ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 326

จิ่นอวี๋เดินได้สามก้าวก็หันกลับมามอง ก่อนจะเดินออกจากประตูตำหนักฉาวเทียนไปอย่างไม่เต็มใจ จู่ๆ ก็มีอะไรบางอย่างตกลงมาที่เท้าของนาง นางกรีดร้องด้วยความตกใจ

มันเป็นสีดำสนิท ไต้มั่วมองไม่ออกว่ามันคืออะไร จึงก้มลงพร้อมกับตะเกียงในมือเพื่อดู

ก็เห็นสิ่งกลมๆ ขนาดประมาณไข่หนึ่งฟองกลิ้งอยู่พร้อมกับปล่อยควันออกมาไม่หยุด

นางเบิกตากว้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น ควันพวยพุ่งใส่หน้าของนาง และนางก็รู้สึกแสบตาขึ้นมาทันที ราวกับว่าสูดบะหมี่พริกเข้าคอไป หายใจไม่ออก ไออย่างรุนแรงจนน้ำตาไหลออกมา

นายและบ่าวสองคนไอกันจนตัวงอ ดวงตาของพวกนางมองไม่เห็นจนสะดุดชายกระโปรงล้มคว่ำอย่างน่าอับอาย

เมื่อได้ยินคำอุทานของจิ่นอวี๋ มู่หรงฉีก็ออกมาดูสถานการณ์ แต่ก็เจอกับกลุ่มควันหนาสีดำที่เข้าตาเข้าจมูก จนไม่อยากเข้าใกล้

เขาเองก็ตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

จิ่นอวี๋สำลัก “ท่านพี่ ช่วยด้วยเพคะ!”

ควันพุ่งออกมาจากพื้นดินไม่หยุดจนใหญ่ขึ้น มู่หรงฉีไม่กล้าหุนหันพุ่งเข้าไป แต่หยิบของบางอย่างออกมาจากแขนเสื้อ คือไฟฉายที่เหลิ่งชิงฮวนให้เขาเมื่อครั้งก่อน

เขาครุ่นคิดอยู่นานก่อนที่จะนำชิ้นส่วนต่างๆ กลับคืนสู่ตำแหน่งเดิม เขารู้สึกว่าพวกมันมีประโยชน์มาก ดังนั้นเขาจึงเก็บมันไว้บนร่างกายราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

เขาเปิดสวิตช์ส่องไปทางจิ่นอวี๋และไต้มั่ว

จิ่นอวี๋และไต้มั่วออกมาจากกลุ่มควันหนาทึบได้ จู่ๆ ก็มีแสงส่องจ้าเข้ามาที่พวกนาง จิ่นอวี๋รีบยกมือขึ้นปิดตา

เหลิ่งชิงฮวนที่กำลังดูความตื่นเต้นในเงามืดข้างๆ อย่างมีความสุขอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

ปฏิกิริยาจิตใต้สำนึกของจิ่นอวี๋เมื่อเผชิญกับแสงจ้าทำให้เธอสงสัย

หรือว่าจิ่นอวี๋จะฟื้นคืนการมองเห็นแล้ว?

วินาทีต่อมาจิ่นอวี๋ก็ดูเหมือนจะนึกได้จึงรีบยกมือขยี้ตา และก้มหน้าลงเพื่อปกปิด

เหลิ่งชิงฮวนไม่คาดคิดมาก่อน เธอแค่โมโหจนแกล้งนางสักหน่อยแต่ไม่คิดว่าจะได้ผลตอบแทนกลับมาอย่างไม่คาดคิด

ดวงตาของนางฟื้นฟูแล้วและนางยังคงอยู่ในจวนอ๋องฉีต่อไม่ยอมออก เพื่อเป็นมดใกล้น้ำตาลนางถึงกับยอมทน

เหลิ่งชิงฮวนเดินออกมาจากเงามืดและส่งเสียงเอะอะด้วยความประหลาดใจ “คุณพระ นี่มันปีศาจชัดๆ! มีปีศาจ!”

จิ่นอวี๋ทำได้แค่ไอ “แค่กๆๆ”

เหลิ่งชิงฮวนแสร้งทำเป็นว่าเพิ่งเห็น “ทำไมถึงเป็นจิ่นอวี๋จวิ้นจู่ล่ะ? ข้าเคยได้ยินเรื่องควันดำจากการขาดคุณธรรม แต่ไม่เคยเห็นควันสีดำขนาดใหญ่จากการผายลมเช่นนี้มาก่อน เจ้ากินผัดพริกตอนกลางคืนหรือ? ทำไมถึงได้ดังและแสบร้อนเช่นนี้? ไม่ได้ลวกตัวเจ้าใช่ไหม?”

ช่างเป็นการแสดงที่เกินจริง

คนรับใช้กลุ่มหนึ่งที่มาดูความตื่นเต้นกลั้นหัวเราะไม่กล้าส่งเสียง

จิ่นอวี๋ไออยู่พักใหญ่ก่อนจะหายใจได้อย่างมั่นคงนางรู้ว่าเหลิ่งชิงฮวนกำลังเล่นตลกกับตน แต่นางไม่มีหลักฐาน ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะโกรธเพราะความอับอาย

“ใครผายลม? เห็นชัดว่ามีคนต้องการกลั่นแกล้งข้า!”

“ก็จริง ผายลมใหญ่ขนาดนั้นจนทำให้พื้นเป็นรูแล้วยุบตัวได้ ไหนจะทำให้ตัวเองสำลักอีก หรือว่าไต้มั่วเป็นคนผายลมงั้นหรือ?”

ไต้มั่วหน้าแดง “เปล่านะเจ้าคะ!”

เหลิ่งชิงฮวนพูดเสียงดัง “ดูสิ เรื่องผายลมนี้เจ้าควรรับผิดแทนจวิ้นจู่ของเจ้าสิ ไม่เช่นนั้นจวิ้นจู่ของเจ้าจะขายหน้าต่อหน้าท่านอ๋องนะ”

จิ่นอวี๋กัดฟันด้วยความโกรธ “ข้าบอกว่ามีคนจงใจแกล้งข้า จงใจจะรมควันข้า!"

“รมควัน?” เหลิ่งชิงฮวนยังคงแสร้งทำเป็นโง่ “ข้าเคยได้ยินไก่รมควัน ปลารมควันและเบคอนรมควัน แต่นั่นต้องจุดไฟแล้วแขวนเนื้อไว้สูงๆ ไม่ใช่หรือ?”