ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 455

อีกฝ่ายจุดประทัดสูง คนคนขับรถม้าจับบังเหียนเอาไว้แน่น กลัวว่าม้าจะตกใจ

ประทัดเสียงจุดดัง “ปุ้งปั้ง” เศษซากปลิวกระจายทั่ว ฝุ่นควันตลบอบอวล

ท่ามกลางกลิ่นควันฉุนนั้น เหลิ่งชิงเฮ่อและทหารอารักขาที่ติดตามมาสี่คนรู้สึกเวียนหัวอยู่พักหนึ่ง ร่างกายโงนเงน ตกอยู่ในภวังค์ หูอื้อไม่ได้ยินเสียง ตามองไม่เห็น สมองเฉื่อยชา

ผู้นำขบวนฝ่ายตรงข้าม เปิดผ้าคลุมไว้อาลัยออก ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นโฉวซือเส่า ทันทีที่เขากวักมือ ชายฉกรรจ์สี่คนกระโดดขึ้นรถม้า เปิดฝาโลงออก โฉวซือเส่ารีบโดดขึ้นไป อุ้มเหลิ่งชิงฮวนออกมาจากโลงศพอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็หันหน้าเพื่อส่งสัญญาณบอก

ด้านหลังมีคนโยนสิ่งของที่อุ้มไว้ลงไปในโลงศพ ชายฉกรรจ์ทั้งสี่คนปิดฝาลงกลับดังเดิม กระโดดลงจากรถม้า หลายคนให้ความร่วมมืออย่างดี กระบวนการทั้งหมดทำเพียงชั่วพริบตาเดียว

เมื่อขบวนศพเคลื่อนสวนผ่านไป โฉวซือเส่าอุ้มเหลิ่งชิงฮวนขี่ม้าหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทางด้านคนขับรถม้าที่เพิ่งจะได้สติกลับมา เสียงประทัดยังคงดังอยู่ ฝุ่นและควันยังคงตลบอบอวล รู้สึกเพียงแค่ตกใจกับประทัดที่อึกทึกครึกโครม มึนงงไปชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

หลายคนมองไปที่โลงศพที่ยังคงอยู่เหมือนเดิมอย่างมึนงง เกาหัวอย่างสงสัย โดยไม่ทันได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆ

ท้ายที่สุดแล้ว ใครจะมาสนใจโลงศพล่ะ?

แม้แต่เหล่ิงชิงเฮ่อเอง ก็รู้สึกว่าบางทีอาจเป็นเพราะสองวันมานี้ตัวเองโศกเศร้าเกินไป จึงตกอยู่ในห้วงภวังค์

รถม้ายังคงออกเดินทางต่อ จนมาถึงที่สุสาน ยกโลงศพลง นักบวชที่รอสวดมนต์อยู่นั้น หลังจากทำพิธีเสร็จ ก็ตอกตะปูปิดฝังลงไป

ทุกอย่างดำเนินการไปอย่างเป็นระเบียบ ทันใดนั้นก็มีเสียงควบม้าดังมาจากด้านนอกสุสาน

เหลิ่งชิงเฮ่อไม่จำเป็นต้้องหันหน้าไปมอง ก็รู้ว่าใครมา

มู่หรงฉีม้วนกวาดทุกสิ่งเหมือนลมพัดผ่าน ทิ้งแส้ม้าในมือ แล้วกระโดดขึ้นไปบนโลงศพ ตะคอกด้วยความโมโห “ออกไป! ทุกคนไสหัวไปให้หมด!”

ทุกคนต่างตกใจกับอารมณ์ของเขา หลบไปด้านข้างอย่างตัวสั่นกลัว

เหลิ่งชิงเฮ่อเองก็กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก “ท่านฉีอ๋อง ท่านปล่อยน้องข้าให้จากไปอย่างสงบเถิด ท่านเป็นเช่นนี้ เป็นการรบกวนความสงบของนาง”

“ไม่ว่าใครก็ห้ามพานางไปทั้งนั้น ใครก็ห้าม!” มู่หรงฉีจ้องเหลิ่งชิงเฮ่ออย่างดุดัน “นางไม่มีทางตาย เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!”

ทุกคนต่างรู้สึกว่า มู่หรงฉีเป็นบ้าไปแล้วอย่างแน่นอน ดวงตาแดงก่ำทั้งสองข้างของเขา ริมฝีปากแห้ง ผมยุ่งเหยิง หนวดเครารุงรัง ภาพเช่นนี้ทำให้คนหวาดกลัว เพราะงั้น จึงไม่มีใครกล้าเดินขึ้นไป

“น้องเล็กตายไปแล้ว ท่านตื่นสักทีเถอะ! ปล่อยให้นางได้ฝังลงดินอย่างสงบเถอะนะ”

มู่หรงฉีกัดฟันแน่น เห็นมุมแก้มชัดเจน ทุกๆคำ เหมือนบีบรอดออกมาจากซอกฟัน “ข้าไม่เชื่อ! ข้าจะพานางกลับจวน หาหมอท่ีเก่งที่สุด นางจะต้องไม่เป็นอะไร! ใครกล้าขวางข้า ข้าจะฆ่าให้หมด!”

ทั่วทั้งสุสานเงียบสงัด ทุกคนต่างก็หนักใจ เหมือนกับมีก้อนหินหล่นทับใส่

มู่หรงฉีเปิดฝาโลงศพออก เสียงสะอึกสะอื้น เรียกหาอย่างห่วงหา “ชิงฮวน ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้ากลับไป!”

“โฮ่ง...โฮ่ง!”

ทุกคนต่างหูตั้งขึ้นมา รู้สึกว่าตัวเองหูแว่วไป

มู่หรงฉีกระพริบตา บีบน้ำตากลับเข้าไป ตาพร่ามัว ในโลงศพว่างเปล่า มีเพียงลูกหมาตัวน้อยสีขาว แหงนหน้ามองเขาทำตาปริบๆ ดวงตาใสแป๋ว “โฮ่งโฮ่ง!”

ครั้งนี้ทุกคนต่างได้ยินอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเป็นเสียงสุนัขเห่า นุ่มนิ่มน่ารัก อีกทั้งยังมีกลิ่นนมอีกด้วย

เหล่ิงชิงเฮ่อเบิกตาโพลง รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว จับที่โลงศพแล้วมองดูด้านใน

ลูกหมาน้อยไม่กลัวคนเลยสักนิดเดียว หันหน้ามามองเหลิ่งชิงเฮ่อ แลบลิ้นชมพูเล็กๆออกมาเลียที่ปาก

หิวแล้ว อยากกินนม

ทุกคนต่างแข็งเป็นหิน ที่ใส่ลงไปในโลงศพนั้น ก็เห็นอยู่ว่าคือเหลิ่งชิงฮวน ทำไมถึงเป็นลูกหมาตัวหนึ่งได้ล่ะ?

ถ้าหากเป็นผีเสื้อสองตัวบินออกมา หรือนกตัวเล็กๆ ก็คงจะไม่แปลกอะไร พระชายาฉีอาจจะกลายเป็นนางฟ้าไปแล้วก็ได้ ที่ตอนนี้กลายเป็นผีเสื้อหรือนก บินกลับขึ้นฟ้าไปแล้ว

แต่กลายเป็นลูกหมานี่มันหมายความว่าอะไร?