ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 316

อันตรายต่างคืบคลานเข้ามา ทันใดนั้นเสียงขลุ่ยก็ยิ่งดังขึ้นมาจากหุบเขา มันมิมีท่วงทำนองอันใด ราวกับเสียงผิวปาก

ค้างคาวพิษเหล่านี้ดูเหมือนจะได้ยินคำสั่ง และหยุดกันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะหันกลับแล้วกรูกันไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือพร้อมกัน

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยก่อนหน้านี้ก็ดังมาจากทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือด้วย ทั้งสองเสียงประสานกัน ราวกับจะประชัน บิดกลายเป็นเกลียวเชือก ค่อยๆ สูงขึ้น อย่างมิมีใครยอมใคร

งูพิษและค้างคาวเหล่านั้นกลับดูยุ่งเหยิง ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังขับไล่ มิเป็นระเบียบไปโดยสิ้นเชิง

ทุกคนก็ต่างมิเข้าว่ามันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เมื่อเห็นฝูงงูกระจายออกไป ทหารอารักขาจึงรีบร้อนเร่งเหลิ่งชิงฮวน “พระชายา ถือโอกาสตอนที่มิมีอันตรายรีบถอยออกมาดีหรือไม่ขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนเกิดความลังเลเล็กน้อย ก่อนจะออกคำสั่ง “พวกเจ้าทั้งสองคุ้มกันคุณหนูสี่กลับไปที่หมู่บ้านก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่”

ทหารอารักขารู้สึกลำบากใจเล็กน้อย “อยู่ที่นี่มันอันตรายเกินไปนะขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้าอย่างดื้อดึง “ถ้าข้าสันนิษฐานมิผิด กองกำลังเสริมคงมาถึงแล้ว ข้ารอพวกนางมานาน จะพลาดมิได้”

เมื่อทหารอารักขาได้ยินว่านางมีแผนไว้ในใจแล้ว จึงรับฟังคำสั่ง แล้วทั้งสองก็คุ้มกันชิงฮว่ากลับไปที่ลานบ้าน

ทันใดนั้น เสียงขลุ่ยที่ดังแผ่วก็เปลี่ยนโทนเสียงเป็นสูงขึ้น ราวกับเสียงร้องไห้ของเด็กทารก มีเสียง “อุแว้ๆ ” ดังขึ้นหลายครั้ง และก้องกังวาน

แต่เสียงขลุ่ยทางทิศตะวันตกกลับดูเหมือนจะได้รับการรบกวนโดยฉับพลัน กลายเป็นยุ่งเหยิง อีกฝ่ายก็รีบใช้โอกาสนี้ข่มนาง เสียงขลุ่ยก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เพื่อกระตุ้น เหมือนเด็กทารกหลายๆ คนร้องไห้พร้อมๆ กัน เซ็งแซ่ไปหมด แม้แต่เหลิ่งชิงฮวนก็ได้รับผลกระทบนั้น ช่างน่ารำคาญสิ้นดี แต่เสียงขลุ่ยทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือก็ยิ่งพ่ายแพ้ยับเยิน ในที่สุดเสียงดังกังวานนั้นก็หยุดลง

แมลงมีพิษทั้งหลายก็ต่างกระจายออกไป หุบเขาก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

เหลิงชิงฮวนพูดเสียงดังลั่น “ผู้เชี่ยวชาญเก่งกาจที่ช่วยข้าเป็นใครกัน? ปรากฏตัวออกมาสิ”

เมื่อถามไปสามครั้งติด เสียงขลุ่ยก็ค่อยๆ หายไป แต่กลับมิเห็นเงาคน

ในตอนที่เหลิ่งชิงฮวนคิดว่าอีกฝ่ายมิยอมปรากฏตัว ก็มีใครบางคนพูดขึ้นมาอย่างคมชัดจากทางด้านหลัง “น่าจาอี๋นั่วได้พบกับพระชายาแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าไปเห็นเด็กสาวชุดแดงดวงตาสดใสราวกับแป้งทำขนม จากถนนบนภูเขาด้านหลัง กำลังเดินมาหานาง ชุดคลุมยาวสีแดงเพลิงดูสะดุดตาเป็นอย่างมากในพื้นที่หญ้ารกร้างแห่งนี้

เหลิ่งชิงฮวนหรี่ตาเล็กน้อย นางคิดว่าผู้มาเยือนคงจะอายุไม่ต่ำกว่าสามสิบหรือสี่สิบปี เป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วท่าทางมาดขรึม ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพียงเด็ก มองดูแล้วก็อายุสิบสี่สิบห้า ยังไม่ถึงวัย ใบหน้าดูนุ่มอ้วนเหมือนเด็ก รูปร่างหน้าตาก็ยังคงมีความเป็นเด็กอยู่

ผิวพรรณของนางขาวผ่องใส ผมก็เป็นสีทองด้วย ดวงตาปรากฏเป็นสีฟ้าอมดำดูลึกลับ หากมิใช่เพราะโครงหน้ายังมิชัดพอ เหลิ่งชิงฮวนก็คงคิดว่านางมิใช่เชื้อสายจีน

“เมื่อครู่นี้ใช่ฝีมือแม่นางช่วยไว้ใช่หรือไม่”

สาวน้อยยิ้มอย่างอ่อนหวาน เผยให้เห็นลักยิ้มอันน่ารักทั้งสองข้าง “ข้าชื่ออี๋นั่ว น่าจาอี๋นั่ว พระชายาปลอดภัยดีสินะ”

เหลิ่งชิงฮวนก็มิได้อ้อมค้อมเช่นกัน “เจ้าใช่คนของลัทธินักบุญหญิงหรือไม่?”

น่าจาอี๋นั่วผงะแล้วเอียงศีรษะ “พระชายารู้ได้เยี่ยงไร?”

“เพราะข้าเดาเอาไว้ว่าคนที่โจมตีข้าคงจะเป็นยายหลิงคนทรยศของลัทธินักบุญหญิงน่ะสิ และเจ้ากับนางใช้วิธีไล่สัตว์แมลงได้เหมือนกัน ต้องมาจากสำนักเดียวกันอยู่แล้ว