ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 310

พอถึงจวนฉีอ๋อง มู่หรงฉียังคงไม่พูดอะไร ได้แต่ออกคำสั่งกับคนรับใช้ว่า “พาพระชายารองของพวกเจ้ากลับไปพักผ่อนที่เรือนจื่อเถิง”

จากนั้นก็เดินไปห้องหนังสือโดยไม่หันกลับมา ไม่มองหน้าเหลิ่งชิงหลางเลยแม้แต่น้อย

กระทั่งฟ้าใกล้มืด คนรับใช้ของจวนจึงมารายงานว่าฉีจิ่งอวิ๋นต้องการพบ

มือซึ่งจับพู่กันของมู่หรงฉีหยุดชะงัก และกล่าวโดยไม่เงยหย้าว่า “เชิญเขาเข้ามา”

เพิ่งจะพูดจบ ฉีจิ่งอวิ๋นก็อยู่ตรงประตูทางเข้าแล้ว เขาโยนกระต่ายป่าชุ่มเลือดสองตัวภายในมือให้กับองครักษ์ที่ทำหน้าที่รายงานต่อผู้บังคัญบัญชา

“ขอให้พวกเจ้าเพลิดเพลินกับอาหาร”

องครักษ์รู้ว่าท่านอ๋องคนนี้เข้าถึงง่ายที่สุด เขารับมา ขอบคุณสำหรับรางวัล และถอยออกไป

มู่หรงฉีขยับพู่กันในมือ ยกข้อมือ และยกพู่กันขึ้น บนกระดาษฟางสีขาวหิมะ เขียนคำว่า ‘สงบ’ ซึ่งแข็งแกร่งและมีพลัง

“หากจิตใจไม่สงบ ต่อให้ท่านพี่บดปลายพู่กันจนทู่ก็ไร้ประโยชน์” ฉีจิ่งอวิ๋นเดินไปนั่งข้างโต๊ะด้วยท่าทางไม่จริงจัง เอียงหัวมองอักษรของเขาพร้อมกับพูดประชดประชัน

มู่หรงฉีชำเลืองมองเขาอย่างไม่พอใจ “มีธุระอะไร พูดจบก็รีบออกไป รำคาญ”

ฉีจิ่งอวิ๋นกล่าวว่า “ข้าคิดว่าพี่สะใภ้หายตัวไป พี่ชายจะร้อนใจเหมือนไฟไหม้บ้าน และพลิกเมืองหาทุกซอกทุกมุม ใครจะคิดว่าจะสงบเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าจะมีอารมณ์เขียนหนังสืออยู่ที่นี่ ข้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ขอตัวก่อน”

“ใครบอกว่าข้าไม่ร้อนใจ” มู่หรงฉียกโยนพู่กันภายในมือทิ้ง หมึกสีเข้มกระจายอยู่บนพื้น “แต่ข้าไม่สามารถประนีประนอมได้”

ฉีจิ่งอวิ๋นซึ่งเพิ่งจะหันหลังจากไป หันหน้ามากะพริบตาอย่างประหลาดใจ “เรื่องอะไร แต่งเมียน้อยหรือ คิดว่าท่านพี่เป็นเซียนบรรลุธรรมมาตลอด นึกไม่ถึงว่าละเว้นนิสัยทางโลกไม่ได้ สงสารหญิงสาวที่ตกหลุมรักผู้ชายที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิงจริงๆ”

มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจเบาๆ “ข้ายังดีกับนางไม่พอหรือ”

“เอาเถอะ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะมีบางเรื่องที่ท่านพี่เคยทำเกินขอบเขตไปมาก แต่สำหรับข้า ตอนนี้ท่านพี่กับพี่สะใภ้ต่างมีใจตรงกัน เป็นคู่สามีภรรยาตัวอย่าง คิดว่าพี่จะซื่อสัตย์จนตาย”

“แล้วนางมีอะไรไม่พอใจอีก ตอนแต่งชิงหลางเข้าบ้าน ก็ขู่เข็ญข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนี้ชิงหลางตั้งครรภ์ นางก็ออกจากบ้านไป เพื่อให้ข้าไปประนีประนอมนาง เสด็จแม่พูดถูก มีภรรยาหลายคน ภรรยาควรปฏิบัติตัวตามความคิดของสามี ไม่เช่นนั้นก็จะอิจฉาริษยาหรือใจแคบมิใช่หรือ นางคิดในมุมมองของข้าไม่ได้หรืออย่างไร”

ฉีจิ่งอวิ๋นลูบจมูก “ตามคำพูดของพี่สะใภ้ ท่านพี่เป็นแบบอย่างของคำพูดชายชั่ว พี่สะใภ้เป็นคนหายาก ท่านพี่จะไม่ทะนุถนอมก็ย่อมได้ แต่ยังจะคิดว่าน่ารำคาญด้วยหรือนี่”

มู่หรงฉีหยิบตัวอักษรบนโต๊ะที่เพิ่งจะเขียนเสร็จขึ้นมา จากนั้นก็ขยำเป็นก้อน “เล่นสนุกพอแล้ว คิดได้แล้ว นางก็จะกลับมาเอง ไม่เช่นนั้นข้าจะตกหลุมพรางของนาง และก่อความวุ่นวายจนลมฝนกระหน่ำทั่วเมืองเหมือนครั้งก่อน ศักดิ์ศรีของข้ายังต้องการหรือไม่”

“ตกหลุมพรางอะไร”

มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจ “สร้างสถานการณ์หลอกว่าโดนองครักษ์อินทรีจับตัวไป คิดว่าข้าดูไม่ออกหรือ องครักษ์อินทรีทำงานละเอียดรอบคอบและระมัดระวังมาโดยตลอด จะมาปรากฏตัวอย่างสง่าผ่าเผยอยู่กลางถนนตอนกลางวันแสกๆ ได้อย่างไร คงจงใจให้คนขับรถม้าคนนั้นเห็น จากนั้นก็กลับมารายงานข้ามิใช่หรือ หายตัวไปคราวก่อนก็ลือกันไปทั่ว ข้าขายหน้าหมดเลย”

“นึกไม่ถึงว่าท่านพี่จะรู้จักองครักษ์อินทรีด้วย”

มู่หรงฉีไม่อยากพูดมาก “เจ้ามาทำอะไรก็พูดมาเถอะ เป็นคนพูดเกลี้ยกล่อมหรือ”

ฉีจิ่งอวิ๋นลูบจมูกอีกแล้ว “ความจริง องครักษ์อินทรีคนนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นข้าเอง”

มู่หรงฉีเงยหน้าขึ้นมาทันที พลันหรี่ตาลง “เจ้าเป็นคนขององครักษ์อินทรีหรือ”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่แน่นอน!” ฉีจิ่งอวิ๋นรีบปฏิเสธ “ข้าเห็นหน้ากากขององครักษ์อินทรีจากพี่สะใภ้ คิดว่าน่าเกรงขามดี เลยสั่งให้คนทำขึ้นมาแบบเดียวกัน วันนี้เห็นพี่สะใภ้ขวัญหนีดีฝ่ออยู่คนเดียวพอดี เลยคิดจะแกล้งนาง”

“จากนั้นล่ะ”

“จากนั้นนางกำลังอารมณ์เสียพอดี เกือบต้องแลกด้วยชีวิตเสียแล้ว!”

มู่หรงฉีทำเสียงไม่พอใจอีกครั้ง “แล้วนางล่ะ”