ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 309

เหลิ่งชิงหลางทำหน้าปลื้มปีติ “ชิงหลางขอบคุณพระสนมฮุ่ยเฟยสำหรับการคุ้มครอง ไม่อย่างนั้นหม่อมฉันคงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี”

พระสนมฮุ่ยเฟยทำเสียงไม่พอใจเบาๆ “ต้องโทษที่ตัวเจ้าโง่ อยู่ข้างกายฉีเอ๋อร์ทุกวัน นึกไม่ถึงว่าจะก่อความวุ่นวายจนเขารังเกียจเช่นนี้ ขนาดมีเลือดเนื้อแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะให้ทำแท้งอย่างใจจืดใจดำ แค่คิดก็รู้แล้ว แม้ว่าเจ้าจะคลอดเด็กคนนี้ออกมา ก็คงจะไม่เป็นที่โปรดปรานแล้ว”

เหลิ่งชิงหลางสะอึกสะอื้นเบาๆ “อุบายของท่านพี่ร้ายกาจ ชิงหลางรู้ตัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่น หวังเพียงคลอดบุตรคนนี้ และเลี้ยงเขาจนเติบใหญ่อย่างขยันขันแข็ง ครึ่งหลังของชีวิตจะได้หวังพึ่งพา”

“เจ้าคิดแบบนี้ถูกต้องแล้ว” พระสนมฮุ่ยเฟยพยักหน้ายืนยัน “สตรีเป็นที่โปรดปรานได้เพียงสามถึงห้าปี มากสุดก็สิบปี มีเพียงการอบรมเลี้ยงดูทายาทให้ออกมาดีเลิศเท่านั้น ที่เป็นความรุ่งโรจน์ของชีวิต”

“ถึงแม้ข้าจะอยู่ภายในวังแห่งนี้ แต่ข้าพอจะรู้ถึงความวุ่นวายของเจ้าในจวนฉีอ๋องอยู่บ้าง เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหลิ่งชิงฮวนจริงๆ อุบายเล็กๆ น้อยๆ นั่นไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงเอาเสียเลย ขอแนะนำให้เจ้าล้มเลิกความคิดนี้ ขอแค่ดูแลลูกคนนี้อย่างสบายใจ วันข้างหน้าขาดความรุ่งเรืองของเจ้าไม่ได้แน่”

เหลิ่งชิงหลางทำท่าทางวิตกกังวล “ขอบคุณพระสนมฮุ่ยเฟยสำหรับการสั่งสอน ชิงหลางจะเชื่อฟังคำสั่งของท่าน จะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”

พระสนมฮุ่ยเฟยตาเป็นประกาย “เช่นนั้นตอนนี้ข้าขอถามเจ้า เด็กในท้องของเหลิ่งชิงฮวนแท้จริงแล้วเป็นลูกของฉีเอ๋อร์หรือไม่”

เหลิ่งชิงหลางอึ้งๆ อึ้งๆ ทำท่าทางหวาดกลัว ไม่กล้ากราบทูลตามจริง

หัวใจของพระสนมฮุ่ยเฟยหนักหน่วงอีกครั้ง รู้สึกว่าท่าทีของเหลิ่งชิงหลางเพียงพอจะอธิบายได้หลายอย่างมาก จึงอดไม่ได้ที่จะโกรธ

ทันใดนั้นนางกำนัลก็เข้ามา “ทูลพระสนม ท่านอ๋องฉีขอเข้าเฝ้าอยู่ทางด้านนอกตำหนักเพคะ”

พระสนมฮุ่ยเฟยชำเลืองมองเหลิ่งชิงหลางอย่างลึกซึ้ง “เชิญ”

นางกำนัลเปิดม่าน มู่หรงฉีก้มตัวลงเล็กน้อย ก้าวเท้าผ่านธรณีประตู และถามสารทุกข์สุกดิบกับพระสนมฮุ่ยเฟย

พระสนมฮุ่ยเฟยสั่งให้นางกำลังทั้งซ้ายขวาออกไป และให้เหลิ่งชิงหลางออกไปพักผ่อนด้วย จากนั้นก็ตบเตียงหลัวฮั่นข้างกายอย่างอ่อนโยน “นั่งสิ”

มู่หรงฉีนั่งลงข้างๆ

ตั้งแต่มู่หรงฉีแสร้งทำเป็นบาดเจ็บคราวก่อน หลังจากทำให้พระสนมฮุ่ยเฟยตกใจ ทัศนคติที่มีต่อลูกชายของตนก็แตกต่างไปอย่างเห็นได้ชัด นางชำเลืองมองสีหน้าของเขาเวลาพูด และไม่เผด็จการเหมือนแต่ก่อน

“ชิงฮวนคงจะไม่เป็นไรใช่ไหม”

มู่หรงฉีพยักหน้า “เสด็จแม่วางใจ ชิงฮวนนางไม่เป็นไร ลูกหลอกลวงนางบางเรื่อง จึงทำให้นางเข้าใจผิด”

“แม่ว่าเด็กคนนี้นิสัยโปร่งใส ไม่ถึงกับอิจฉาริษยา นึกไม่ถึงว่าแค่อ้าปาก ก็จะทำแท้งลูกในท้องของน้องสาวแท้ๆ ใจดำเกินไปหน่อยแล้ว”

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปาก “คำพูดนี้เป็นความคิดของลูก ชิงฮวนไม่ได้พูดอะไร”

พระสนมฮุ่ยเฟยเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ “เพราะอะไร นี่เป็นเรื่องที่คนอื่นได้แต่อิจฉา ลูกของอ๋องเซวียนกับอ๋องรุ่ยล้วนเป็นองค์หญิง ตอนนี้พระชายาเฮ่ายังไม่คลอดบุตร ทุกคนล้วนแข่งขันกันลับๆ ชิงหลางตั้งครรภ์ นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี”

“ลูกมีตาหามีแววไม่ เหลิ่งชิงหลางคนนี้ไร้ศีลธรรม โหดเหี้ยมอำมหิต ฆ่าคนบริสุทธิ์ตามอำเภอใจ แม้แต่ลูกคนนี้ นางยังใช้วิธีเลวทรามในการตั้งครรภ์ ไม่เหมาะจะเป็นแม่เลยสักนิด แค่ลูกนึกถึง ก็รู้สึกเหมือนกลืนกินแมลงวันน่ารังเกียจ”

“เป็นอย่างนี้นี่เอง แม่คิดแล้วว่าฉีเอ๋อร์ของแม่ไม่มีทางตัดสินใจแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล แต่ว่าเด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ นั่นคือเลือดเนื้อของลูก จะบอกว่าไม่ต้องการได้อย่างไร หากเจ้าคิดว่าเหลิ่งชิงหลางไม่มีคุณสมบัติในการเลี้ยงดูลูก เช่นนั้นก็ง่ายมาก รอเด็กคลอดออกมาก่อน ไม่ว่าหญิงหรือชาย ก็มอบให้กับชิงฮวนเสีย”

“ส่วนเหลิ่งชิงหลาง ก็แล้วแต่เจ้าจะจัดการ จะหย่าร้างหรือปล่อยให้นางเป็นไปตามยถากรรมก็ย่อมได้ ขอเพียงอธิบายกับเสนาบดีเหลิ่งได้ก็พอแล้ว”