ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 423

มู่หรงฉีกำแส้ในมือแน่น “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”

“หลังจากชิงฮวนกลับจวนแล้วไม่ได้บอกเจ้าหรือ?”

“บอกอะไร?”

โฉวซือเส่าตวัดปลายดาบชี้ไปที่มู่หรงฉีก่อนจะเอ่ยอย่างร้อนรน “องครักษ์อินทรีต้องการฆ่าปิดปาก! วันนี้ชิงฮวนกับข้าไปสืบหาร่องรอยขององครักษ์อินทรีที่สำนักแม่ชีเขาหนานซาน ระหว่างทางที่กลับมาก็เจอกับสหายของเจ้า”

“ชิงฮวนสงสัยว่าผู้นำที่แท้จริงขององครักษ์อินทรี ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากฉีจิ่งอวิ๋น ในเวลานั้นชิงฮวนกลัวว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะลอบโจมตีนาง นงจึงขอให้ข้าไปส่งนางที่จวน บอกว่าต้องรีบกลับไปปรึกษากับเจ้า”

มูหรงฉีตะลึงงัน

ชิงฮวนเคยพูดกับเขาสองสามครั้งว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยแต่กลับถูกเขาขัดจังหวะ เขาหมกมุ่นอยู่กับเรื่องที่นางไปเจอกับโฉวซือเส่าในวันนี้ จึงไม่เปิดโอกาสให้นางได้พูดอะไรเลย

มิน่านางถึงต้องการหนีออกจากจวนเพื่อไปหาเสิ่นหลินเฟิง นี่มันเรื่องใหญ่มากจะยืดเยื้อไม่ได้

มู่หรงฉีสำนึกผิดจนกัดฟันกรอดเขามันสารเลว!

โฉวซือเส่าเห็นปฏิกิริยาของมู่หรงฉีก็รู้ทันที ดาบในมือสั่นเล็กน้อย

“มู่หรงฉี หากไม่ใช่ว่าการตามหาตัวชิงฮวนสำคัญกว่า วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้สำนึก!”

เขาพลิกตัวและกระโดดลงมาจากหลังคา ก่อนจะเอ่ยสั่งเฒ่าแก่ “รีบแจ้งทุกคนในเมืองหวง และใช้ทุกช่องทางเพื่อหาเบาะแสทันที”

ในตอนนี้เฒ่าแก่ไม่ได้เหล่ตาหรือก้มเอวอีกต่อไป ใบหน้าของเขาเร่งขรึมและเอ่ยตอบรับด้วยน้ำเสีงยินดี

มู่หรงฉีก็ขึ้นม้าอย่างมั่นคและสั่งรองผู้บัญชาการทหารสูงสุด “ถ่ายทอดคำสั่งของข้าปิดทางแยกทั้งหมด ตรวจสอบยานพาหนะและคนเดินเท้าที่ผ่านไปมาอย่างเคร่งครัด ปราบองครักษ์อินทีย์ให้ราบคาบ”

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดน้อมรับคำสั่ง

ผู้คนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศอันน่าหวาดกลัว ราวกับเมฆฝนที่กำลังก่อตัวจนพวกเขาต้องกดเสียงกระซิบกัน

มู่หรงฉีสะบัดบังเหียนม้าและทะยานออกไปราวกับลูกธนู มุ่งตรงไปยังจวนท่านเคาท์ทันที

คนในจวนท่านเคาท์ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับร่องรอยของฉีจิ่งอวิ๋น ล้วนแต่ถามแล้วไม่รู้อะไรทั้งนั้น

ราวกับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

สิ่งนี้ทำให้หัวใจของมู่หรงฉีหนักอึ้ง หัวใจเขาพะว้าพะวงราวกับปลาที่ติดแห

เหลิ่งชิงฮวนพยายามอย่างมากกว่าจะออกจากจวนได้

มู่หรงฉีไม่ได้อยู่ที่จวน องครักษ์บอกว่าพวกเขาไม่รู้ว่าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน

สิ่งนี้ทำให้เธอตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอรู้วิธีการทำงานขององครักษ์อินทรีแล้ว มันโหดเหี้ยม ตรงไปตรงมาและไม่เหลือร่องรอยเลยแม้แต่น้อย

หากไม่ฉวยโอกาสลงมือก่อนก็อาจจะพลาดโอกาส และไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

เธอเปลี่ยนเครื่องแต่งกายของเธอตอนที่ออกมาจากจวน แต่ท้องเก้าเดือนของเธอไม่สามารถซ่อนมันได้ หลังจากที่ออกมาจากจวนเธอก็ไปที่ศาลาว่าการก่อน แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว

หลังจากลังเลเล็กน้อย เธอตัดสินใจกลับไปที่จวนมหาเสนาบดี ตอนนี้คนเดียวที่จะช่วยเธอได้ก็คือครอบครัวของเธอ

เมื่อใกล้จะถึงจวนวมหาเสนาบดี รถม้าคันหนึ่งก็หยุดตรงหน้าเธอ ชายแปลกหน้าคนหนึ่งลงจากรถม้ามาขวางทาง

“พระชายา นายของข้าน้อยให้มาเชิญขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนระวังตัวขึ้นมา หยิบยาออกมาจากแหวนนาโนโดยไม่ลังเลและกำมันไว้ในฝ่ามือแน่น ตราบใดที่สถานการณ์ไม่เป็นใจ เธอจะยกมือขึ้นและปล่อยมันไปโดยไม่ลังเล

“นายของเจ้าคือใคร”

“ไปถึงแล้วท่านจะรู้เอง”

“หากข้าไม่ไปล่ะ”

เธอกระพริบตา รู้สึกงุนงงเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง

เป็นไปได้ไหมว่าคนที่ลักพาตัวเธอมาคือมู่หรงฉี?

เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียง รองเท้าของเธอถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยราวกับว่ามีคนจัดการอย่างตั้งใจ

เธอสวมรองเท้าแล้วลุกไปเปิดประตู

มีใครบางคนนั่งหันหลังให้เธออยู่ในลาน เขากำลังเช็ดดาบยาวในมืออย่างระมัดระวังด้วยผ้า เขาสวมเสื้อคลุมขนสุนัขจิ้งจอกที่หรูหรา ผมสีดำสยายไปบนไหล่

ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา ลมบนภูเขาเย็นยะเยือก

เหลิ่งชิงฮวนพลิกปกเสื้อขึ้นเพื่อป้องกันลมเย็นที่พัดกระหน่ำ

“ฉีจิ่งอวิ๋น เป็นเจ้าจริงๆ หรือ?”

ฉีจิ่งอวิ๋นหันกลับมาและค่อยๆ ส่งยิ้มเยาะเย้ยถากถางให้เหลิ่งชิงฮวน “พี่สะใภ้นอนเก่งเสียจริง หลับไปทั้งวันทั้งคืน”

เหลิ่งชิงฮวนลูบคอของเธอ “นั่นเรียกว่านอนหลับหรือ? เรียกว่าสลบหรือเปล่า?”

“ฮิฮิ ขอโทษพี่สะใภ้ด้วย สองคนนั้นไม่ได้ทำอะไรรุนแรง ข้าฆ่าทั้งสองคนไปแล้วเพื่อระบายความโกรธของท่าน”

น้ำเสียงของเขาคลุมเครือราวกับว่าเขากำลังล้อเล่น เมื่อเขาเปิดปากไอสีขาวก็พวยพุ่งออกมาจากปากของเขา ทำให้ผู้คนเห็นภาพลวงตาว่าเขาพูดอย่างอบอุ่น

เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะพันเสื้อผ้าของเธอให้แน่น “ฆ่าปิดปากหรือ?”

“แน่นอนว่าไม่ใช ข้าจะใจร้ายขนาดนั้นได้อย่างไร ข้าแค่ช่วยพวกเขาสร้างภาพลวงตาว่าเผาทั้งคนและรถ แน่นอนว่าข้ายังหาว่าสตรีท้องมาเป็นตัวแทนของท่าน เช่นนั้นท่านพี่ก็คงคิดว่าท่านตายไปแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มริมฝีปาก “น่าเสียดายที่สิ่งต่างๆ ไม่เป็นไปตามที่เจ้าต้องการ มู่หรงฉีไม่เชื่อแน่นอน ไม่เช่นนั้นข้าก็คงจะไม่ได้อยู่ที่นี่”

ฉีจิ่งอวิ๋นยกนิ้วให้นาง “พี่สะใภ้ฉลาดจริงๆ พวกเราคงออกไปไหนไม่ได้สักพัก มีอุปสรรคมากมายตามถนนแม้แต่ผู้คนจากหอซ่อนดาบก็ลงมือเช่นนั้น ข้ารู้สึกกดดันมาก”