ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 317

เหลิงชิ่งฮวนพยักหน้า ไล่คนจากลัทธินักบุญหญิงออกไปได้ทันเวลา และตกลงเรื่องจะกลับจวนท่านอ๋องเพียงสองสามคำ

มู่หรงฉีมองไปรอบสถานที่ที่มีข้าวของระเกะระกะ จิตใจยังคงหวาดกลัวแม้มันจะผ่านไปแล้ว เขากอดนางไว้แน่นมิยอมปล่อย

“กลับไปที่จวนกับข้าเถิด ชิงฮวน ที่นี่มันอันตรายเกินไป”

“ในจวนก็ปลอดภัยงั้นรึ? คนที่อยากทำร้ายหม่อมฉันมิใช่คนในจวนท่านอ๋องหรอกหรือ?”

มู่หรงฉีเม้มริมฝีปาก “ขอเพียงเจ้ายอมกลับไป ข้าจะรีบให้พวกนางออกไปเสีย”

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆ ผละออกจากอ้อมกอดของเขา “ผู้ใดจะออกไปได้อีกนอกจากหม่อมฉัน?”

จิ่นอวี๋เป็นความหายนะ แต่น่าเสียดายที่ฮุ่ยเฟยมิเชื่อเช่นนั้น หากส่งนางกลับวังไปอยู่กับฮุ่ยเฟย ใครจะรู้เล่าว่านางจะเล่นวิธีสกปรกอันใดบ้าง?

เหลิ่งชิงหลางกำลังตั้งครรภ์ จะอยู่หรือไปนั้นมิได้ขึ้นอยู่กับมู่หรงฉีเพียงคนเดียว

ก่อนหน้านี้ จิตใจในการต่อสู้ของตนนั้นห้าวหาญ อยากจะสู้รบปรบมือกับเหลิ่งชิงหลางให้ตายกันไปข้าง แต่ตอนนี้ การทรยศของมู่หรงฉีทำให้นางท้อแท้หมดกำลังใจ และขาดความมุ่งมั่น

สู้กับเหลิ่งชิงหลางแล้วก็ยังมีจิ่นอวี๋ เมื่อจิ่นอวี๋ไป ก็ยังมีคนอื่นๆ อีก ตราบใดที่มู่หรงฉีมิยอมทุ่มเทกับความรักให้มากพอ ตนจะต้องปากหวานก้นเปรี้ยวไปตลอดชีวิตเลยรึ?

แตะต้องมิได้ก็ต้องหลบ แต่ก็หลบมิพ้นอยู่ดี ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณความรักของเจ้าใช่หรือไม่?

นางหันหลังเดินออกไป

“ชิงฮวน!” มู่หรงฉีเรียกนางจากด้านหลัง “ที่นี่มันอันตรายเกินไปจริงๆ เจ้าคิดว่าการหลบซ่อนอยู่ในภูเขาอันเงียบสงบนี่จะเป็นดินแดนในอุดมคติจริงๆ หรือ จะสามารถหลบหนีกลอุบายข้างนอกได้รึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าสองสามวันมานี้ทหารอารักขาขัดขวางการลอบสังหารไปถึงสองครา เจ้าเอาแต่คิดว่ามันปลอดภัยไร้กังวล แต่มันเป็นเพียงความพยายามรักษาภาพนั้นไว้ต่างหาก

ตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาฉีผู้สง่างาม แล้วยังมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเชื้อพระวงศ์อยู่ในท้อง เจ้าจะไปซ่อนตัวที่ไหนได้? แม้ว่าจะหนีไปไกลสุดขอบฟ้าสิ้นมหาสมุทร เจ้าก็ยังต้องกลับมาเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ดี หลบหนีไปมันก็มิมีประโยชน์

เจ้าเป็นภรรยาของข้า ข้าทำผิดข้าก็จะแก้ไข ถ้าโกรธเจ้าก็ลงโทษข้า เจ้าจะทิ้งข้า ทิ้งความรักระหว่างเราไปเช่นนี้มิได้ ได้โปรดให้โอกาสข้าได้พิสูจน์ตนเองอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย ในใจมู่หรงฉีอย่างข้ามีแต่เหลิ่งชิงฮวนอย่างเจ้าเพียงผู้เดียว ขอฟ้าดินจงเป็นพยาน”

เหลิ่งชิงฮวนมิได้เดินไป นางหยุดฝีเท้าลงตรงนั้น

สิ่งที่มู่หรงฉีพูดล้วนเป็นความจริง มีลูกของเขาอยู่ในท้องของตน แล้วคนที่จ้องเขมือบตนเหล่านั้น จะละทิ้งโอกาสดีๆ เช่นนี้ไปอย่างง่ายดายขนาดนั้นได้เยี่ยงไรกัน?

ตนได้รับการเสวยสุขและความสงบทางจิตใจ เป็นเพราะการวางแผนกลยุทธ์ของมู่หรงฉี และยังมีทหารอารักขาที่หลั่งเลือดต่อสู้ด้วยความห้าวหาญเพื่อปกป้องนาง

การตั้งครรภ์นี้ก็คือรังไหม มิสามารถเผยให้เห็นความเท็จนี้ได้ และในขณะเดียวกัน จะหนีไปจากพันธนาการของรังไหมนี้มิไดด้วย ตนมิสามารถหนีไปไหนได้เลย

ทว่า หากยกโทษให้เขาเช่นนี้จริงๆ แล้วกลับไปที่จวนท่านอ๋องฉี จะไปหัวร้างข้างแตกกับสตรีนางอื่นเพื่อเขาอีกครั้งน่ะรึ?

นางเชื่อว่ามู่หรงฉีรักตนจริง แต่มิรู้ว่ามันจะนานเพียงใด

รักแท้มิใช่ความรักที่ฉาบฉวย และหวือหวาเพียงครู่เดียว แต่จะต้องเป็นความรักที่มิมากเกินไปมิน้อยเกินไป และรักกันได้นานๆ ช่วยเหลือซึ่งกันและกันในยามตกทุกข์ได้ยาก โลกนี้จะมีความรู้สึกที่ทนต่อการจากลากันชั่วนิรันดร์ได้แค่ไหน การขั้นกลางด้วยสายน้ำหมื่นๆ สาย ภูเขาหมื่นๆ ลูก รักษาฮอร์โมนความรู้สึกมิให้มีความปราถนาอีก แต่กลับทนกาลเวลาที่ผ่านไปมิไหว ทรมานกับเป็นสิ่งที่จำเป็นต่อชีวิตประจำวัน นางมิมีความรู้สึกปลอดภัยเลยแม้แต่น้อย

มู่หรงฉีชักดาบขึ้นมาแล้วทิ้งมันไป “รับไปเสีย!”

เหลิ่งชิงฮวนหันหน้าไปด้วยความประหลาดใจ ลำไม้ไผ่ถูกโยนมาจากทางประตูตรงหน้าตน นางยกมือขึ้นรับลำไม้ไผ่นั้นเอาไว้ในมือ

มันเป็นลำไม้ไผ่ที่เพิ่งเหลามา และยังมีใบไผ่เหี่ยวเล็กน้อย มันหนาเพียงขนาดนิ้วโป้ง เป็นของคู่สามีภรรยาสะใภ้เฉินที่ปลูกมันเอาไว้แทนความคิดถึง

มู่หรงฉีเดินไปอย่างช้าๆ และมองไปที่นางอย่างจริงจัง “เรื่องนี้ มิว่าจะเหตุผลอันใดก็ตาม ข้าขอโทษเจ้าด้วย ข้าทรยศเจ้าจริง เจ้าเกลียดข้า ตำหนิข้า มิต้องยกโทษให้ข้าก็ได้ หากเจ้าโกรธ เพียงใช้ลำไม้ไผ่นี้เป็นแส้ฝึก ตราบใดที่มันทำให้เจ้าหายโกรธ

ถึงอย่างไร ถ้าเจ้ามิยกโทษให้ข้าวันนี้ ข้าก็จะขอร้องเจ้าวันหน้า ถ้าเจ้าจะมิยกโทษให้ข้าไปตลอดชีวิต ถึงอย่างไรข้าก็จะตามหลอกหลอนเจ้าไปตลอดชีวิตอยู่ดี ชิงฮวน เจ้าหนีมิพ้นหรอก”

เขาดึงผ้าที่คาดเอวออก แล้วหันหลังไปเปิดเสื้อ หันแผ่นหลังที่แข็งแกร่งพร้อมรอยบาดแผลที่มีอยู่ทั่วไปหาเหลิ่งชิงฮวน “ฟาดเลย!”

หุบเขามืดอย่างรวดเร็ว เป็นค่ำคืนที่มืดสลัว แต่เหลิ่งชิงฮวนก็มองเห็นรูปเต่าที่ตนเขียนเอาไว้ที่หลังของเขาภายในชั่วพริบตา สีมันอ่อนกว่ามาก แต่ก็น่าเกลียดกว่าเช่นกัน

นางเคยเสนอมาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าช่วยลบรอยเขียนให้เขาได้ แต่เขาก็เอาแต่ปฏิเสธ และบอกว่าหลังของตนมิได้มีไว้ให้ใครดู จะกลัวอันใดกัน? นี่เป็นตราประทับพิเศษของเหลิ่งชิงฮวนอย่างนางเลยเชียว มิมีใครสามารถแตะต้องได้

นางกำลำไม้ไผ่แน่น

ถ้ามิใช่เพราะความรักที่ลึกซึ้ง จะมีชายคนใดยอมทำเช่นนี้บ้าง? แต่เพราะเป็นความรักที่ลึกซึ้ง เขาจะแต่งงานใหม่กับตนได้เยี่ยงไรในเมื่อเขามีลูกกับหญิงอื่น?

ข้าน้อยยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อนะขอรับ