ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 420

สีหน้าของมู่หรงฉีพลันเปลี่ยน

“ข้าเคยถามหมอหลวงที่ดูแลเหลิ่งชิงหลาง หมอหลวงบอกว่า การจับชีพจรไม่สามารถวินิจฉัยเวลาที่แน่นอนของการตั้งครรภ์ได้ แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร”

“นางตั้งครรภ์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ท่านในฐานะสามีของนางควรจะรู้ดีไม่ใช่หรือ นอกเสียจาก เด็กในท้องของนางไม่ใช่ของท่าน แต่เป็นของฟังผิ่นจือ!

ข้าจะบอกท่านเป็นประโยคสุดท้าย ลูกของเหลิ่งชิงหลาง ข้าจะใช้ความพยายามทั้งหมดรักษาเอาไว้ และเมื่อถึงเวลา ข้าจะหยดเลือดพิสูจน์ให้ท่านได้เห็นว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของใคร!”

“ที่เจ้าพูด เป็นความจริงหรือ”

“ท่านกำลังสงสัยทักษะทางการแพทย์ของข้า หรือมโนธรรมของข้ากันแน่”

มู่หรงฉีจ้องหน้านางอยู่สักพักใหญ่ๆ “หลังจากงานมงคลสมรสจนถึงก่อนเทศกาลไหว้พระจันทร์ ข้าไม่เคยแตะต้องนาง! หากเจ้าไม่เชื่อก็ช่างประไร ข้าจะไปถามนางให้ชัดเจนเดี๋ยวนี้แหละ”

จากนั้นเขาก็หมุนตัวและสะบัดแขนเสื้อ แล้วก็ก้าวออกจากตำหนักฉาวเทียนทันที

หน้าอกของเหลิ่งชิงฮวนกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความโกรธ

มันก็เหมือนกับขโมยที่หาว่าคนอื่นเป็นขโมยนั่นแหละ ด้านหนึ่งก็ไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนอื่น ในขณะเดียวกันก็กล่าวหาคนอื่นว่าทำผิดต่อตัวเอง

สมน้ำหน้าที่โดนสวมเขาแล้ว ไอ้โง่เอ๊ย!

ผู้ชายหนอผู้ชาย... ไม่ใช่สิ นางยังรำพึงรำพันไม่จบ ก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้พูดเรื่องสำคัญเลย นางรีบไล่ตามออกไป แต่ก็ได้ยินเสียงของมู่หรงฉีดังสวนขึ้นมา

มู่หรงฉีกำชับทหารยามที่หน้าประตูอย่างเย็นชาว่า “เฝ้าตำหนักฉาวเทียนไว้ให้ดี ห้ามพระชายาออกไปข้างนอก หากมีอะไรเกิดขึ้น ข้าจะเอาเรื่องพวกเจ้า!”

เหลิ่งชิงฮวนตกตะลึง เขาจะกักบริเวณนางหรือ

ถ้อยคำรุนแรงยังทำร้ายนางไม่พออีกหรือ ถึงต้องเปลี่ยนเป็นการใช้ความรุนแรงในครอบครัว

ไอ้ชั่วเอ๊ย จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ! เฟยอิงเว่ยอะไรนั่นไม่เกี่ยวกับข้าเหลิ่งชิงฮวนเลยสักนิด! ข้าไม่พูดอีกแล้ว

จริงๆ แล้วมู่หรงฉีเป็นห่วงว่าเหลิ่งชิงฮวนจะโมโหจนวิ่งออกจากตำหนักฉาวเทียน แล้วอุ้มท้องโตๆ ออกไปนอกจวนอาจจะเป็นอันตรายได้ หลังจากสั่งการเสร็จแล้วก็ออกจากตำหนักฉาวเทียนไปอย่างหงุดหงิด และเดินตรงไปยังเรือนจื่อเถิง

เมื่อแม่จ้าวเห็นเขาจากระยะไกลๆ ก็รีบคุกเข่าลงทำความเคารพ กลิ่นยาแรงๆ อบอวลไปทั่วเรือน เหลิ่งชิงหลางรับประทานยาบำรุงครรภ์มาตลอด ไม่เพียงแต่ที่เหลิ่งชิงฮวนจัดให้ ยังมีเทียบยาของหมอหลวงอีกด้วย อาจจะคิดว่ายิ่งมากยิ่งดี

วันนั้นก่อนที่พระสนมฮุ่ยเฟยจะกลับไป ได้ทิ้งคำพูดที่มีนัยแฝงกับเขา เวลานี้ พระสนมฮุ่ยเฟยยอมรับเหลิ่งชิงฮวนแล้ว แต่ก็ยังคงกังวลว่าเหลิ่งชิงฮวนจะใจแคบแอบทำร้ายทารกในครรภ์ของเหลิ่งชิงหลาง

นางให้มู่หรงฉีคอยช่วยกระชับความสัมพันธ์ระหว่างหญิงสาวทั้งสองอย่างระมัดระวัง พร้อมทั้งกำชับเขาด้วยว่า ไม่ว่าเหตุผลใดก็ตาม จะต้องไม่ยั่วยุให้เหลิ่งชิงหลางโกรธ อย่าให้นางมีอารมณ์มากเกินไป ทารกนั้นสำคัญ

มู่หรงฉีเลิกม่านขึ้น โน้มตัวลงและก้าวเข้าไปในห้องของเหลิ่งชิงหลาง

เหลิ่งชิงหลางได้ยินเสียงแม่จ้าวและคนรับใช้อื่นๆ ทำความเคารพมู่หรงฉีอยู่ก่อนแล้ว จีงรีบปลดผ้าม่านที่เตียงลง

หลังจากที่นางหยุดทานยาเม็ดหนิงเซียง ตอนนี้ จุดสีน้ำตาลบนใบหน้าเข้มขึ้นและมีมากขึ้นเรื่อยๆ ผิวของนางก็ค่อนข้างหมองคล้ำ ไม่ขาวใสดังเช่นเมื่อก่อน

นางไม่กล้าให้มู่หรงฉีเห็นตัวเองในสภาพที่น่าอับอายเยี่ยงนี้

เพราะความหุนหันทำให้มู่หรงฉีมาที่นี่ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเหลิ่งชิงหลางจริงๆ เขาไม่รู้ว่าควรจะเปิดปากถามอย่างไร ไม่มีหลักฐานและพยาน ทั้งยังเกี่ยวพันถึงชีวิต เหลิ่งชิงหลางจะยอมรับได้อย่างไร หากนางไม่ยอมรับผิด ทั้งยังตั้งครรภ์อยู่ด้วย ตนเองไม่สามารถลงโทษนางได้เลย

เหลิ่งชิงหลางเป็นฝ่ายทักทายก่อน “ท่านอ๋อง โปรดอภัยให้หม่อมฉันที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาคำนับท่านได้”

น้ำเสียงของมู่หรงฉีเยียบเย็นลงอีก “เจ้าไม่จำเป็นต้องร้องไห้หรอก ผู้บริสุทธิ์ก็คือผู้บริสุทธิ์ เลวร้ายที่สุด วันที่ทารกกำเนิดออกมา ความจริงก็จะปรากฏ ข้าสงสัยมากกว่าว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนวันเทศกาลไหว้พระจันทร์”

เขาหันหลังกลับและเดินออกจากเรือนจื่อเถิงไป

เขาเชื่อแล้วว่าการตั้งครรภ์ของเหลิ่งชิงหลางผิดปกติจริงๆ ดังนั้นเขาจึงต้องการไปหาเสิ่นหลินเฟิงเพื่อสอบถามคดีของฟังจือผิ่นโดยละเอียด เพื่อให้เหลิ่งชิงหลางพูดไม่ออก

เหลิ่งชิงหลางที่แอบอยู่บนเตียงหลังม่านสั่นสะท้านไปทั้งตัว นางมีลางสังหรณ์ว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

สิ่งที่นางกลัวที่สุดก็เกิดขึ้น มู่หรงฉีเริ่มสงสัยในตัวเด็กคนนี้แล้ว

แม้ว่าฟังผิ่นจือจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่การตายก็ไร้ซึ่งประจักษ์พยาน สำหรับนางเอง ที่อยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงเวลานี้ได้ก็เพราะบารมีของพระสนมฮุ่ยเฟยและบิดาของนาง ทว่า ทารกน้อยจะคลอดเมื่อใดนั้น เป็นเรื่องแน่ชัดอยู่แล้ว ดังคำโบราณว่าไว้ เมื่อผลสุกก็จะหลุดจากขั้ว เมื่อครบกำหนดทารกจะคลอด ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น

ทารกที่คลอดก่อนกำหนดและทารกที่อยู่ครบเดือน หากเป็นยายเฒ่าที่มีประสบการณ์ก็พอจะมองออก

ทำอย่างไรดี

ทันทีที่เริ่มคิดมาก เหลิ่งชิงหลางก็รู้สึกกระวนกระวายไม่สบายตัว

นางรีบสั่งการ “แม่จ้าว เชิญหมอหลวงให้ข้าที”

แม่จ้าวรับคำสั่งแล้วรีบออกไปทันที ไม่นานนัก หมอหลวงก็แบกกล่องยาวิ่งเข้ามายังเรือนจื่อเถิง เมื่อตรวจชีพจรให้นางเรียบร้อยแล้ว ยังคงเป็นคำพูดเดิมๆ พวกนั้น “ทานยาให้ตรงเวลา พยายามอย่าคิดมาก และพักผ่อนให้เพียงพอ

ไม่คิดมาก ไม่เครียด เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว

เหลิ่งชิงหลางก้มหน้าลง “ท่านหมอหลวง สภาพร่างกายของข้า ท่านน่าจะรู้ดีที่สุด ข้าขอถามท่านสักหน่อย โอกาสที่ข้าจะคลอดเด็กคนนี้อย่างปลอดภัยมีมากน้อยเพียงใดหรือ”