ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 501

มู่หรงฉีเงยหน้าขึ้นมาจากเมื่อครู่ที่กำลังเหม่อลอย เขาไม่สามารถละสายตาจากรูปร่างเพรียวบางของเหลิ่งชิงฮวนที่ค่อยๆ ลงมาสู่โลกมนุษย์ได้ ภาพที่เขาคะนึงถึงตลอดห้าปีในที่สุดก็กลายเป็นจริง

เขาจ้องมองคนที่เขาคิดถึงมาตลอดห้าปีด้วยแววตาร้อนแรง อ้าปากค้างและพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ชิงฮวน”

คำง่ายๆ สองคำนี้กลับใช้พละกำลังทั้งหมดในชีวิตของเขา รวมถึงความอาวรณ์และความหวังอย่างระมัดระวัง เขากลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน หากใช้เสียงดังเกินไปก็อาจจะทำให้ฝันนี้หายไป

เหลิ่งชิงฮวนสั่นสะท้านไปทั้งตัว รวมถึงปลายนิ้วของเธอก็สั่นอย่างควบคุมไม่ได้

หากจะบอกว่าไม่คิดถึงก็คงจะโกหก เธอกลัวจะเจ็บ กลัวที่จะเจอหน้ามู่หรงฉี จึงได้หลบซ่อนตัวอยู่ในเจียงหนาน แต่ในใจก็ยังคงอดคิดถึงเขาไม่ได้ เธอคิดถึงเขาพันครั้งหมื่นครั้ง โดยเฉพาะทุกวันที่มองหน้าอวิ๋นเช่อ หัวใจก็รู้สึกเหมือนมีมีดทิ่มแทง

ตอนนี้ปมในใจเปิดออก คนที่คิดถึงก็อยู่ตรงหน้าแล้ว สิ่งที่เขาทำคือเรียกชื่อเธอเบาๆ และเกราะที่เธอสร้างไว้ก็พังทลายลงทันที

เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้ม ดวงตาของเธอพร่ามัวจนเธอมองไม่เห็นว่าคนบนม้านั้นมองเรือนร่างของเธออย่างอาลัยอาวรณ์แค่ไหน

"ข้าเอง ชิงฮวน”

ความประหลายใจเพิ่มขึ้นทันที หัวใจของมู่หรงฉีพองโต มุมปากของเขาค่อยๆ โค้งขึ้น ดวงตาและคิ้วเต็มไปด้วยความสุข

เขาพยายามดิ้นรนเพื่อลงจากหลังม้า ขาของเขาชาจากความเจ็บปวดจากการวิ่งมาหลายวัน ทุกย่างก้าวที่เขาเคลื่อนไหวรู้สึกหนักอึ้งราวกับถูกตะกั่วถาโถมเข้าใส่

เขาเดินไปหาเหลิ่งชิงฮวนทีละก้าวๆ อย่างมั่นคง ยืนหยัดและมีอำนาจเหนือกว่า เห็นได้ชัดว่าแทบจะทนไม่ไหวแต่ก็พยายามอดทน

“เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอเจ้าตั้งห้าปี รอให้เจ้ากลับมา ทำไมเจ้าถึงได้ใจร้ายหลบหน้าข้าเช่นนี้?”

มือของเหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ในแขนเสื้อค่อยๆ กำแน่น สองไหล่ของเธอสั่นระริก กำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ความรู้สึกก็ตีรื้นขึ้นมา น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา

“ข้ายอมรับว่าข้าไม่ดี ข้ามันโง่ ข้าผิดเอง เพราะข้ารู้สึกผิดกับเหลิ่งชิงหลางจึงมองข้ามความรู้สึกของเจ้า ไม่เชื่อใจเจ้า ไม่ปกป้องเจ้า ซ้ำยังกลายเป็นดาบในมือคนอื่นที่ทำร้ายเจ้า”

“เจ้าจะทุบตี จะด่า จะลงโทษอะไรข้าก็ได้ แต่ทำไมต้องปฏิเสธข้าแบบนี้ แม้แต่ความหวังสักนิดเดียวก็ให้ข้าไม่ได้หรือ? เจ้ารู้ไหมว่าห้าปีมานี้ข้าต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน ทำไมเจ้าใจร้ายได้เช่นนี้ หลบหน้าข้ามาตั้งห้าปี” ทหารค่อยๆ หยุดการโจมตี ชาวหนานจ้าวเองก็ลดอาวุธในมือลง

รอบด้านไร้ซึ่งเสียงอะไร มีเพียงเสียงร้องของม้าหนึ่งตัว

สะกดความสนใจทั้งหมด

เหลิ่งชิงฮวนกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ดวงตาของเธอแดง จ้องมองมู่หรงฉี เจ้าบ้านี่กล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมาต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ได้อย่างไร ไม่อายหรือ?

“หากท่านยังพูดอีก เชื่อไหมว่าข้าจะหันหลังกลับไปตอนนี้เลย”มู่หรงฉีที่กางแขนรอต้อนรับเธอดวงตาลุกเป็นไฟทันที “เจ้าจะหนีไปไหนได้? สตรีของข้ามู่หรงฉีต่อให้หนีไปสุดหล้าฟ้าเขียวข้าก็จะตามเจ้าไปจนเจอ”

เหลิ่งชิงฮวนขยับปลายเท้า พุ่งเข้าสู่อ้อมอกของมู่หรงฉีราวกับแมลงเม่าบินเขากองไฟ

ราวกับได้โอบกอดโลกทั้งใบแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

มู่หรงฉีกระชับแขน โอบกอดเอวของเหลิ่งชิงฮวนแน่น ราวกับจะฝังเธอเข้าไปในใจของเขา

ทั้งคู่รู้สึกหายใจไม่ออกจนพูดไม่ออก การหายใจไม่ออกแบบนี้ทำให้พวกเขารู้ได้ว่านี่คือความจริงไม่ใช่ความฝัน