ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 456

ฉากที่ทำให้คนเกือบจะตกใจขวัญหาย รถม้าที่อยู่ด้านหน้าด้วยความตื่นตระหนก จึงชนเข้ากับภูเขาที่อยู่ด้านหน้า จากนั้นรถม้าพลิกคว่ำ ตกลงไปที่หน้าผาด้านล่าง

มู่หรงฉีร้องตะโกนออกมาแทบจะขาดใจ “ชิงฮวน!”

ได้แต่มองดูรถม้ากลิ้งลงไป รวมไปถึงหลังจากที่โลงศพกระแทกแตกเป็นเสี่ยงๆ จากนั้นก็หายวับไป

ชายทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังรถม้าไม่หยุด ฉวยโอกาสหลบหนีไปตามเส้นทางบนภูเขา

มู่หรงฉีไม่มีความคิดที่จะรั้งบังเหียนม้าเมื่อถึงหน้าผาชันเลยสักนิด ยังคงควบม้าวิ่งพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างใจร้อน

เสิ่นหลินเฟิงที่ตามหลังเขานั้นเห็นท่าไม่ดี ตกใจจนหน้าซีด วิ่งควบขึ้นมา กอดมู่หรงฉีร่วงไปด้านข้าง ถึงจะสามารถช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ไม่ได้ตกหน้าผาตามรถม้าคันนั้นไป

มู่หรงฉีเพิ่งจะมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย ก็พังทลายลงทันที

หน้าผาสูงขนาดนี้ แม้ว่าเหลิ่งชิงฮวนจะยังไม่ตาย จะยังมีชีวิตอยู่ไหม?

เขาแทบจะปีนหน้าผาลงไป เฝ้าอยู่ที่ริมขอบหน้าผา จิกนิ้วมือทั้งสิบเข้าไปในโขดหิน เลือดไหล สายตาโกรธแค้น

เหลิ่งชิงเฮ่อพาทหารอารักขาไล่ตามมา วิ่งอ้อมลงหน้าผาไป ใต้หน้าผาเป็นน้ำไหลเชี่ยวกราก ไม่ต้องพูดถึงศพ แม้แต่เศษซากโลงศพก็ถูกพัดไปอย่างไร้ร่องรอย

ในที่สุด ก็พบเจอเพียงแค่กระโปรงของเหลิ่งชิงฮวน แขวนอยู่เหนือกิ่งไม้ริมน้ํา

มู่หรงฉีเหมือนกับคนโง่อีกครั้ง กำกระโปรงไว้แน่น เหมือนกับรูปไม้แกะสลัก

หรือว่า เสียนางไปแล้วจริงๆงั้นเหรอ?

ตะกอนความคิดสุดท้ายก็แตกสลายลง

“ค้นหา ถ้ามีชีวิตก็ต้องเจอคน ถ้าตายก็ต้องเจอศพ ข้าไม่เชื่อว่าชิงฮวนจะตาย”

นางแข็งแกร่งขนาดนั้น เหมือนกับต้นกระบองเพชรในทะเลทราย ความทุกข์แรกครั้งยิ่งใหญ่ที่สูญเสียพรหมจรรย์ไปยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างภาคภูมิใจ บัดนี้ กำลังจะเป็นแม่คนแล้ว ต้องสิ้นหวังขนาดไหน ถึงได้ตัดสินใจกินยาพิษจบชีวิตอย่างนั้น?

นางยังมีชีวิตอยู่แน่นอน!

เรือนรับรองกลางน้ำ

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆฟื้นขึ้นมาจากที่สลบไม่ได้สติ

มีเสียงขลุ่ยไพเราะวนเวียนอยู่ในหู บรรยายความเจ็บปวดภายในใจ เศร้าโศกเสียใจ เหมือนกับเล่าเรื่องที่คร่ำครวญเรื่องหนึ่ง

เข้ากับสภาพจิตใจตัวเองตอนนี้จริงๆนะ

เหลิ่งชิงฮวนมองที่ยุ่งยากซับซ้อนผ้าคลุมเย็บปัก ยกมือขึ้นจับพู่ระย้าที่อยู่ด้านข้าง สัมผัสที่นุ่มนวลลื่นไหลผ่านปลายนิ้ว มั่นใจได้ว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แล้วก็ไม่ได้อยู่ในโลงศพ

ตัวเองไหว้วานคนไม่ผิดจริงๆ

โฉวซือเส่าเข้าใจตัวเองจริงๆ ยาแก้พิษเพียงเม็ดเดียวก็ทำให้เข้าใจได้อย่างชัดเจน

เธอพยุงตัวขึ้น หิวจนเมื่อยล้าไปทั้งตัว แม้แต่ลุกขึ้นยังลำบาก

เธออดไม่ได้ที่จะสบถออกมา “บ้าเอ้ย โฉวซือเส่า เจ้าช่างไร้มโนธรรมเกินไปแล้วนะ ตอนที่ข้าสลบไปไม่ได้เอาของกินป้อนข้าหน่อยเลยหรือไง? อยากให้ข้าหิวตายงั้นเหรอ?”

เสียงขลุ่ยหยุดลงอย่างกะทันหัน

โฉวซือเส่าเอนพิงราวไม้ ถือขลุ่ยหยกขาว ท่าทางงดงามหยาดเยิ้ม หันหน้ามาด้วยความประหลาดใจ ลืมไปว่า ในช่วงฤดูหนาว ประตูหน้าต่างปิดสนิท เหลิ่งชิงฮวนมองไม่เห็นตนเอง นี้มันรุนแรงและไม่สุภาพเสียจริง การสร้างผลงานที่งดงามเป็นเอกลักษณ์

เขาทำได้เพียงกระโดดลงมา แล้วผลักประตูห้อง นัยน์ตาคู่โตสองชั้น ปลายเรียวยาวเหล่มองเหลิ่งชิงฮวน

“ข้าก็คิดว่า เมื่อเจ้าลืมตาตื่น ประโยคแรกควรจะเป็นการตำหนิว่าทำไมข้าถึงต้องช่วยชีวิตเจ้า ไม่ปล่อยให้เจ้าตาย”