ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 427

“ของอย่างอื่นล่ะ?เครื่องประดับเงินทองของสตรีเจ้าไม่ได้มองอยู่ในสายตาเลยใช่ไหม” เหลิ่งชิงฮวนพยายามกดความตื่นเต้นไว้ในใจ แสร้งทำเป็นไม่สนใจ

ฉีจิ่งอวิ๋นไม่ได้สนใจอะไร ของพวกนั้นเขาตรวจสอบดูแล้วไม่มีกลไกอะไร ซ้ำยังไม่สามารถใช้ซ่อนยาพิษได้ จึงสั่งองครักษ์อินทรี “เอาของให้พระชายา นอกจากปิ่นปักผม”

แหวนนาโนที่หายไปกลับมาแล้ว เหลิ่งชิงฮวนดีใจเล็กน้อย เธอเดินไปข้างหน้าอย่างนิ่งสงบ หยิบกำไลหยกขึ้นมาสวมก่อนจะหยิบแหวนนาโนขึ้นมา ชั่วขณะก็รู้สึกเหมือนกับท้องฟ้าที่แปรปรวนได้สงบนิ่งลง

ฉีจิ่งอวิ๋นที่อยู่ข้างหลังเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “พี่สะใภ้ดูจะหวงแหนแหวนวงนั้นมาก จำได้ว่าเมื่อก่อนท่านก็สวมมันติดตัวอยู่ตลอด”

เหลิ่งชิงฮวนใจหายวูบ เธอปกปิดไว้นานขนาดนี้ถูกเขาเดาออกแล้วหรือ?

เธอเก็บของของเธอต่อพลางเอ่ยอย่างไม่แยแส “เจ้าน่ะไม่เข้าใจ สิบนิ้วเชื่อมถึงหัวใจ นิ้วของคนเราผูกกับเส้นเลือดที่ไปหล่อเลี้ยงหัวใจ บุตรีตระกูลเหลิ่งอย่างข้าเมื่อออกเรือนแล้วก็ย่อมต้องสวมแหวนเช่นนี้ เมื่อได้ผูกสัมพันธ์แล้วก็จะคอยปรนนิบัติสามีสั่งสอนลูกให้ดี จะถอดออกสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไรกัน”

“เหรอ?” ฉีจิ่งอวิ๋นเอ่ยอย่างราบเรียบ “ฟังแล้วก็มีเหตุผล ในเมื่อของชิ้นนี้มีคุณค่าเช่นนี้ พรุ่งนี้ข้าจะให้คนนำแหวนนี้ไปมอบให้ท่านพี่ บอกเขาว่าท่านอยู่ในเงื้อมมือข้า ให้เขาห้ามลงมือโดยพลการ”

อะไรนะ?

เธอฟังผิดหรือเปล่า?เหลิ่งชิงฮวนไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เธอพยายามอย่างยากลำบากกว่าจะได้มันมาแต่เขากลับจะส่งมันไป?นี่มันยิ่งทำให้เรื่องแย่กว่าเดิมไม่ใช่เหรอ?

รู้สึกเหมือนเธอได้รับบทนางเอกผู้น่าสงสารแต่ก็โง่และดูน่ารัก ส่วนคนอื่นไม่ต่างอะไรกับลิง

ฉีจิ่งอวิ๋นส่งสายตาสื่อให้องครักษ์อินทรีคนนั้นยื่นมือมาที่ด้านหน้าเธอ “พระชายา ส่งมันมาให้ข้าน้อยเถอะขอรับ”

เหลิ่งชิงฮวนถอดแหวนออกอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าห่อไว้ แล้ววางลงบนฝ่ามือขององครักษ์อินทรี

“อย่าได้ทำหายเป็นอันขาดนะ ไม่อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

องครักษ์อินทรีหดคอ ก่อนจะรับแหวนมา

ฉีจิ่งอวิ๋นมองนางก่อนจะขมวดคิ้ว “พี่สะใภ้บอกว่าจะฝังเข็มให้ข้าไม่ใช่หรือ?ช่วยเร่งมือหน่อยจะได้ไหม?”

เหลิ่งชิงฮวนอยากจะร้องไห้ แหวนนาโนถูกเจ้าเอาไปแล้ว ข้าจะมีอารมณ์มาฝังเข็มให้ที่ไหนกันล่ะ?การฝังเข็มไม่ใช่วิธีการรักษาแต่เป็นวิธีระบายความโกรธ

เธอหยิบเข็มเงินออกมาก่อนจะครุ่นคิด หากเธอฉวยโอกาสตอนเขาเผลอแทงเข็มลงไปปิดผนึกจุดเลือดลม โอกาสก็เป็นไปได้สูง

แต่ฉีจิ่งอวิ๋นก็เหมือนจะเดาใจเธอออก “อีกอย่าง ข้าขอเตือนพี่สะใภ้ไว้ก่อนว่าเบามือหน่อย มือของข้านั่นไวกว่าสมองนะ”

เจ้าเล่ห์ชะมัด

เหลิ่งชิงฮวนแกว่งเข็มเงินในมือ “อาการของเจ้าอยู่ในท้อง การฝังเข็มจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดได้เพียงเล็กน้อยแต่ไม่สามารถรักษาโรคได้ วิธีที่ดีที่สุดคือการอาเจียนเอาทุกอย่างที่ไม่ย่อยในท้องออกมาก็คงจะดีขึ้น”

ฉีจิ่งอวิ๋นมองเข็มที่แกว่งไปแกว่งมา รู้สึกว่าวิธีอาเจียนดูน่าเชื่อถือมากกว่า หากนางฉวยโอกาสขึ้นมาล่ะ?คนที่เชี่ยวชาญการฝังเข็มก็ชำนาญเรื่องจุดชีพจรต่างๆ ด้วย อันตรายเกินไป

“เช่นนั้นก็อาเจียนก่อนเถอะ”

เหลิ่งชิงฮวนเองก็เห็นด้วย “วิธีที่ดีที่สุดในการทำให้อาเจียนคือดื่มน้ำแกงสีทอง ซึ่งเป็นน้ำแกงมูลสัตว์แบบเก่า วิธีนี้ทำได้ง่ายและเจ้าไม่จำเป็นต้องออกไปด้านนอก”

สีหน้าของฉีจิ่งอวิ๋นเปลี่ยนไป “ข้าจะฝังเข็ม”

“ที่จริงมีอีกวิธีหนึ่ง”

“วิธีอะไร?”

“ดื่มน้ำเจากัก หรือไม่ก็น้ำก้อนเจากัก”

ในยุคสมัยที่เหลิ่งชิงฮวนอาศัยอยู่ ครอบครัวที่ร่ำรวยใช้สบู่ก้อนในการล้างหน้าและอาบน้ำ สบู่ก้อนนี้แตกต่างจากผลิตภัณฑ์เคมีสมัยใหม่โดยเป็นลูกบอลที่ทำจากน้ำเจากักที่มีความเข้มข้นสูง เติมด้วยเครื่องเทศและถั่วต่างๆ และยังมีฤทธิ์ทำให้อาเจียนอีกด้วย