูกเปิดเผย กระวนกระวายมาตลอดทาง เมื่อเห็นเสนาบดีเหลิ่ง ก็พูดความจริงกับนางเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

เหลิ่งชิงหลางก็ตกใจ ไม่คิดว่าเด็กอย่างเหลิ่งชิงเจียว จะก่อเรื่องได้ขนาดนี้ แต่ก็ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย อยากที่จะรีบไปถามเหลิ่งชิงเจียวให้รู้เรื่องทันที

เมื่อคืนซื่ออี๋เหนียงอยู่ที่ห้องเสนาบดีเหลิ่งทั้งคืน ได้ยินดังนั้นก็เป็นฝ่ายลุกขึ้น “หม่อมฉันพาคุณหนูรองไปเองเจ้าค่ะ”

แม่จ้าวทำความเคารพจัดเตรียมที่พักให้เหลิ่งชิงหลาง เหลิ่งชิงหลางและซื่ออี๋เหนียงทั้งสองคนเดินตรงไปที่ด้านหลังบ้านเรือนฝั่งตะวันออก

ระหว่างทางไปเมื่อถึงบริเวณที่เปลี่ยว ซื่ออี๋เหนียงหันมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร จึงพูดเสียงเบา “คุณหนูรอง หม่อมมีเรื่องจะคุยด้วยเจ้าค่ะ”

ทั้งสองไปหามุมลับตาคน เหลิ่งชิงหลางจึงเอ่ยปาก “มีอะไร? มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”

“กลัวว่าคุณหนูใหญ่จะสงสัยแล้ว” ซื่ออี๋เหนียงเริ่มเข้าประเด็น “เมื่อวานส่งสัยตัวคุณชายเล็ก ตั้งใจมาคุยด้วยตัวเอง”

เหลิ่งชิงหลางตกใจมาก “เป็นไปได้ยังไง? ชิงหลางได้พูดอะไรที่ไม่สมควรหรือเปล่า?”

ซื่ออี๋เหนียงส่ายหน้า “คุณชายน้อยเห็นที่วันนั้นหม่อมฉันฆ่าจื่อชิวหรือเปล่าเจ้าคะ?”

เหลิ่งชิงหลางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นพยักหน้ายอมรับ “ข้าได้กำชับเป็นพิเศษไปแล้ว ว่าไม่ให้เขาพูดพล่ามเด็ดขาด”

“หม่อมฉันว่าแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้!” ข้อสงสัยของซื่ออี๋เหนียงได้รับการยืนยัน รู้สึกหมดอาลัยตายอยากเล็กน้อย “วันนั้นเขาเป็นไข้ หม่อมฉันมาดูเขา ปฏิกิริยาที่เห็นหม่อมฉันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด ตอนนั้นหม่อมฉันก็ระแวงอยู่ในใจ แต่เห็นเขาไม่ได้พูดอะไรกับคุณหนูใหญ่ ก็ยังนึกว่าตัวเองคิดมากไป

แต่เมื่อวานเห็นเขาคิดจะใช้ผ้าชุบน้ำปิดปากเด็กตระกูลเฉินจนตาย ใจของหม่อมฉันก็เต้นรัว เอ่ยถึงลำคอ ก็รู้ว่าท่าไม่ดี เขาต้องเห็นอะไรแน่ ๆ ถึงได้เลียนแบบทำอย่างนี้

ต่อมาคุณหนูใหญ่ก็สังเกตเห็นผ้าผืนนั้นด้วย จงใจเข้าไปสอบถามถึงห้องของคุณชายน้อย หม่อมฉันรู้ดีแก่ใจ จึงแอบฟังที่นางกับท่านฉีอ๋องคุยกัน พวกเขากำลังสงสัยตัวท่านแล้ว”

“อะไรนะ?” เหลิ่งชิงหลางตกใจ “ชิงเจียวพูดอะไรกับพวกนาง? ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้โง่อย่างนี้นะ?”

ซื่ออี๋เหนียงส่ายหน้า “พูดอะไรไปบ้างหม่อมฉันก็ไม่ทราบเหมือนกัน ตอนนั้นฉีอ๋องเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู หม่อมฉันเองก็ไม่กล้าเข้าใกล้ กลัวว่าจะถูกเข้าจับได้ คุณชายน้อยกก็เป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง คุณหนูใหญ่ทั้งเจ้าเล่ห์ พูดไม่กี่คำก็พูดมันออกมาแล้ว

อีกอย่าง พวกเขาเริ่มสงสัยแล้ว ไม่ยอมวางมือง่ายๆแน่นอน อาจจะย้อนกลับมาหาคุณชายน้อยอีก เพระาฉะนั้น ในใจหม่อมฉันเห็นท่าไม่ดี จึงรีบโน้มน้าวนายท่าน ให้พาตัวท่านกลับมา”

เหลิ่งชิงหลางสูดลมหายใจเข้าลึก หวาดกลัวเล็กน้อย เธอยอมรับว่าเรื่องนี้ทําโดยไม่รู้ตัว ไม่มีใครสงสัยตัวเอง ใครจะไปคิดว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ปะทุขึ้นมาอีก เหลิ่งชิงเจียวเป็นน้องชายของตัวเอง ตัวเองก็ทําอะไรกับเขาไม่ได้ แบบนี้จะทำยังไงดี?

เธอคร่ําครวญเล็กน้อย “รอให้ข้าไปถามชิงเจียวก่อน ดูว่าเมื่อวานเขาได้คุยอะไรกับเหลิ่งชิงฮวนไปบ้าง แล้วค่อยตัดสินใจ เจ้าเองก็ไม่ต้องต่ืนตระหนกไป ป้องกันไม่ให้ถูกคนจับพิรุธได้”

ซ่ื่ออี๋เหนียงทำอะไรไม่ถูก ในเวลานี้ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว พาเหลิ่งชิงหลางที่กังวลกระวนกระวายใจเหมือนกันไปที่ห้องเหลิ่งชิงเจียว จากนั้นก็ออกมา เฝ้าที่ประตู คอยกั้นทหารอารักขาไว้

ภายในห้อง เหลิ่งชิงหลางรีบตรงเข้าไปถามเหลิ่งชิงเจียว “พี่กำชับกับเจ้าไว้ว่าอย่างไร ไม่ให้เจ้าทำตัวมีพิรุธเด็ดขาด แส่หาเรื่องทำให้เหลิ่งชิงฮวนสงสัย ทำไมเจ้าถึงได้ถูกจับตามองเร็วอย่างนี้?”

เหลิ่งชิงเจียวแก้ต่างอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลย”

“แต่ว่าเจ้าทำแล้ว! ทำไมเจ้าถึงได้โง่เขลาเยี่ยงนี้ จำเป็นต้องเรียนรู้วิธีของคนอื่น? แม้ว่าเจ้าจะไม่ทำให้ผ้าผืนนั้นเปียก เหลิ่งชิงฮวนนางก็คงไม่สงสัย”

ซื่ออี๋เหนียงไม่ได้ฟังต่อ คำพูดที่เหลิ่งชิงหลางสั่งสอนเหลิ่งชิงเจียวนั้น ทำให้เธอกังวลมาก