ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 411

ในศาลาพักม้า ใต้เท้าหลู่เห็นว่าองค์ชายอันต๋ายังมิกลับมาเสียที จึงเดินไปที่ลานบ้านด้านนอกของจิ่นอวี๋ และมองเข้าไปดูด้านใน

ข้างในนั้นเงียบสงัด มิมีการเคลื่อนไหว ทหารอารักขาที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็กำลังหยอกล้อกับไต้มั่ว สาวรับใช้ของจิ่นอวี๋

ใบหน้าของเด็กสาวผู้นั้นดูหวาดกลัว เห็นได้ชัดว่ามีความตะขิดตะขวงในใจ

แต่ประตูห้องของจิ่นอวี๋ยังคงเปิดอยู่

“องค์ชายล่ะ”

เขาพูดตามออกไปตามใจคิด

ทหารอารักขาชี้ไปในห้อง และยิ้มอย่างมีเลศนัย “กำลังรอพระชายากลับมาขอรับ”

ใต้เท้าหลู่แปลกใจ “พระชายาไปไหน?”

“เห็นบอกว่าจะไปเอาของบางอย่างที่ห้องขององค์ชายน่ะขอรับ”

ใต้เท้าหลู่ก้าวขาฉับๆ ไปข้างหน้าและถามอย่างกระวนกระวาย “ไปนานเท่าไหร่แล้ว?”

ทหารอารักขาที่เอาแต่หยอกล้อก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ก็ ก็สักพักแล้วขอรับ!”

ใต้เท้าหลู่กระหืดกระหอบ “ยังมิรีบไปหาอีก!”

ทหารอารักขาเห็นท่ามิดี จึงรีบร้อนวิ่งออกไปตามหาจิ่นอวี๋ทั่วทุกสารทิศ

ใต้เท้าหลู่เดินตรงไปที่เตียงนอน และเห็นว่าองค์ชายอันต๋ากำลังนอนหลับสนิท จึงโล่งใจ “องค์ชาย องค์ชาย”

องค์ชายอันต๋าค่อยๆ ตื่นลืมตาขึ้นมา และเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ในทันที ก่อนจะลุกขึ้นมาจากเตียง

“นางล่ะ?”

“เกรงว่าจะหนีไปแล้วน่ะสิ”

“ให้ตายเถอะ!” ใบหน้าขององค์ชายอันต๋าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ยังคงอยู่ “ตกหลุมพรางของนังสารเลวนี่จนได้ ที่แท้ที่วังหลังของฉางอันมีพวกเสือซ่อนเล็บอยู่ จวิ้นจู่ที่ถูกทอดทิ้งและถูกดูหมิ่น รู้ศิลปะแห่งการล่อลวงผู้คน! ข้าประเมินศัตรูต่ำไป และยังประมาทอีก”

“ตอนนี้ประตูเมืองถูกปิดแล้ว ข้าน้อยส่งคนไปค้นหารอบๆ เชื่อว่านางเป็นเด็กผู้หญิงเร่ร่อน วิ่งไปไหนได้มิไกล ก็ต้องโดนจับกลับมาอย่างแน่นอน”

องค์ชายอันต๋าโบกมือ “มิจำเป็นหรอก”

ใต้เท้าหลู่ชะงักฝีเท้าชั่วขณะ “จะปล่อยให้นางหนีไปรึ?”

องค์ชายอันต๋าพูดอย่างโกรธเคือง “เราทุกคนล้วนตกหลุมพลางของพวกนังเหลิ่งชิงฮวนนั่น ข้ายอมมิได้! หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นหนีไป นางจะต้องกลับไปหาเหลิ่งชิงฮวนเพื่อแก้แค้นแน่ๆ ข้าก็เลยปล่อยนางไป นางจะได้ไปตีเหลิ่งชิงฮวนแบบมิทันได้ตั้งตัว”

ใต้เท้ารู้สึกลำบากใจเล็กน้ออย “ก็จริงที่จะเก็บเหลิ่งชิงฮวนไว้มิได้ ต้องกำจัดศัตรูให้หมดสิ้นถึงจะเป็นการดีที่สุด แต่ว่าองค์หญิงหนีไปแล้ว เราจะกลับไปที่มั่วเป่ยเยี่ยงไรล่ะ? จะอธิบายให้พวกฉางอันฟังเยี่ยงไร?”

องค์ชายอันต๋าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สายตาที่เย็นชาปรายมองไปยังนอกประตู “มิใช่ว่ายังมีนังเด็รับใช้อีกคนนึงอยู่รึ ได้ยินมาว่านางคอยรับใช้องค์หญิงของพวกนางอย่างใกล้ชิด ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้นางใช้กลยุทธ์หลี่ตายแทนถาว กลับมามั่วเป่ยกับเรา ผู้ที่รู้เรื่องสินสอดทองหมั้น เมื่อออกมาจากฉางอันแล้ว ฆ่าได้ก็ฆ่าเสีย”

ความเหี้ยมโหดสำหรับองค์ชายอันต๋านั้น ใต้เท้าหลู่มิแปลกใจและมิตื่นตระหนกเท่าไหร่ แต่กลับพยักหน้า “เช่นนั้นก็ได้ ถึงอย่างไรแค่มีชื่อนี้ ไม่ว่านางเป็นใคร ข้าน้อยจะไปจัดการให้”

“อีกอย่าง ส่งคนไปอยู่ที่ฉางอันให้มาก จัดการไปตามสถานการณ์ จับตามองพระชายาฉีนั่นไว้ ส่วนสมบัติล้ำค่าของนาง ข้าจะต้องได้มันมา”

“ข้าน้อยน้อบรับคำสั่ง”

องค์ชายอันต๋าขบฟันแน่น ยังคงเต็มไปด้วยความโกรธเคือง และออกคำสั่งว่า “ไปเรียกนังเด็กรับใช้นั่นให้เข้ามาหาข้า”

ใต้เท้าหลู่น้อมรับคำสั่ง และไปพาไต้มั่วที่ตัวสั่นเทิ่มด้วยความกลัวเข้ามาในห้อง หลังจากนั้นก็ออกไป ช่วยปิดประตูให้องค์ชายอันต๋าอย่างมิดชิด

หลังจากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องสะอื้นดังออกมาจากด้านหลัง