ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 428

บนศีรษะขององครักษ์อินทรีผู้โชคร้ายเต็มไปด้วยลูกพลับ ผักโขม มันหวานและส่วนผสมของน้ำแกงปลา สีสันสดใสเคล้ากลิ่นเปรี้ยว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียว แต่เขาไม่กล้าทำอะไร ได้แต่ถือกะละมังอย่างนอบน้อม

สภาพจิตใจช่างแข็งแกร่งยิ่งนักเหลิ่งชิงฮวนคิด หากเป็นเธอก็คงคว่ำกะละมังในมือใส่หน้าฉีจิ่งอวิ๋นแน่นอน

คอของฉีจิ่งอวิ๋นเหมือนกับก๊อกน้ำที่ถูกเปิด เขาพ่นคำแรกออกมา ตามด้วยเสียงอาเจียนไม่หยุด

เหลิ่งชิงฮวนบีบจมูกเธอและลุกขึ้นอย่างขยะแขยง “ข้าบอกแล้วว่าเจ้ากินเยอะเกินไป เจ้าอั้นไว้หรือ?ดูสิว่าเจ้าอาเจียนออกมามากแค่ไหน?อาหารที่ไม่ต้องเสียเงินนั้นอร่อยเป็นพิเศษใช่ไหม?แม้ว่าพี่สะใภ้เฉินจะทำอาหารเก่ง แต่เจ้ากลับไร้ประโยชน์เช่นนี้หรือ”

ฉีจิ่งอวิ๋นไม่มีเวลาตอบโต้การเยาะเย้ยถากถางของเธอ

เหลิ่งชิงฮวนไม่ต้องการทนดมกลิ่นเปรี้ยวต่อไป ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นทันที เปิดประตูและออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์

จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างเศร้าๆ อีกครั้ง วุ่นวายอยู่นานสองนานโดยเปล่าประโยชน์ เฮ้อ คว้าน้ำเหลวซ้ำยังเสียแหวนนาโนไปอีก ทีนี้จะอย่างไรดี?

กลับไปไม่ได้แล้ว

องครักษ์อินทรียังคงปล่อยสิ่งสกปรกไว้บนศีรษะของเขา รอให้ฉีจิ่งอวิ๋นล้างปาก จากนั้นจึงทำความสะอาดโดยรอบก่อนจะออกไป

เหลิ่งชิงฮวนเอ่ยถามผ่านประตู “ดีขึ้นไหม”

ฉีจิ่งอวิ๋นพยักหน้า “ดีขึ้นมากหลังจากได้อาเจียน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ดื่มน้ำให้มากขึ้นแล้วเจ้าก็จะไม่เป็นอะไร ข้าจะกลับไปนอนแล้ว มันยากที่จะทำงานให้สำเร็จหากปราศจากเงื่อนไข ข้าเองก็ไม่อาจสั่งยาให้เจ้าได้”

ฉีจิ่งอวิ๋นที่อยู่ในห้องเหน็ดเหนื่อยอย่างทรมาน เขาโบกมืออย่างอ่อนแรง “อีกสักพักท่านก็เข้ามาดูข้าสักหน่อย ข้ากลัวว่าข้าจะสะอิดสะเอียนจนตาย”

ตายเสียได้ก็ดี จะได้กำจัดภัยเพื่อประชาชน

เหลิ่งชิงฮวนกลับไปที่ห้องของเธอ ผลักประตูเปิดออก ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปเธอก็หยุดชะงัก เพราะเธอได้กลิ่นควัน

มีใครจุดไฟอยู่ที่ห้องครัว

เวลานี้ทุกคนกินอาหารเย็นกันหมดแล้ว แล้วมาจุดไฟทำไม?

ในหัวของเธอนึกได้ จะเป็นอะไรไปได้อีกล่ะ ต้องเป็นองครักษ์อินทรีมาต้มน้ำอาบแน่ๆ

ภาพสวยงามเช่นนี้เธอจะพลาดได้ไง?ชายหนุ่มรูปงามขึ้นมาจากอ่าง ช่างเป็นโอกาสที่ดีจริงๆ

เธอเปิดประตูกลับไปที่ห้อง หลังจากรออยู่ครู่หนึ่ง คิดว่าหม้อน้ำน่าจะเดือดแล้ว เธอจึงหันกลับมาและคลำในที่ตะกร้าที่ใส่อุปกรณ์เย็บผ้าอยู่ครู่หนึ่งหาปลอกนิ้ว และหยิบกาน้ำชาขึ้นมา เปิดฝาโยนลงบนโต๊ะ เพื่อไม่ให้มันเกิดเสียงกระทบกัน แล้วเปิดประตูออกไปอย่างเงียบ ๆ

เธอเห็นองครักษ์อินทรีสองคนในช่วงสองวันที่ผ่านมา ซึ่งสามารถแยกแยะได้จากรูปร่างของพวกเขา หรือก็คือนอกจากองครักษ์ที่ดวงซวยเมื่อกี้แล้ว ยังมีอีกคนหนึ่ง

ฉีจิ่งอวิ๋นไม่ยอมปล่อยให้พวกเขานอนหลับตอนกลางคืน เอาแต่สั่งให้จับตามองเธอตลอดสิบสองชั่วโมงท่ามกลางความหนาวเหน็บ ขอแค่ไม่ออกจากลานบ้านนี้ก็คงจะไม่ดึงดูดความสนใจจากเขาหรอกใช่ไหม

แต่ก็ยังต้องระวังตัวว่าจะมีใครแอบเฝ้าอยู่หรือเปล่า

กาน้ำชาในมือของเธอก็คงพอๆ กับป้ายหน้าร้าน

เธอค่อยๆ ย่องไปที่หน้าประตูห้องครัว ด้านในมีเสียงน้ำดังขึ้น แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันส่องออกมาตามช่อง

เหลิ่งชิงฮวนวางกาน้ำชาไว้ข้างๆ เพ่งสายตาไปที่รอยแตกของประตู แล้วยืดคอเพื่อมองเข้าไปข้างใน

องครักษ์อินทรีไม่ได้สนใจ เขาใช้กะละมังไม้ตักน้ำร้อนมาวางไว้ข้างๆ ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกโยนลงบนกองฟืนข้างๆ ก้มศีรษะจุ่มลงในน้ำ เมื่อล้างหน้าล้างคอด้วยน้ำในอ่างเสร็จก็แก้มวยผมออกแล้วสบถด้วยความโกรธ “เวรเอ๊ย ข้าล่ะขยะแขยงจริงๆ”

แค่คิดได้ครู่เดียว ฟืนก็ส่งเสียง “แกรบ”

องครักษ์อินทรีตะโกนอย่างตื่นตัว “ใคร?”

เหลิ่งชิงฮวนยกมือขึ้นและผลักกองฟืนจนฟืนและเสื้อผ้าร่วงลงกับพื้น

ส่วนองครักษ์อินทรีกลับรู้สึกโล่งใจ เขาคิดว่ากองฟืนรับน้ำหนักเสื้อผ้าของเขาไม่ไหว ดังนั้นเขาจึงรวบผมของเขาขึ้นไปแล้วรีบตักน้ำรด

ตอนนี้เรื่องกลับง่ายขึ้นแล้ว เหลิ่งชิงฮวนใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ก้าวไปข้างหน้าและหยิบแหวนนาโนออกมา ก่อนจะใส่ปลอกนิ้วเข้าไปแทน

เมื่อมีแหวนนาโนอยู่ในมือเธอก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไป

เธอค่อยๆ ย่องไปที่ประตูพร้อมกับก้มตัว เปิดประตูอย่างเงียบๆ พยายามเบียดออกไปด้านข้าง แต่เธอลืมท้องของเธอไปเสียสนิท จึงต้องเปิดประตูให้กว้างอีกหน่อย

ลมเย็นพัดเข้ามา องครักษ์อินทรีที่กำลังสระผมอยู่ก็สังเกตเห็นทันที ก่อนจะหันหน้ามา “ใครกัน?”

เหลิ่งชิงฮวนรีบบีบตัวออกจากประตูห้องครัว ตัวสั่นด้วยความตกใจ เธอพยายามหลบหนี แต่มีคนยืนอยู่นอกประตูอย่างเงียบๆ ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

ท่ามกลางแสงดาวสลัวๆ เหลิ่งชิงฮวนมองออกว่านั่นคือพี่สะใภ้เฉิน

สามีของพี่สะใภ้เฉินอยู่ในมือของฉีจิ่งอวิ๋น เพื่อไม่ทำให้นางเดือดร้อน เหลิ่งชิงฮวนจึงไม่ได้พูดกับนางเป็นการส่วนตัวในช่วง สองสามวันที่ผ่านมา ซ้ำยังไม่รู้แน่ชัดว่านางถูกสั่งให้มาจับตาดูเธอด้วยหรือไม่?

ในห้องครัว ชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายไม่สนใจที่จะใส่เสื้อผ้าของเขาแล้ววิ่งออกไปข้างนอก หากเจอสถานการณ์หนีเสือปะจระเข้ เหลิ่งชิงฮวนก็เตรียมยากล่อมประสาทไว้แล้ว เลวร้ายที่สุดคือต้องยอมสู้สุดใจ

พี่สะใภ้เฉินทำท่าทางให้เธอเงียบ ก่อนจะส่งเสียงตอบไปทางห้องครัว “ข้าเอง พี่สะใภ้เฉิน”