ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 426

หลังจากที่ฉีจิ่งอวิ๋นเดินออกไป เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ได้ล้มเลิกความคิดที่จะช่วยตัวเอง

ผู้ชายมักจะไว้ใจไม่ได้ โดยเฉพาะผู้ชายที่โหดเหี้ยมอย่างฉีจิ่งอวิ๋น เธอจะฝากชีวิตน้อยๆ ของเธอไว้ในกำมือเขาไม่ได้

วันหนึ่งเมื่อดาบของมู่หรงฉีเสียบเข้าที่หน้าอกของเขา เขาก็จะดึงเธอไปบังหน้าไว้อย่างไม่ลังเลหรือ?

ดังนั้นเธอจึงต้องมีความสามารถพื้นฐานในการปกป้องตัวเองด้วย

จะต้องมีคนแอบดูทุกการเคลื่อนไหวในลานบ้าน เธอปิดประตูก่อนจะค้นหาทั้งห้อง พบเพียงเข็มปักผ้าและตะเกียบไม้หนึ่งคู่ อาวุธมีคมทั้งหมดถูกนำออกไป

เหลิ่งชิงฮวนเหลาปลายด้านหนึ่งของตะเกียบไม้ไผ่แล้วซ่อนไว้ในแขนเสื้อ จากนั้นก็กังวลว่าจะเอาแหวนนาโนคืนมาได้อย่างไร จะส่งข้อความไปถึงมู่หรงฉีและโฉวซือเส่าได้อย่างไร จะหลบหนีอย่างปลอดภัยได้อย่างไร

บนภูเขาท้องฟ้ามืดลงอย่างรวดเร็ว

ฉีจิ่งอวิ๋นกลับมาจากข้างนอก ถือร่มกระดาษซับน้ำมัน ร่างกายปกคลุมไปด้วยความชื้น เขาดูเหมือนคุณชายเจ้าสำราญที่ท่าทางดูดี

เขาเอามือปิดปากแล้วหายใจ เขย่าหิมะและโคลนออกจากรองเท้า ก่อนจะสั่งให้คนนำเตาถ่านเข้ามาในบ้าน วันนี้อากาศหนาวจริงๆ

อาหารยกถูกยกเข้ามาพร้อมกับเตาถ่าน

พี่สะใภ้เฉินก้มศีรษะลงเดินนำอาหารเย็นเข้ามา จากนั้นออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่กล้ามองหน้าเหลิ่งชิงฮวน

“บุรุษของนางอยู่ในเงื้อมมือข้า หากนางต้องการให้เขาอยู่รอด นางจะต้องเชื่อฟังข้า” ฉีจิ่งอวิ๋นนั่งลงที่โต๊ะหลังจากล้างมือแล้ว เอ่ยราวกับว่าเดาใจเหลิ่งชิงฮวนออก

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “ภูเขาถูกปิดกั้นด้วยหิมะ ข้าเองก็ตั้งครรภ์หนีไปไหนไม่ได้ เจ้ากลัวอะไร?”

“ข้าไม่เคยมองพี่สะใภ้เป็นสตรี ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็พ่ายแพ้ให้ท่านแล้ว”

ในช่วงเวลาพิเศษเช่นนี้ คำพูดเหล่านี้ทำให้เหลิ่งชิงฮวนค่อนข้างมั่นใจ เธอกลัวว่าถ้าฉีจิ่งอวิ๋นปฏิบัติต่อเธอในฐานะสตรีมันจะดูไม่ดี

“เจ้าออกไปนอกเขาหรือ?” เธอเอ่ยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า "หากหิมะตกทั้งคืนพรุ่งนี้คงจะออกจากเขาไม่ได้ เช่นนั้นก็อาจจะเหลือร่องรอยให้คนสงสัย ดังนั้นข้าจึงเตรียมการ ขอแค่หิมะปกคลุมไปทั่วภูเขา ต่อให้มู่หรงฉีตามหามาถึงก็จะไม่มีหาท่านเจอ

“ดูท่าเจ้าคงไม่มีความคิดที่จะไปจากที่นี่ชั่วคราวใช่ไหม?ปกติแล้วคนที่ลักพาตัวมักจะแจ้งพวกญาติทันทีเพื่อเจรจาเรื่องค่าไถ่ไม่ใช่หรือ?นี่มันนานเกินไป”

“ข้ายังไม่ได้เตรียมการอะไรสำหรับการไปหนานจ้าว จู่ๆ ท่านสงสัยข้าเช่นนี้ข้าก็รับมือไม่ทัน ไหนจะเรื่องกิจการของข้าต้องรีบพูดคุยให้ชัดเจน”

“นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง ข้าต้องพยายามหนีจากอันตรายก่อนที่เขาจะเตรียมพร้อม”

ราวกับฉีจิ่งอวิ๋นเข้าใจความคิดของเธอ “ถนนบนภูเขานั้นยากที่จะเดินหลังจากหิมะตก ข้าแนะนำว่าอย่าเพิ่งคิดหาทางหนี โดยเฉพาะในเวลากลางคืนมันไม่ดีสำหรับเด็กๆ มู่หรงฉีและโฉวซือเส่ากำลังตามหาตัวท่านไปทั่ว ข้าอาจจะทนได้อีกไม่กี่วัน ดังนั้นท่านก็ทนเอาหน่อย อีกสักพักข้าจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อนท่าน”

หิมะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมภูเขาและต้นไม้ เมื่อยืนอยู่ในกระท่อมและมองออกไปไกลๆ ทุกทิศล้วนขาวโพลน

วันรุ่งขึ้นฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้ออกไปไหน เขาดื่มชากับเหลิ่งชิงฮวน พูดคุยกันและบางครั้งก็ขุดคุ้ยหาของของมู่หรงฉี

แต่เหลิ่งชิงฮวนกังวลแทบตาย

เมื่อเห็นว่าหิมะตกหนักสองวันสองคืนกว่าจะหยุดตก แต่ทำไมไม่มีใครมาดูที่นี่เลย?

ดูเหมือนจะไม่มีความหวัง ดังนั้นเธอต้องคิดว่าวิธีเอาเอง แม้ว่าเธอจะกินดี ดื่มดี และใช้ชีวิตสบายๆ ทุกวัน แต่ความรู้สึกที่มีมีดจี้คออยู่ก็ยังไม่หายไปไหน