ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 410

องค์ชายอันต๋าชะงัก “กับดักอะไร”

“ยังต้องพูดอีกหรือ ข้าเข้าใจเหลิ่งชิงฮวนดี ตั้งแต่ท่านเข้ามาฉางอัน นางก็หาวิธีให้หม่อมฉันสมรสไปมั่วเป่ยเพื่อสันติภาพ หากพระองค์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับดวงตาของหม่อมฉัน นั่นต้องเป็นแผนการของเหลิ่งชิงฮวน รวมถึงรายการแสดงหนีงานแต่งบนงานเลี้ยงภายในวังวันนั้น และนิมิตมงคลจากสวรรค์ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะเหลิ่งชิงฮวนอยากกำจัดหม่อมฉัน จึงออกอุบายวางแผนอย่างตั้งอกตั้งใจ

หัวใจขององค์ชายอันต๋าหนักแน่น เขาเอามือลูบหน้าของจิ่นอวี๋อย่างช้าๆ “เจ้าเกลียดเหลิ่งชิงฮวนมากหรือ”

จิ่นอวี๋ไม่ปิดบังความเกลียดชังที่ตนมีต่อเหลิ่งชิงฮวนเลยสักนิด กระทั่งความเกลียดชังนี้ทำให้ใบหน้าของนางดุร้ายและบิดเบี้ยวเล็กน้อย “อยากแล่เนื้อลอกหนังมากินเชียวล่ะ!”

“ถูกแล้ว จงติดตามข้าดีๆ วันหนึ่งข้าจะให้เจ้าได้ทุกอย่างที่ปรารถนา”

จิ่นอวี๋เงยหน้าอย่างแปลกใจ มององค์ชายอันต๋าซึ่งทำหน้าเคร่งเครียดและดุร้ายเช่นเดียวกัน “ทำไมพระองค์ถึงอยากจัดการเหลิ่งชิงฮวนเพคะ”

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องถาม เจ้าแค่ต้องจำไว้ว่า ต่อไปภักดีต่อข้าก็พอ ข้าถามเจ้าหน่อย เหลิ่งชิงฮวนรักษาคน นางเอายามาจากไหน”

จิ่นอวี๋ตอบโดยไม่ลังเล “เดิมทีในลานบ้านของนางมีห้องปรุงยาอยู่ เอาไว้ปรุงยาโดยเฉพาะ แต่ว่าต่อมาตาของข้าบาดเจ็บ จึงย้ายเข้าไปที่ตำหนักฉาวเทียน เลยให้นางเอาของออกไปหมดแล้ว”

องค์ชายอันต๋าดวงตาเย็นชา “ไม่ได้ออกมาจากภาชนะอาหารอันนั้นหรือ”

“ภาชนะอาหารหรือ” จิ่นอวี๋แปลกใจเล็กน้อย จากนั้นนางก็เข้าใจทันที “ได้ยินนางบอกว่าโดนคนสับเปลี่ยนกล่องยา เล่นบ้าๆ จนจวนฉีอ๋องไก่บินหมาเตลิด คงไม่ใช่พวกพระองค์ใช่ไหม พวกพระองค์โดนกับดักของนางแล้ว สตรีผู้นี้เล่ห์เหลี่ยมมากมายนัก พวกพระองค์ประเมินนางต่ำไปแล้ว”

“กับดักหรือ”

“นั่นเป็นแค่ภาชนะอาหารธรรมดา นางเคยใช้กล่องยาไม้มาก่อน บางครั้งเหลิ่งชิงฮวนก็หยิบยาที่ต้องการออกมาจากในแขนเสื้อ แต่ไหนแต่ไรมานางไม่ใช่มนุษย์ ทั้งหมดเป็นมนต์ดำ หรือว่าพวกพระองค์คิดว่าภาชนะอาหารเป็นอ่างรวมของวิเศษ ดังนั้นจึงพยายามหาวิธีแอบเอามา คนมั่วเป่ยอย่างพวกพระองค์อาจจะไร้เดียงสาเกินไป เกรงว่าตอนนี้เหลิ่งชิงฮวนคงจะหัวเราะเยาะอยู่กระมัง”

จิ่นอวี๋มององค์ชายอันต๋าซึ่งกำลังโกรธเพราะความอับอาย นึกไม่ถึงว่าจะภูมิใจเล็กน้อย ในที่สุดก็มีคนโดยเหลิ่งชิงฮวนเย้าหยอกอยู่ในฝ่ามือเหมือนตนเองแล้ว

พอองค์ชายอันต๋าคิดว่าตัวเองทำงานเปล่าโยชน์ อย่าว่าแต่เอาตะกร้าไม้ไผ่ตักน้ำ นึกไม่ถึงว่าจะโดนเหลิ่งชิงฮวนปั่นหัว ตนแสร้งทำเป็นฉลาด ผลสุดท้ายก็เป็นแค่ลิงตัวหนึ่งในสายตาคนอื่น จิตใจเต็มไปด้วยความโมโห “หุบปาก!”

จิ่นอวี๋หุบปากเพื่อเอาตัวรอด

“ปล่อยหม่อมฉันกลับฉางอันเถอะ” จิ่นอวี๋ลองอ้อนวอน “หม่อมฉันจะช่วยพระองค์จัดการเหลิ่งชิงฮวน แน่นอนว่าจะทำให้นางตายโดยไร้ที่ฝัง”

องค์ชายอันต๋าโดนไฟแห่งความโกรธเจือจางสติปัญญา “ใครบอกว่าข้าต้องการให้เหลิ่งชิงฮวนตาย เจ้าแต่งเป็นภรรยาของข้าแล้ว ยังคิดลุ่มหลงมู่หรงฉีอยู่ใช่หรือไม่ อยากหวนกลับไปคืนดีกันหรือ”

“ไม่ใช่” จิ่นอวี๋ขดตัวอยู่ในอ่างน้ำ “หม่อมฉันแค่อยากแก้แค้น หม่อมฉันไม่เต็มใจยอมรับ”

“ปล่อยเจ้าไป ใช่ว่าจะไม่ได้”

องค์ชายอันต๋ายกคางอันงดงามของจิ่นอวี๋ขึ้น สายตาไล่ตามลำคอเรียวระหงของนางขึ้นลง ราวกับไฟลุกไหม้

จิ่นอวี๋ตกใจทันที นางไม่ใช่สาวน้อยวัยแตกเนื้อสาวอีกต่อไป ในสายตาขององค์ชายอันต๋า นางมองเห็นการปล้นและยึดครอง ดูเหมือนหมาป่าหิวโซบนทุ่งหญ้าแร้นแค้นและเหน็บหนาว และตนก็เป็นเหยื่อในมือของเขา ยากจะหลบหนีแล้ว

นางขดตัว “พระองค์จะทำอะไร”

“คนหนึ่งชาย คนหนึ่งหญิง เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรได้ล่ะ”

นางส่ายหน้าอย่างหวาดกลัว แล้วอ้อนวอน “ขอร้องพระองค์ล่ะ ปล่อยหม่อมฉันไปเถอะ ให้หม่อมฉันทำอะไรก็ได้ หม่อมฉันรับปากพระองค์”

องค์ชายอันต๋าออกแรงจับคางของนางแน่น ใบหน้าดุร้ายอยู่ครู่หนึ่ง “ปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ รอข้าเล่นจนเบื่อแล้วค่อยพูดอีกทีเถอะ! เจ้าเป็นคนที่ข้าใช้ความพยายามมากถึงจะขอเอากลับมาแต่งเป็นพระชายาได้ บอกว่าอยากไปก็ไปได้เลยหรือ”

เนื่องจากจิ่นอวี๋เจ็บ น้ำตาจึงไหลออกมาจากดวงตาทันที นางมององค์ชายอันต๋าอย่างน่าสงสาร แต่ไม่พูดอะไร

“เช่นนั้นก็หลับอย่างเชื่อฟังเถิด อย่าดิ้นรนเลย” จิ่นอวี๋เสียงทรงเสน่ห์ชักจูง

พอได้รับคำสั่ง ศีรษะขององค์ชายอันต๋าก็เอียงลงไปนอนข้างกายของจิ่นอวี๋

จิ่นอวี๋มือสั่น นางผลักเข้าออกไป พลันหยิบเสื้อผ้าของเขาที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างรีบร้อน และสวมแบบขอไปที ใช้เสื้อขนจิ้งจอกห่อแน่น จัดระเบียบความคิดอันยุ่งเหยิ่งเล็กน้อย จากนั้นสูดลมหายใจเข้าลึก และเปิดประตูเดินออกไป

องครักษ์เฝ้าประตูกำลังกระซิบข้างหู ล้อเล่นกับไต้มั่วว่าเนื้อและผักล้วนกินได้ พอเห็นนางเปิดประตูออกมากะทันหัน จึงมองนางอย่างระมัดระวังทันที

“องค์ชายของพวกเจ้าบอกว่า ให้ข้าไปเอาของบางอย่างที่ห้องเขา”

องครักษ์พิจารณาเสื้อผ้าบนร่างกายของนาง “ต้องการอะไรขอรับ พวกเราจะไปเอาให้”

จิ่นอวี๋หน้าแดงและถ่มน้ำลายใส่พวกเขา “คนไม่มีประสบการณ์อย่างพวกเจ้าจะเข้าใจอะไร บอกพวกเจ้าไปก็เอามาไม่ได้ หลีกไป เดี๋ยวองค์ชายที่บนเตียงของพวกเจ้าจะรออย่างร้อนใจ”

องครักษ์ยืดคอดู เห็นองค์ชายอันต๋านอนอยู่ภายในม่าน เท้าขนดกยังโผล่ออกมาด้านนอก

พวกเขาเข้าใจความหมายของจิ่นอวี๋ทันที มองตากันอย่างมีเลศนัย และโบกมือ “ไปเถอะ”

ไต้มั่วมองนางอย่างเป็นกังวล ดวงตาแฝงความวิงวอน จิ่นอวี๋มองนางแวบหนึ่ง และออกไปจากลานบ้านที่ตนเองอยู่โดยไม่หันกลับมา

ที่นี่เป็นศาลาพักม้าสังกัดฉางอัน ภายในลานบ้านมีองครักษ์มั่วเป่ยคุ้มกันอยู่ ด้านนอกลานบ้านเป็นทหารอารักขาเจ้าสาวไปยังบ้านเจ้าบ่าวของฉางอัน ตรวจสอบคนเข้าออกศาลาพักม้าอย่างเข้มงวด ส่วนคนออกไปค่อนข้างหละหลวมมาก

จิ่นอวี๋อาศัยความมืดเป็นที่กำบัง ก้มหัวลง สวมเสื้อคลุมตัวใหญ่ นึกไม่ถึงว่าจะปะปนออกมาจากศาลาพักม้าได้ จากนั้นก็ซอยเท้าวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

นางจำเป็นต้องหนี จะกลับมั่วเป่ยกับปีศาจแบบนี้ไม่ได้ มิฉะนั้น จุดจบของนางแค่คิดก็รู้แล้ว