ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 422

มู่หรงฉีรีบกลับไปที่จวนอ๋อง ตรงไปที่ตำหนักฉาวเทียน เมื่อเปิดประตูห้องของเหลิ่งชิงฮซวนก็พบแต่ความว่างเปล่า

“ชิงฮวน ชิงฮวน!” เขาตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ โตวโตวและแม่นมเตียวหลบอยู่ด้านหลังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา ราวกับมีเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“เจ้านายของพวกเจ้าล่ะ” มู่หรงฉีถาม

ทั้งสามคนคุกเข่าลงทันที

“พูดมา!”

แม่นมเตียวเงยหน้าขึ้นมา “พระชายาบอกว่ามีเรื่องด่วนมากๆ ต้อออกไปนอกจวนเพื่อถามรัชทายาทเสิ่นให้ชัดเจนเจ้าค่ะ”

แม่หวังเอ่ยต่อ “แต่ว่าองครักษ์หน้าประตูไม่ยอม”

โตวโตวรวบรวมความกล้า “พระนางจึงให้พวกเราแอบช่วยให้ออกไปข้างนอกได้เจ้าค่ะ”

“เหลวไหลที่สุด!” มู่หรงฉีตวาด “ข้ากับรัชทายาทเสิ่นเพิ่งไปดื่มสุรามาด้วยกัน ไม่เห็นหน้านางเลยสักนิด”

“จริงหรือเจ้าคะ!” แม่นมเตียวเอ่ยอย่างหนักแน่น “พระนางบอกว่ามีเรื่องด่วน จะรอเวลาไม่ได้ แต่เพราะท่านอ๋องไม่ยอมฟังนางจึงต้องไปหารัชทายาทเสิ่น เพื่อไม่ให้เรื่องเลวร้ายไปมากกว่านี้เจ้าค่ะ”

มู่หรงฉีขมวดคิ้ว “เรื่องอะไร?”

“พวกบ่าวถาม นางก็บอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับองครักษ์อินทรี บอกว่าพูดไปพวกบ่าวก็ไม่เข้าใจเจ้าค่ะ”

หัวใจของมู่หรงฉีหนักอึ้ง เขารีบพรวดพราดออกไปทันที

เมื่อกลับไปที่หอสุราก็พบว่าเสิ่นหลินเฟิงจากไปแล้ว เขาก็รีบควบม้าไปที่ศาลาว่าการทันที แต่เจ้าหน้าที่กลับบอกว่า “เมื่อครู่พระชายามาหารัชทายาทเสิ่นจริงๆ ขอรับ แต่เมื่อได้ยินว่าเขาไม่อยู่นางก็จากไปด้วยความผิดหวัง”

นางจะไปไหนได้? มู่หรงฉีนึกคิด หรือเขากับนางจะสวนทางกัน ดังนั้นจึงรีบควบม้ากลับไปที่จวนทันที แต่เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

ท้องฟ้าใกล้จะเปลี่ยนสี ไม่รู้ว่าทำไมในใจของมู่หรงฉีถึงได้รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี

เขาส่งองครักษ์ไปที่จวนมหาเสนาบดี จวนอ๋องรุ่ย หรือสถานที่ต่างๆ ที่คิดว่านางจะไป แต่ก็ไร้วี่แวว

เขากระโดดขึ้นหลังม้ามุ่งหน้าไปที่หอหงปิน

โคมไฟในหอหงปินยังคงสว่างไสว เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมาย

เมื่อเขาเดินเข้ามา เสี่ยวเอ้อร์ก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที “เชิญท่านขุนนางด้านในเลยขอรับ ไม่ทราบว่ามากี่คนหรือขอรับ?”

เขากวดสายตามองไปรอบทิศก่อนจะเดินตรงไปวางแส้ลงบนที่คิดเงิน “เจ้าคือเถ้าแก่?”

เถ้าแก่ที่กำลังคำนวนบัญชีได้ยินเสียงของเขาก็เงยหน้าขึ้นมา “ท่านีอะไรจะรับสั่งหรือขอรับ”

“เมื่อครู่เหลิ่งชิงฮวนมาที่นี่หรือไม่”

เฒ่าแก่พิจารณาเขา เมื่อสัมผัสได้ถึงไอสังหารทีแผ่ออกมาก็เดาสถานะของเขาได้ทันที ก่อนจะส่ายหน้า “ไม่ขอรับ”

มู่งหรงฉีเอ่ยเสียงเย็น “เรียกโฉวซือเส่าออกมา ข้าให้เวลาเจ้าแค่เวลาหนึ่งถ้วยชา ไม่อย่างนั้นข้าจะทำลายหอสุราของเจ้าให้เรียบเป็นหน้ากลอง”

เฒ่าแก่รู้ว่าแขกผู้นี้ไม่ได้พูดเล่นๆ หากเขาจะทำลายหอสุราของตน ตนก็คงไม่มีที่ไหนให้ไปร้องเรียนได้ ดังนั้นจึงรีบโบกมือสั่งให้ลูกน้องไปรายงานโฉวซือเส่า

ก่อนที่เขาจะลงพื้น แสงเย็น ๆ ก็พุ่งเข้าหาเขา

ร่างกายทั้งหมดของโฉวซือเส่ารวมเข้ากับดาบ เขาลุกขึ้นและพุ่งตรงมาทางหน้าอก “อย่ารังแกกันให้มากนักนะ! ท่านคิดว่านตระกูลโฉวอ่อนแอหรือไง”

ทั้งสองคนฟัดกันชุลมุนจนขึ้นไปถึงบนหลังคา เงาสะท้อนของดาบและกระบี่ฉวัดเฉวียนห่อหุ้มทั้งสองคน เศษหินและอิฐปลิวไปทั่ว

ทั้งสองคนไม่มีใครยอมใครจึงไม่มีใครออมมือแม้แต่น้อยเพื่อให้อีกฝ่ายได้เห็นฝีมือที่แท้จริงของตน

ทันใดนั้นผู้คนที่สัญจรผ่านไปมาบนถนนก็หยุดและเงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคนด้วยความตกตะลึง

เสียงเกือกม้าที่รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดนำมารีบเข้ามาล้อ เขาเงยหน้าขึ้น ถ้าไม่ใช่ท่านอ๋องของเขาแล้วจะเป็นใครได้? วิกฤติถึงั้นนี้แล้วยังจะมามีอารมณ์มาหึงหวงอีกหรือ?

เขาตะโกนใส่มู่หรงฉีสุดเสียง “ท่านอ๋อง ท่าไม่ดี ดูเหมือนจะเกิดเรื่องแล้วขอรับ!”

รักหว่างที่ทั้งสองคนกำลังฟาดฟันกัน รองผู้บัญชาหารสูงสุดก็เข้ามา “มอะไรหรือ?”

“มีคนเห็นว่าพระชายาถูกจับขึ้นรถม้าอกอไปนอกเมืองแล้วขอรับ”

ท่ามกลางสายตาที่จับตามองของทุกคน รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดกังวลว่าจะกลายเป็นข่าวลือจริงเปลี่ยนเรื่อง

โฉวซือเส่า “ชิงฮวนไม่ได้อยู่ที่จนอ๋องหรือ? ในเวลาอันตรายเช่นนี้ทำไมท่านถึงได้ปล่อยให้นางอกอมาเพียงลำพัง?”

มู่หรงฉี “อันตรายอะไร? ไม่ใช่ว่าเจ้าส่งคนมาเกลี้ยกล่อมนางหรอกหรือ?”

สีหน้าของโฉวซือเส่าเปลี่ยนไปทันที เขารีบเก็บดาบ “แย่แล้ว องครักษ์อินทรี”