ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 425

“ท่านพี่รู้เรื่อง?”

“แน่นอนว่าต้องรู้ เจ้าว่า พวกข้าจะฆ่าพวกเจ้าได้ไหม”

ใบหน้าของฉีจิ่งอวิ๋นเหยเกจนดวงตา จมูกและคิ้วแทบจะรวมกับ “เพราะเหตุนี้พวกท่านถึงได้ตามไล่ล่าพวกข้าอย่างเปิดเผยสินะ”

“เสียใจด้วย”

ฉีจิ่งอวิ๋นยกมุมปากขึ้นก่อนจะส่งเสียงหัวเราะ “คนโง่เท่านั้นที่จะเชื่อ!”

เหลวไหล หากเจ้าเชื่อข้าคงไม่กล้าทดสอบหรอก ให้คลุมเครือแบบนี้นี่แหละผลลัพธ์ที่ต้องการ

แต่ว่าเมื่อเหลิ่งชิงฮวนรู้ว่าฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้รู้เรื่องทั้งหมดก็อดเสียใจไม่ได้ หากรู้ตั้งแต่แรกว่าพวกเขาจะไม่เชื่อ นางจะยอมเปลืองแรงไปเพื่ออะไรกัน?

“อย่างไรก็ตามเรื่องก็เป็นเช่นนี้ หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็จนปัญญา”

“มีบุรุษผู้ไหนที่จะไม่สนใจเรื่องความซื่อสัตย์ของสตรีและยอมรับได้?ยิ่งไปกว่านั้นท่านยังเป็นสะใภ้ของราชวงศ์ ลบหลู่ราชวงศ์มีโทษถึงตายเลยนะ ยิ่งท่านพี่ของข้าที่ใจแคบเช่นนั้นจะยอมให้ท่านไปคบชู้ได้หรือ?ไม่สนเรื่องคบชู้ซ้ำยังรักท่านจนกลายเป็นสตรีดุร้าย เป็นไปได้หรือ?”

หากเป็นเช่นนั้น เขาก็เลี้ยงลูกคนอื่นน่ะสิ

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้”

“อีกอย่างข้าเชื่อว่าพวกท่านสาดโคลนใส่พวกเราองครักษ์อินทรี หรือแม้กระทั่งฆ่าคนข้าก็เชื่อแต่เรื่องเหลวไหลพรรคนี้ซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นพระชายาอ๋องฉี หากใครลงมือก็คงได้ตกรางวัลจากข้าไปนานแล้ว ท่านต้องรู้ว่าข้าจับตามองท่านพี่อยู่ตลอดดังนั้นอีกฝ่ายจึงไม่ใช่คนของข้าแน่นอน”

“มีเหตุผล แสดงว่าข้าอาจจะกล่าวโทษพวกเจ้าผิดไป มีคนจงใจโยนความผิดให้พวกเจ้า”

ฉีจิ่งอวิ๋นหน้านิ่วคิ้วขมวด “แม้ว่าข้าจะไม่เชื่อคำพูดของท่าน แต่ข้าก็ยังอยากรู้ว่าหากพวกเราองครักษ์อินทรีล่มสลายในเงื้อมมือท่านแล้ว ท่านถึงจะยอมบอกเรื่องนี้กับข้างั้นหรือ?หรือทานไม่อยากจะตรวจสอบให้แน่ชัดเจนค่อยตัดสิน”

เหลิ่งชิงฮวนเริ่มตั้งใจขึ้นมา “ข้าเองก็อยากตรวจสอบ แต่จะทำอย่างไรล่ะ?ข้ารู้แค่ว่าเขาสวมหน้ากากอินทรี หากไม่ใช่พวกเจ้าแล้วจะเป็นใคร?”

“เช่นนั้นก็อาจจะมีใครเกินมา หรืออาจจะเป็นท่านพี่?ตอนนี้ข้ามีเหตุผลในสงสัย ตอนนั้นที่เขาติดตามข้า และคนลึกลับที่แต่งตัวเป็นองครักษ์อินทรีที่ติดต่อกับข้าที่เมืองเฉิงหนานคือเขา”

มู่หรงฉีคนนี้ก็ช่างชั่วร้ายเสียจริง เมื่อก่อนที่รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดเคยบอกว่ามู่หรงฉีเก็บหน้ากากอินทรีไว้ในค่ายทหารหลายอัน ดูท่าคงจะไม่ใช่เรื่องโกหก

ถ้าหากเป็นเขาจริงก็คงดี อย่างน้อยน้ำก็ไม่ไหลออกไปนอกนา อย่างน้อยก็พอมีคำอธิบายให้กับลูกในท้องของเธอ

เหลิ่งชิงฮวนขอโทษอย่างจริงใจ “เช่นนั้นข้าก็กล่าวโทษพวกเจ้าผิด ครั้งหน้า ครั้งหน้าข้าจะระวัง”

ฉีจิ่งอวิ๋นกะพริบตาปริบๆ “ต่อให้ท่านโทษตัวเองอย่างไร ท่านพี่ก็รักท่านอย่างสุดใจจริง ท่านไม่ต้องคิดมากไป ข้าจะล้มเลิกความคิดที่จะใช้ท่านมาต่อรองกับมู่หรงฉี”

เหลิ่งชิงฮวนเท้าคาง “เจ้าคิดจะใช้ข้าข่มขู่เขา?เขาก็แค่ท่านอ๋องไม่มีอำนาจอะไร เจ้าควรจะจับตัวเสด็จแม่ของข้าไปต่อรองกับฮ่องเต้สิถึงจะถูก”

ฉีจิ่งอวิ๋นมองนางอย่างตะลึงงัน ใครบ้างจะไม่รู้ว่าสนมของฮ่องเต้มีมากมายเท่าไร?

“ข่มขู่ให้เขาส่งข้าออกไปจากฉางอันดีไหม?”

“เจ้าจะไปหนานจ้าวหรือ?”

“ใช่ ในเมื่อข้าทำสิ่งที่ขายชาติเช่นนี้ ข้าจึงต้องหาทางออกให้ตัวเอง ตราบใดที่ข้ายังมีข้อมูลของขุนนางฉางอันเหล่านี้อยู่ในมือ เมื่อไปที่หนานจ้าวก็ยังสามารถเอาไปต่อรองแลกเงินกับพวกขุนนางได้”

“หรือว่าเจ้าไม่คิดถึงคนในตระกูลเจ้าเลยหรือ?เจ้าไปแล้วพวกเขาจะทำอย่างไร?ทุกคนจะติดร่างแหไปด้วย”

“ข้าต้องพิสูจน์กับพวกเขาว่าข้าเองก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าท่านพี่ ข้าคือบุตรคนที่ดีเลิศที่สุดในตระกูล ข้าไม่สนว่าจะต้องใช้วิธีการอะไรทั้งนั้น”

เหลิ่งชิงฮวนนิ่งสงบ เธอเข้าใจว่าในยุคสมัยนี้มีความแตกต่างทางลำดับอาวุโสโดยเฉพาะกับในจวนท่านเคาท์เช่นนี้ ตำแหน่ง มรดก เกียรติยศ ส่วนใหญ่ล้วนตกเป็นของบุตรคนโต บุตรคนรองหรือบุตรที่เกิดจากสนมคนอื่นก็มักจะมีลำดับลดหลั่นกันไป

คดีนองเลือดในจวนท่านโหวครั้งนั้นเป็นเพียงการต่อสู้เพื่อช่วงชิงตำแหน่งไม่ใช่หรือ?แม้ว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะไม่มีความทะเยอทะยานในการสืบทอดตำแหน่ง แต่ว่าเขาก็ถูกคาดหวังที่จะได้รับความเคารพนับถือซึ่งนั่นเป็นส่วนทำให้เขาพยายามสะสมเงินทองอย่างบ้าคลั่ง

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจเบาๆ “ทำไมต้องทำเช่นนี้?”

ฉีจิ่งอวิ๋นกัดฟันยิ้ม และกลับสู่ความโง่เขลาเดิมของเขา

“แต่ไม่ว่าอย่างไร ต่อให้ท่านและท่านพี่ทำลายสิ่งที่ข้าทุ่มเททำมาหลายปีนี้ ข้าก็ยังไม่อาจโกรธเกลียดพวกท่านได้ วิธีการโหดเหี้ยมชั่วร้ายข้าก็ไม่อาจใช้กับพวกท่าน”

“ดังนั้นท่านวางใจได้ว่าข้าจะไม่มีทางทำร้ายท่าน ข้าเพียงอยากใช้ท่านเป็นเพียงเกราะป้องกันเพื่อให้ข้าไปถึงหนานจ้าวได้อย่างปลอดภัยแล้วข้าจะปล่อยท่านไป ทรัพย์สินทั้งหมดของข้าในฉางอันจะถูกยึด แต่ข้าก็ยังมีทรัพย์สินอีกไม่น้อยที่ข้าจะมองให้ท่านเป็นของขวัญให้กับเด็กน้อยที่ยังไม่เกิด”

ฟังแล้ว ทำไมถึงได้ทำให้รู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อยนะ?

อาจจะจริงว่าฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้เลวร้ายเพียงแค่เดินผิดทาง แต่ไม่มีใครดึงเขากลับมาจนเขายิ่งถลำลึกลงไป

เมื่อฉีจิ่งอวิ๋นพูดจบก็ออกไป เสื้อคลุมจิ้งจอกค่อยๆ จางหายไปในหิมะ แผ่นหลังของเขาช่างดูโดดเดี่ยว

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจเบาๆ เธอรู้สึกหนักใจ แอบหวังว่าฉีจิ่งอวิ๋นจะออกไปจากฉางอันได้อย่างปลอดภัย ซ่อนชื่อ เปลี่ยนตัวตน และเปลี่ยนวิถีชีวิตของเขา

เมื่อวานเธอยังอยากจะฉีกหน้ากากเขาและลากเขาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ทำตรงกันข้าม?