ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 457

แขวะกลับกันไปมา เหลิ่งชิงฮวนในฐานะหมอ ย่อมรู้ถึงความหนักเบาดี ยกชามขึ้น ตักโจ๊กหมูสับเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ

โฉวซือเส่านั่งอยู่ตรงข้ามเธอ นั่งรอมองตาปริบๆ สำหรับข่าวซุบซิบที่ร้อนแรงเช่นนี้ เขาค่อนข้างที่จะมีความอดทน

เหลิ่งชิงฮวนกินโจ๊กร้อนๆเข้าไปหนึ่งชาม ร่างกายก็อุ่นขึ้น ถึงจะค่อยมีแรง ถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้ปิดบัง เล่าเรื่องราวความรักและความเกลียดชังของตนเองและมู่หรงฉีออกมาอย่างละเอียด

โฉวซือเส่านั่งฟังอยู่ข้างๆก็ตกใจจนพูดไม่ออก น้ำลายเกือบจะไหลออกมา

เรื่องราวในอดีตที่ไม่มั่นคงเปลี่ยนเป็นโจ๊ก กินมันเข้าไปอีกชาม

โฉวซือเส่าถึงจะแสดงความเห็นแรก “พวกเจ้าทั้งสองคนช่างซื่อบื้อเสียจริง แต่งงานกันมาตั้งนานแล้ว หน้าต่างกระดาษบางๆเช่นนี้ก็ยังไม่อาจแทงทะลุได้ เข้าใจผิดมาตลอดนานแค่ไหนแล้ว?”

เหลิ่งชิงฮวนใช้ตะเกียบค้ำคางไว้ หน้านิ่วคิ้วขมวด “เรื่องนี้เสมือนแผลเป็นในใจข้า เมื่อเอ่ยถึงก็เหมือนถูกแฉ จุดอ่อนเล็กๆภายในใจ ความซับซ้อนของผู้หญิงยากที่จะเลี่ยง โดยเฉพาะหลังจากที่รักมู่หรงฉี ยิ่งรักก็ยิ่งรู้สึกเสียใจทีหลัง ไม่กล้าเอ่ยถึง ยิ่งกลัวว่าเขาจะพะวงอยู่ตลอดเวลา หวาดระแวง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงรายละเอียดปลีกย่อยเหล่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เหลิ่งชิงหลางก่อกวนเขาอยู่ตลอด หากข้าบอกเขาไป ว่าเหลิ่งชิงหลางวางยาข้า ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเชื่อหรือไม่?

สำหรับเขาแล้ว เพราะเรื่ององครักษ์อินทรีนั้นเป็นความลับ กลัวว่าที่อยู่ในคืนนั้นจะรั่วไหลออกไป ยิ่งทำให้ฉีจิ่งอวิ๋นระวังตัวมากขึ้น ดังนั้นจึงไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องสำนักแม่ชีหนานชาน

เกิดจับผลัดจับพลู เหลิ่งชิงหลางยิ่งเข้าไปขัดขวางอีก พวกเราสองคนก็เลยเข้าใจผิดกันมานาน”

โฉวซือเส่ากระแอมไอเบาๆ ใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ “ไม่เคยได้ยินคำที่ว่า คนต่างกันรสชาติก็ต่างกันเหรอ? ต่อมาพวกเจ้าร่วมห้องหอกัน หรือว่าไม่มีความรู้สึกแบบที่คนคุ้นเคยรู้จักกันมาก่อนงั้นเหรอ? นี่ถ้าต้องเปล่ียนเป็นฉีจิ่งอวิ๋นผู้นั้น คุ้นเคยกับเหล่าสตรี เดินหลับตาเข้าไปก็ยังจำได้ ความรู้สึกก็คือเรื่องโง่เขลาของคนสองคน”

เหลิ่งชิงฮวนจ้องมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คนที่ถอยห้าสิบก้าว หัวเราะเยอะคนที่ถอย ร้อยก้าว พูดอย่างกับว่าเจ้ามีประสบการณ์มากมายงั้นแหละ ข้าปิดตาเจ้า ลองด้วยตัวเองสักครั้งไหมล่ะ? การกินคนเหมือนกับการกินข้าว ที่มีรสเผ็ดเปรี้ยวหวานงั้นเหรอ? อีกอย่างนะ วันนั้นพวกเราโดนผงอภิรมณ์เข้าไป จึงไม่มีสติสัมปัชชัญญะ”

“ข้าก็ได้ยินมา พวกที่เก่งแต่ปาก ดีแต่ปากว่า” โฉวซือเส่าทำเสียง “จุ๊จุ๊” “บอกตามตรงนะ ในฐานะที่มู่หรงฉีเป็นผู้ชาย โดยเฉพาะเป็นท่านอ๋อง มู่หรงฉีสามารถรับเด็กในท้องของเจ้าได้ ใจคออย่างนี้ สามารถมีดีเทียบเท่าข้าได้”

“ก่อนหน้านี้ ข้าเองก็คิดเช่นนั้น ดังนั้นก็เลยชอบเขาอย่างไม่ลังเลใจ แต่ว่า สองวันมานี้ เขาได้ทำลายภาพลวงตานั้นจนหมดสิ้น เลือดเนื้อเชื้อไขกับสิ่งที่ได้มาฟรีนั้นไม่เหมือนกัน ถึงแม้สิ่งที่อยู่ในท้องเหลิ่งชิงหลางไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นของเขาก็ได้”

“ดังนั้น เขาก็ยังไม่ดีเท่าข้า” โฉวซือเส่าใช้พื้นที่และเวลาที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ในการโปรโมทตัวเอง “ไม่งั้นหนีไปกับข้าไหมล่ะ?”

“ไปยังไงก็ต้องไปอยู่แล้ว”

เหล่ิงชิงฮวนฝืนยิ้ม “นับแต่นี้เป็นต้นไป เมืองหลวงกับข้า ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก ส่วนท่านพี่ ข้าเองก็ไม่กล้าที่จะให้เขารับรู้ความจริง ไม่รู้ว่าเวลาจะสามารถเจือจางความเศร้าโศกในใจได้หรือไม่”

โฉวซือเส่าเกาหัว “เดาว่า ตอนนี้เขาคงจะไม่เศร้าโศกแล้วล่ะ คงกำลังต่อว่าเจ้าอยู่”

เหลิ่งชิงฮวนงุนงง “เพราะอะไร?”

“เพราะว่า มู่หรงฉีเปิดฝาโลงของเจ้า เห็นว่าศพของเจ้าหายไปอย่างไร้ร่อยรอยแล้ว”

“ข้าตายแล้วยังไม่ปล่อยให้ข้าตายอย่างสงบเลยหรือไง?” เหลิ่งชิงฮวนแกล้งทำเป็นผ่อนคลาย

“เป็นเขาที่ไม่ยอมให้เอาเจ้าฝังลงดินอย่างสงบ หรือคำสั่งจากฮ่องเต้ หาวิธีทำให้เขาสลบ พี่ชายเจ้าและเสิ่นหลินเฟิงถึงได้โอกาสเอาเจ้าใส่เข้าไปในโลงศพ ลากไปที่สุสานตระกูลเหลิ่ง ผลสุดท้าย เขาก็ฟื้นขึ้นมา ขี่ม้าตามมาที่สุสาน ใครก็ขวางไว้ไม่อยู่ ถูกเขาเปิิดโลงศพ”

ในใจเหลิ่งชิงฮวนขมขื่น ไม่ได้พูดอะไร

“จากนั้น” โฉวซือเส่าหัวเราะ “หึหึ” “ข้าก็เลยซ่อนลูกหมาสีขาวไว้ในโลงศพ”

“อะไรนะ?” เหลิ่งชิงฮวนเบิกตาโต “เจ้าวางหมาเพื่ออะไร? อ่านเหลียงจู้มากเกินไปหรือไง?”