ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 394

รอยฟกช้ําบนใบหน้าของเหลิ่งชิงเฮ่อยังไม่จางหาย ถูกเพื่อนร่วมงานที่ราชสำนักหัวเราะเยาะไปหลายวัน วันนี้ยังถูกต่อยอย่างแรงอีก หากไม่หลบเร็ว จมูกคงหักไปแล้ว

พ่อตาในอนาคต จำเป็นต้องไม่ตอบโต้กลับ ต่อว่ามาก็ไม่โต้ตอบกลับ เหลิ่งชิงเฮ่อเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา ก็ยังต้องพูดจาดีๆ

“แม่ทัพฉู่ มีอะไรค่อยๆพูดจากันดีๆ!”

เสนาบดีเหลิ่งที่จ้องดูลูกตัวเองอยู่ไม่ไกล ที่กำลังหลอมเหล็กให้มันเป็นเหล็กกล้า ไม่ชอบที่เขาซื่อบื้อ เมื่อเห็นแม่ทัพฉู่โผล่ออกมา ก็รู้ว่าเกิดเรื่องไม่ดี รีบออกมาทันที สูดลมหายใจ เดินตรงไปที่แม่ทัพฉู่ที่โมโหเสียงดังน่าเกรงขาม

“ตาเฒ่า!หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

นายพลฉู่ไม่หยุดแน่นอน กำปั้นที่สองเหวี่ยงสูงขึ้นอีก เหวี่ยงตีลงมาโดนหลังของฉู่รั่วซีที่มาขวางไว้ “ท่านพ่อ ท่านจะจบได้หรือยัง!”

“เจ้ามาขวางข้าไว้ทำไม? ไม่ดูข้าตีไอ้คนเดรัจฉานนี่ให้ตาย”

เสนาบดีเหลิ่งเดินเข้ามา ชี้ไปที่จมูกของแม่ทัพฉู่อย่างมีเหตุผล “เจ้าคนป่าเถื่อน นอกจากเจ้าจะทุบตีแล้ว ยังมีความสามารถอะไรอีก?”

แม่ทัพฉู่กำลังโมโห ไม่สนใจว่าจะมีคนนอกอยู่ด้วย เลือกคำพูดไม่ถูก “เจ้าเสี้ยมสอนให้ลูกชายตัวเองจีบผู้หญิงเล่นๆไม่จริงจัง ก็ไม่ใช่คนดีอะไร แม้แต่เจ้าก็ยั่วยุให้ตีกัน”

ขุนนางจันซื่อและลูกสาวของเขามองเหลิ่งชิงเฮ่อ แล้วมองฉู่รั่วซี กระแอมเบาๆ “แม่ทัพฉู่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“จะเรื่องอะไรอีก” แม่ทัพฉู่โกรธจัด “ท่านยังอยากจะให้ลูกสาวตัวเองแต่งงานกับคนสวะอย่างนี้เหรอ โกหกรั่วซีของข้า แล้วยังจะมาจีบลูกสาวของท่านอีก”

บ้าจริง ข่าวใหญ่แล้ว

ชายแก่สองคนไม่ลงรอยกัน คิดไม่ถึงว่าเด็กทั้งสองคนจะคบกันงั้นเหรอ?

ขุนนางจันซื่อไม่ได้คำนึงถึงผลได้ผลเสียของลูกสาวตัวเอง กลับถูกนินทา

ฉู่รั่วซีมอง พ่อของตัวเองนั้นโกรธมาก ไม่มีทางยอมจบลงด้วยดีง่ายๆแน่ มือที่จับเหลิ่งชิงเฮ่อไว้ก็ไม่ยอมปล่อย ทําอะไรไม่ถูกอยู่พักหนึ่ง กัดฟันพูดความจริง “เรื่องนี้มันไม่มีอะไรเลย! ข้ากับคุณชายเหลิ่งพบเจอหน้ากันแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง ข้าไม่อยากเข้าวังหลวง ดังนั้นก็เลยแต่งเรื่องหลอกท่าน”

บางครั้ง พูดความจริงไปไม่แน่ว่ามีคนเชื่อ อย่างเช่นตอนนี้

แม่ทัพฉู่พูดด้วยความโมโห “เขายอมรับด้วยตัวเองแล้ว เจ้ายังจะแก้ต่างแทนเขาอีก? เจ้าเด็กคนนี้ทำไมถึงได้โง่อย่างนี้นะ? เขาก็ต้องรับน้ำใจขอบคุณด้วยถึงจะถูก”

ฉู่รั่วซีกระทืบเท้า “จริงๆนะ ข้าไม่ได้โกหกท่าน ท่านปล่อยมือก่อนเถอะ พวกเรากลับจวนแล้วค่อยว่ากัน”

แม่ทัพฉู่ไม่ยอมปล่อยมือ “ไม่ได้ วันนี้จะยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด มันมากเกินไปแล้ว รังแกคนแบบนี้ได้ยังไง?”

พูดไปแล้วก็รู้สึกน้อยใจ

“คนอื่นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้าเลยแม้แต่นิดเดียว คนอื่นจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขา พวกเราไปยุ่งได้ไงล่ะ?”

เดิมที คำพูดรวบรัดของฉู่รั่วซี บางทีอาจจะสามารถโน้มน้าวแม่ทัพฉู่ให้กลับไปได้

แต่พอเสนาบดีเหลิ่งได้ยินคำนั้น รู้สึกลูกชายตัวเองได้รับความคับข้องใจ? แถมยังถูกตาเฒ่าต่อยโดยไม่มีเหตุมีผล ก็มีเหตุผลพอเพียงที่จะพูดได้อย่างเต็มที่