ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 453

ความเกลียดชังในหัวใจของรองแม่ทัพอวี๋ ใช่ว่าตีฆ้องลั่นแล้วจะหาย แม้ว่าจะจัดการนางแล้ว ก็คิดอยากจะถีบใส่ถึงจะคลายอารมณ์ได้

ตนเองเป็นคนใหญ่คนโต การตีผู้หญิงที่มือไม่มีแรงมัดไก่เช่นนี้ คงไม่มีคนหัวเราะเยาะหรอกมั้ง?

มองซ้ายมองขวา ไม่มีใคร

ถลกแขนเสื้อขึ้น ก้าวไปข้างหน้า เหวี่ยงแขนที่เป็นเหมือนฆ้อง หันไปที่หน้าของจิ่นอวี๋ ทุบซ้ายทุบขวา “ปังปัง” ตีอีกสองสามครั้ง ก็ยังไม่ทำให้มือของตัวเองนั้นสกปรก

ทว่า สองครั้งนี้ ทำให้จิ่นอวี๋นั้นเวียนหัวจนตื่นขึ้นมา

พอลืมตาขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างจ้องรองแม่ทัพอวี๋ ตีได้แรงดีนะ เหมือนกับเด็กเล่นจุดประทุเลยนะ ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะเสียจริง

อยู่ดีๆ จิ่นอวี๋ก็ลืมตา รู้ดีอยู่แก่ใจว่าไม่ดี อยากที่จะละสายตา ก็สายเกินไปเสียแล้ว การดึงดูดวิญญาณของจิ่นอวี๋ เป็นเหมือนใยแมงมุม แต่เหยื่อทุกคนที่ตกอยู่ในสายตาของนาง คิดอยากที่จะหนี ก็ยิ่งยากมากขึ้น

รองแม่ทัพอวี๋สับสน ฆ้องในมือตัวเองนั้นหล่นตรงหน้าเท้าตัวเองดัง “เกร้ง” คาดไม่ถึงว่าจะไม่ตื่น

จิ่นอวี๋ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างลำบาก สายตาจับจ้องอยู่ที่รองแม่ทัพอวี๋ตลอดเวลา ไม่ลดหย่อนเลยสักนิดเดียว

ยามได้มากลับไม่เสียเวลา ในเมื่อรองแม่ทัพอวี๋มาส่งตนเองถึงหน้าบ้าน พอดีเลยก็จะได้สามารถส่งตัวเองออกนอกเมืองได้ในคืนน้ัน

เธอใช้น้ำเสียงท่ีมีเสน่ห์มาก ถอนหายใจใส่รองแม่ทัพอวี๋ “เด็กดี รีบพาข้าออกจากจวนเดี๋ยวนี้”

รองแม่ทัพอวี๋เดินนําหน้า เชื่อฟังเหมือนกับลูกหลานคนหนึ่ง ไหนเลยยังจะมีอำนาจตีคนเหมือนอย่างเมื่อกี้นี้?

มีเขานำทาง จิ่นอวี๋ก็ยิ่งไร้สิ่งกีดขวาง ไม่มีคนซักถาม

ทั้งสองออกจากจวนท่านอ๋อง รองแม่ทัพอวี๋ยังใจดีช่วยเตรียมม้าให้จิ่นอวี๋ จับเธอขึ้นหลังม้าด้วยตัวเอง จากนั้นก็ขี่ม้าออกไป

ข้างหลังมีคนร้องตะโกนลั่นกึกก้องไปทั่วแม้แต่คนหูหนวกก็ได้ยิน “เจียวจิ่น!”

นี่คือชื่อจริงของจิ่นอวี๋ เธอหันหน้ามาทันที เห็นเพียงแสงเงินส่องประกาย ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็ปวดแสบ ตัวสั่น จนเกือบจะตกจากหลังม้า

ทันใดนั้นเธอร้องโอดครวญ “ตาของข้า!”

เสิ่นหลินเฟิงและนักพรตเต๋าเทียนอีไปค้นหาร่องรอยที่เรือนจื่อเถิงแต่ก็ไม่พบ เจอฆ้องและไม้ตีฆ้องที่รองแม่ทัพอวี๋ทำหล่นไว้ จึงตามหามาตลอดทาง จนเห็นว่านางกำลังจะขี้ม้าหนีไป ภายใต้สถานการณ์ฉุกเฉิน นักพรตเต๋าเทียนอีเตรียมเข็มเงินไว้ให้ก่อนแล้วส่งให้กับเสิ่นหลินเฟิง ด้วยความโกรธ ทำให้จิ่นอวี๋ตกใจหันมา

เสิ่นหลินเฟิงไม่จำเป็นต้องมอบหมายงานให้นักพรตเต๋าเทียนอี เขาเข้าใจดีอยู่แล้ว งอนิ้วดีดเข็มเงินออกไป เข้าที่ดวงตาทั้งสองข้างของจิ่นอวี๋

เข็มเงินนี้ไม่ใช่เข็มธรรมดาทั่วไป สกัดมาจากดีของนกยูงสิ่งมีชีวิตพลังงานหยาง สำหรับกำจัดสิ่งชั่วร้าย ดวงตาของจิ่นอวี๋นั้นถูกทำลายลงแล้ว ไม่ต้องพูดถูกการดึงดูดวิญญาณเลย อยากที่จะมองเห็นก็เป็นเรื่องยาก

จิ่นอวี๋รู้ดีว่า หากตนเองตกไปอยู่ในน้ำมือของมู่หรงฉี ก็คงตายเสียดีกว่ามีชีวิตอยู่ต่อ กล้ำกลืนฝืนทนต่อความเจ็บปวดของดวงตาทั้งสองข้าง ดึงเข็มเงินออกมาทันที จิ้มลงไปที่ก้นม้า วิ่งควบม้าออกไปเร็วปานลมกรด

เสิ่นหลินเฟิงอยู่ห่างไกลออกไป เป็นไปไม่ได้ที่จะไล่ตามม้าตัวนั้นทัน

วิชาของจิ่นอวี๋ได้ถูกทำลายแล้ว รองแม่ทัพอวี๋ที่ถูกทำให้มึนงงก็ตื่นตัวเหมือนตรัสรู้ได้ ร่างกายสั่นไหว ตื่นตัวขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกจิ่นอวี๋ทำให้งุนงงแล้ว อีกทั้งยังเชื่อฟังเหมือนเด็ก พาเธอออกจากจวนท่านอ๋อง ละอายจนโกรธเคือง

เมื่อกี้ยังรู้สึกพวกนายท่านของท่านอ๋องนั้นคับอกคับใจขนาดนั้น ไม่คิดเลยว่าจะถูกหญิงสาวสองคนหลอกจนหัวหมุน พอถึงทีตัวเอง ถึงได้รู้ว่า วิชานี้ช่ั่วร้ายมากจริงๆ

ตัเองก็ยังเตรียมใจไว้! ดังนั้น ท่านอ๋องของตัวเองนั้นถูกกลั่นแกล้งจริงด้วย

เขาที่ละอายจนโกรธเคือง ไม่มีหน้ากลับจวน เตะเข้าที่ก้นของทหารอารักขาที่อยู่ด้านข้าง “มัวยืนอึ้งอะไรกันอยู่? รีบไปค้นหาอีก! พวกนางมีคนหนึ่งที่ดวงตาบาดเจ็บยังสามารถติดปีกหนีออกไปได้อีกหรือไง?”

พาเหล่าทหารอารักขา ไล่ตามไปจับกุมอย่างดุดันแล้ว

ข่าวที่เหล่ิงชิงฮวนเกิดเรื่องนั้นจู่ๆก็แพร่ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว ไกลเข้าไปถึงในวังหลวง จวนเสนาบดี จวนกั๋วกง จวนของพวกเหล่าท่านอ๋อง ทุกคนต่างล้วนไม่เชื่อ