ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 500

น่าจาอี๋นั่วกำหอกในมือของเธอแน่น เธอหันไปพูดกับน่าเยี่ยไป๋เสียงเบาว่า “เป็นอ๋องฉี”

นั่นคือมู่หรงฉีจริงๆ

เขาเองก็มองเห็นน่าจาอี๋นั่วกับน่าเยี่ยไป๋ที่อยู่บนกำแพงเมืองเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพบกันมาก่อนแต่เมื่อเห็นเขาก็รู้ว่าทั้งสองคนคือรัชทายาทกับองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวอย่างไม่ต้องสงสัย

มือข้างหนึ่งเขากุมบังเหียนม้าเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งของเขาค่อยๆยกขึ้นชูดาบยาวที่อยู่ในมือด้วยท่าทางที่ห้าวหาญ

“ส่งตัวเหลิ่งชิงฮวนมา ไม่อย่างนั้นข้าจะเข้าไปในหนานจ้าวแล้วใช้เลือดล้างพระราชวังของเจ้าเสีย”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่นเป็นอย่างมาก เขาเค้นคำพูดออกมาทีละคำอย่างลำบากในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความห้าวหาญของชายชาตรีที่เปล่งออกมาราวกับกำลังให้สัตย์สาบานอยู่ ซึ่งในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้าจนทำให้คนฟังรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก

คำพูดนี้มู่หรงฉีพูดมันออกมาอย่างยากลำบาก ลำคอของเขาแห้งผาก แต่ละคำที่เขาพูดออกมานั้นราวกับว่าลำคอกำลังถูกบดขยี้และเจ็บปวดเสียจนมีเลือดไหลออกมา แต่เมื่อรวมเข้ากับกำลังภายในของเขาจึงทำให้เขาสามารถพูดมันออกมาได้อย่างราบลื่นและน้ำเสียงของเขาดังไปถึงประตูเมือง

เมื่อคำพูดของเขาถูกเปล่งดังออกไป ทหารม้าจำนวนนับหมื่นคนก็ร้องตะโกนออกมาด้วยความโกรธกึกก้องราวกับเสียงฟ้าผ่า เสียงของพวกเขาดังออกไปจนฟังแล้วหูแทบหนวก

“ส่งพระชายาฉีมา ส่งพระชายาฉีมา！”

เสียงที่เต็มไปด้วยโทสะจำนวนมากรวมอยู่ด้วยกันนั้นเพียงพอที่จะสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแผ่นดิน และทำให้เมฆเปลี่ยนสีไป

เพียงแค่เรื่องของท่าทางที่แสดงออกมาแคว้นหนานจ้าวยังไม่ทันได้สู้ก็แพ้เสียแล้ว

ในฐานะที่น่าเยี่ยไป๋เป็นองค์ชายแคว้นหนานจ้านเขาย่อมไม่มีทางยอมอ่อนแอต่อหน้าคนจำนวนมาก เขาจึงหัวเราะเสียงเย็นออกมา “มู่หรงฉี เมื่อห้าปีก่อนตอนที่เหลิ่งชิงฮวนออกมาจากเมืองหลวงนางได้เขียนจดหมายหย่าเอาไว้ว่าจะแยกทางกับเจ้า อีกทั้งยังได้รับการอนุญาตจากฮ่องเต้ฉางอัน ตอนนี้นางจะแต่งงานอีกครั้งก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล และเกิดขึ้นจากความเต็มใจ เจ้ามีเหตุผลอะไรถึงจะมาพาตัวนางไป”

มู่หรงฉียกริมฝีปากขึ้นอย่างเย็นชาและหัวเราะออกมาอย่างเย็นชายิ่งกว่า อีกทั้งยังมีความโอหังและหยิ่งยโส

“ข้าอยากจะมาชิงตัวเจ้าสาวยังต้องใช้เหตุผลอะไรอีกหรือ ข้าบอกว่านางเป็นคนของข้านางก็คือคนของข้า”

“แต่ว่านางรับปากแล้วว่าจะแต่งงานเป็นพระชายาของข้า อ๋องฉีเจ้าจะมาเสียใจทีหลังก็สายไปเสียแล้ว”

“งั้นข้าคงทำได้แค่ทำลายเมืองของเจ้าเสีย และเอาชีวิตของเจ้ามาเพื่อไม่ให้นางได้แต่งงานอีก”

“มู่หรงฉี เจ้ามันไม่เห็นใครในสายตาเกินไปแล้ว！ แคว้นหนานจ้าวใช่ที่ที่เจ้าอยากจะบุกเข้ามาก็เข้ามาแล้วทำตัวบเหิมเกริมได้หรือ”

“ในทำนองเดียวกัน ผู้หญิงของมู่หรงฉีใช่ว่าเจ้าอยากแย่งแล้วก็จะเอานางไปแต่งด้วยได้งั้นหรือ ส่งนางออกมาแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“ส่งพระชายาฉีมา ส่งพระชายาฉีมา！” ทหารม้านับหมื่นนายด้านหลังร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ละคนพูดเสียงดังขึ้นเรื่องๆจนทำให้หูแทบหนวก

สีหน้าของน่าเยี่ยไป๋เปลี่ยนสีไปมา “แคว้นฉางอันของเจ้าช่างไร้เหตุผลสิ้นดี เจ้าทำลายสันติภาพของทั้งสองแคว้นคิดจะรังแกแคว้นหนานจ้าวของข้าหรือ เจ้านึกว่าลำพังแค่กำลังทหารม้าแค่ไม่กี่หมื่นคนของเจ้าจะทำสำเร็จหรือ ข้าไม่ใส่ใจหรอก”

มู่หรงฉีไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ความเร่งรีบที่อยากจะพบกับเหลิ่งชิงฮวนทำให้เขาร้อนใจและไม่ฟังใคร รบให้เสร็จก่อนแล้วค่อยคุยกัน

เขายกมือให้สัญญาณขึ้นอย่างเย็นชา “ฆ่า！”

เพียงคำบัญชาเพียงเดียวตะโกนออกมาว่าฆ่าดังสนั่นไปทั่ว ทหารม้าจำนวนนับหมื่นรีบตรงไปที่ประตูเมืองปี้สุ่ยที่กำลังปิดอยู่

น่าเยี่ยไป๋กับน่าจาอี๋นั่วไม่กล้าเปิดประตูรับข้าศึก จึงทำได้เพียงแค่สั่งให้เหล่าองครักษ์ใช้ไม้กลิ้งหินก้อนใหญ่เพื่อป้องกันการโจมตี

มันเป็นการง่ายที่จะโจมตีแต่ยากที่จะป้องกันเมือง ถึงแม้ว่าจะบอกว่าทหารม้ากล้าหาญและการบุกเข้าใส่นั่นได้เปรียบ แต่ว่าในการทำลายเมืองนั้นความได้เปรียบจะหายไปกึ่งหนึ่ง ส่วนมากแล้วพวกเขาคือเหล่าชายหนุ่มทั่วไปที่ดุเหมือนเสือร้ายที่ลงมาจากภูเขานั้นมีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วอีกทั้งผ่านการฝึกมาอย่างเป็นขั้นตอนทำให้ประสานกันได้ดีจนทำให้ทหารที่ป้องกันเมืองอยู่นั้นยากที่จะรับมือด้วย ความอันตรายที่เกิดขึ้นอยู่ตลอดทำให้พวกเขารับมือได้ยาก

น่าเยี่ยไป๋ที่ใจร้อนจนแทบบ้าหันไปเร่งเร้ากับน่าจาอี๋นั่วว่า “จะทำอย่างไรดี เจ้ารีบหาวิธีเร็ว！”

น่าจาอี๋นั่วเอาขลุ่ยไม้ไผ่เลาหนึ่งออกมาจากคอของนางแล้วจรดไปที่ริมฝีปาก เพียงพริบตาก็มีเสียงหวีดหวิวที่ทั้งไพเราะและดุดันดังขึ้นผ่านเสียงตะโกนแห่งการฆ่าฟันเหล่านั้นไปและดังไปทั่วทุกทิศทาง