ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 337

ฮ่องเต้และไทเฮาเดินประคองจากไปแล้ว

เสียงปิดประตูวังตำหนักเจียนเจียดัง “ปึง” ทหารอารักขาด้านนอกเดินกันเสียงดัง “แก๊ง แก๊ง” เป็นพิเศษ

พระสนมฮุ่ยเฟยมองพระราชวังที่ถูกเผาวอดวายอยู่ตรงหน้า ตบขาอย่างเสียดาย น้ําตาไหลรินทันที ร้องไห้สะอึกสะอื้น “ชาติที่แล้วข้าได้ทำเรื่องชั่วช้าอะไรไว้? ทำบาปทำกรรมอะไร ถึงได้ทำร้ายข้าลับหลังเช่นนี้? ข้ากระโดดลงแม่น้ำฮวงเหอก็ไม่อาจล้างความผิดบาปนี้ได้แล้ว”

ที่ลานบ้าน ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมา และก็ไม่กล้าที่จะเตือน ต่างมองหน้ากันไปมา

เหลิ่งชิงฮวนเอียงคอมองอย่างซาบซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ไม่คิดเลยว่าแม่สามีของตัวเองนั้นจะวางมาดได้ถึงเพียงนี้ ไม่นึกเลยว่าคนที่สูงส่งหยิ่งผยองอวดดีจะร้องไห้คร่ำครวญ เสียงสั้นบ้างยาวบ้าง เหมือนกับร้องงิ้ว ร้องตั้งนานไม่ซ้ำกันเลย

แบบนี้ก็ดี ได้ใช้ชีวิตติดดิน

เธอไม่ได้สนใจ เดินดูรอบๆตำหนักเจียนเจีย แม้ว่าห้องโถงหลักจะถูกเผาด้วยขนสัตว์นิดเดียว ไม่ได้ทำให้เกิดไฟไหม้ใหญ่ แต่กลิ่นเผาไหม้นั้นก็ไม่ได้จางหายไปเลยสักนิดเดียว อยู่ด้านในนั้นจะสำลักควันเอาได้ เพราะฉะนั้น ตนเองต้องชิงลงมือก่อน หาที่พักสักแห่งหนึ่ง

สิ่งที่สำคัญที่สุดเลยก็คือ ห้องจะต้องอยู่ห่างจากแม่สามีชั่วนี้

ถ้าทำไม่ได้อย่างน้อยก็หลบได้แหละนะ

ห้องโถงใหญ่ของตำหนักเจียนเจียอยู่ทางทิศเหนือหันไปทางทิศใต้ มีอยู่ห้าห้อง ทางฝั่งตะวันออกคือห้องโถง ส่วนทางฝั่งตะวันตกคือเอ้อร์ฝาง ไว้สำหรับเก็บของใช้หรือเป็นที่พำนักของคนใน

ส่วนห้องโถงนี้ ได้ยินมาว่าเดิมที่เป็นห้องพักของจิ่นอวี๋ ยังลงกลอนไว้อยู่ เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกรังเกียจ จึงเดินไปเลือกทางฝั่งเอ้อร์ฝาง เลือกห้องที่สวยสะอาดและสว่าง หันไปถามกับข้าหลวงในวังที่อยู่ในลานบ้าน “ห้องนี้มีใครพักอยู่ไหม?”

ข้าหลวงในวังส่ายหน้า “เดิมทีห้องนี้เป็นของพี่สาวคนหนึ่งเพคะ ปีนี้เมื่อช่วงฤดูใบไม้ผลินางทำผิดก็เลยถูกขับไล่ออกจากวังไป ฉะนั้นห้องนี้ก็เลยว่างอยู่เพคะ”

งั้นห้องนี้แหละ

เหลิ่งชิงฮวนสั่งกับข้าหลวงในวังคนเมื่อกี้ “งั้นรบกวนเจ้าทำความสะอาดให้หน่อยนะ เปลี่ยนเครื่องนอนด้วยล่ะ”

ข้าหลวงในวังพยักหน้ายังไม่ทันทีจะได้ขยับตัว พระสนมฮุ่ยเฟยที่นั่งร้องไห้เสียใจอยู่ที่พื้นก็ลุกขึ้น “นี่เป็นบ่าวรับใช้ในตำหนักของข้า ยังไม่ถึงตาที่เจ้าจะเรียกใช้”

ข้าหลวงในวังชะงักฝีเท้าทันที

พระสนามฮุ่ยเฟยรับสั่งเสียงดัง “มัวยืนบื้อทำอะไรกันอยู่? ยังไม่รีบไปเก็บกวาดในตำหนักอีก? ไม่อย่างนั้นจะให้ข้าพักผ่อนได้ยังไงกัน?”

ข้าหลวงในวังตอบอย่างลำบากใจ “พระสนมฮุ่ยเฟยเพคะ ในห้องกลิ่นแสบจมูกเช่นนี้ อยู่ที่นี่เกรงว่าจะไม่ค่อยดีนะเพคะ?”

พระสนมฮุ่ยเฟยถูกลดตำแหน่งลงจากเดิม ก็อัดอั้นตันใจอยู่แล้ว พูดน้ำเสียงเย็นชาอย่างไม่สบอารมณ์ “ข้าไม่อยู่ที่ตำหนักใหญ่แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน? ทำไม ตำแหน่งต่ำลงก็ไม่ใช่นายของพวกเจ้าแล้วหรือไง?”

ราชวงศ์ฉางอันมีกฎเกณฑ์ นางสนมคนนี้แทบจะไม่มีตำแหน่ง งานอภิเษกสมรม งานพระศพ สามารถรับการคาราวะจากพระโอรส เหล่าพระสนมได้ เรียกว่า “เสด็จแม่” แต่เมื่อลดมาตำแหน่งนางสนม ไม่สามารถที่จะอยู่ที่ตำหนักใหญ่ได้ เมื่อเห็นเพระชายาที่อภิเษกสมรสอย่างเปิดเผยอย่างเหลิ่งชิงฮวน กลับกันคือต้องก้มหัวให้ ฐานะตกต่ำ ก็กลายมาเป็นบ่าวรับใช้

ดังนั้น จึงไม่เหมาะสมที่นางจะอยู่ที่ตำหนักใหญ่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่พระชายาเหลิ่งชิงฮวนยังอยู่ตรงนี้

พระสนมฮุ่ยเฟยในใจอ่อนไหว ก็รู้สึกรําคาญเล็กน้อย ยิ่งไม่ยอมหดหู่เป็นฝ่ายที่ย้ายออกไปก่อนแน่

ข้าหลวงในวังใครเลยจะกล้าพูดมาก รีบเข้าไปเริ่มทำความสะอาด สําลักจนไอทีละคน

พระสนมฮุ่ยเฟยจ้องเหลิ่งชิงฮวนอย่างไม่พอใจ อารมณ์เสีย

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าแม่สามีกับมู่หรงฉีนั้นสมแล้วที่เป็นแม่ลูกกัน นิสัยคล้ายกันจริงๆ