ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 352

ใบชาเป็นใบชาหลงจิ่งชั้นดี มีเพียงไม่กี่ชิ้น แต่ละใบมีขนาดเท่ากัน

แต่ว่าในถ้วยชากลับมีใบชาเถี่ยกวนอินอยู่ใบหนึ่งซึ่งมีลักษณะไม่เหมือนกับใบชาใบอื่นในถ้วย

ใต้เท้าเว่ยชอบดื่มชาดำ บางครั้งเขาจะผสมใบชาเถี่ยกวนอินลงไปด้วยคนอื่นจึงไม่คิดว่าเป็นเรื่องผิดปกติ

แต่นางแซ่หลินเคยบอกว่าช่วงนี้ผู้ตายนอนไม่ค่อยหลับ ดังนั้นจึงไม่อยากให้เขาดื่มชาที่เข้มข้น และเปลี่ยนชาโดยเฉพาะ ถ้าใส่ใจขนาดนี้ทำไมถึงใส่ชาสองชนิดปนกันในถ้วยให้เสียรสชาติล่ะ

คุณชายเว่ยยังไม่ได้ไปไหน เขายังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูอยู่ตลอด เหลิ่งชิงฮวนจึงถามเขาว่า “ในห้องตำราของใต้เท้าเว่ยมีใบชาเถี่ยกวนอินอยู่ไหม”

คุณชายเว่ยส่ายหน้า “ท่านพ่อชอบดื่มชา และค่อนข้างเรื่องมากเรื่องการดื่มชา ท่านบอกว่ากลิ่นของหมึกจะกระทบต่อกลิ่นของชาดังนั้นจึงไม่เคยเก็บชาไว้ในห้องตำราขอรับ ชาทั้งหมดถูกส่งไปเก็บที่ห้องครัวเล็กโดยเฉพาะแล้วถูกส่งเข้ามา”

งั้นใบชาเถี่ยกวนอินมาจากไหนกันแน่ มีความลึกลับอะไรซ่อนอยู่ในนี้กัน

ถ้าหากว่ามีคนลอบวางยาพิษเขาจริง ทำไมเขาถึงทำเช่นนี้ เหลือหลักฐานไว้แบบนี้ไม่กลัวคนอื่นสงสัยหรือไง

เหลิ่งชิงฮวนขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ดวงตาของเธอค่อยๆกวาดไปทั่วห้องตำรา เธอยกนิ้วขึ้นชี้และถามคุณชายเว่ยว่า “บนหน้าต่างห้องตำรานี่ทำไมถึงต้องมีรูไว้บนนั้นด้วย”

คุณชายเว่ยเงยหน้าขึ้นแล้วอธิบายว่า “ท่านพ่อกลัวจะได้กลิ่นควัน เมื่อฤดูหนาวปีก่อนตอนที่กำลังใช้ถ่านผิงไฟก็ได้เจาะรูที่บนหน้าต่างเพื่อเป็นปล่องไฟ แต่ว่าหลายปีมานี้ได้เปลี่ยนมาใช้ถ่านหยินซวยที่ไม่มีกลิ่น ท่านพ่อจึงสั่งให้เอามันออก รูนี่ก็เลยไม่เคยถูกปิดตาย วันที่อากาศเย็นลมก็จะพัดเข้ามาจนรู้สึกหนาว”

เสิ่นหลินเฟิงได้ยินเหลิ่งชิงฮวนถามเช่นนี้เขาก็รู้ว่าต้องมีเหตุผล เขาจึงย้ายเก้าอีกมาและเหยียบขึ้นไปดู รูมีขนาดเล็กมากจนนิ้วมือไม่สามารถลอดเข้าไปได้ หากไม่สนใจคงจะมองไม่เห็นจริงๆ

ดวงตาของเจามีความสงสัย เขาพยายามสอดนิ้วขึ้นไป ตอนที่เอาออกมานิ้วของเขาก็มีขนนกสีดำติดออกมา

“ดูเหมือนว่าจะเป็นนกขุนทอง”

เสิ่นหลินเฟิงรู้สึกตื่นเต้นขึ้นในทันที ถ้าหากว่าเป็นขนนกกระจอกทั่วไปก็ไม่เท่าไร อย่างไรเสียนกกระจอกก็ชอบหาของเหล่านี้มาสร้างรัง แต่ว่าขนของนกขุนทองนั้นไม่ได้หาได้ง่าย

“ใต้เท้าเว่ยมีนิสัยชอบเลี้ยงนกไหม” เขานิ่วหน้าถาม

คุณชายเว่ยส่ายหน้า “ท่านพ่อมีงานมากจะไปมีเวลาว่างแบบนั้นที่ไหนกันขอรับ”

“ไปพาตัวคนที่ปกติเฝ้าอยู่ที่นี่มาแล้วถามพวกเขาว่าปกติแล้วที่ห้องของใต้เท้าเว่ยมีนกขุนทองเข้าออกหรือไม่”

คุณชายเว่ยรู้สึกแปลกใจ และไม่เข้าใจความหมายของเสิ่นหลินเฟิง แต่เขาก็ยังทำตามที่พูดและออกไปเรียกข้ารับใช้เข้ามา

“พี่สะใภ้สายตาดีมาก ข้าเข้ามาตรวจสอบที่นี่สองรอบแต่ก็มองไม่เห็น”

คดีมีความคืบหน้าเล็กน้อย น้ำเสียงของเสิ่นหลินเฟิงจึงไม่อาจปิดความดีใจไว้ได้มิด

“เมื่อครู่นี้ตอนที่เพิ่งเข้ามาข้าเห็นควันลอยออก ไม่อย่างนั้นข้าเองก็คงไม่ทันได้สังเกต”

“นกขุนทองนอกจากจะเก่งเรื่องการพูดแล้ว หลังจากที่พวกมันถูกฝึกมันสามารถส่งจดหมายได้ด้วย เป็นไปได้ไหมว่าใต้เท้าเว่ยจะใช้การส่งจดหมายผ่านนกมาโดยตลอด และคอยติดต่อกับใครบางคนอยู่ตลอดเวลา”

ความเฉียบแหลมทางอาชีพของเขาทำให้เขาได้กลิ่นไม่เหมือนกับคนอื่น “โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาไม่สามารถติดต่อกันได้อย่างเปิดเผย ดังนั้นใต้เท้าเว่ยจึงมักจะเผาจดหมายในห้องตำรานี้”

จุดนี้เหลิ่งชิงฮวนเองก็คิดไม่ถึง เนื่องจากเธอสนใจเรื่องอื่นอยู่ ขอเพียงแค่ได้รับการยืนยันก็สามารถแก้ข้อสงสัยในการวางยางพิษได้