ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 503

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกว่าคนด้านหลังดูผิดปกติไปเล็กน้อย ร่างของเขาแข็งเกร็ง ราวกับหมาป่าที่ตั้งท่าโจมตี

ผ่านไปห้าปี บุรุษผู้นี้คงไม่ได้ยังใจแคบอยู่หรอกใช่ไหม?

เธอกระตุกแขนเสื้อของมู่หรงฉีเบาๆ อีกครั้ง

มู่หรงฉีสูดหายใจลึก ฝืนใจพยักหน้า พยายามฉีกยิ้ม “ได้ เช่นนั้นก็จะมีคนชอบอวิ๋นเช่อเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคน”

เฮ้อ ไม่พบสามวันกลายเป็นอื่น แปลกหน้าแปลกตา จู่ๆ ไหน้ำส้มก็ไม่เปรี้ยวแล้ว ดันใจกว้างขึ้นมาเฉยเลย

เมื่อไร้ปฏิกิริยา การยั่วยุของโฉวซือเส่าก็ไร้รสชาติ เหมือนกับปล่อยหมัดต่อยปุยนุ่ย

เขาจ้องมองไปที่ชิงฮวนอย่างขุ่นเคือง “ได้ใหม่ลืมเก่า สตรีก็เหมือนกับแมว ใครป้อนข้าวก็เอาแต่เดิมตามผู้นั้น ไร้หัวใจ”

มู่หรงฉีหัวเราะ “โชคดีที่แมวป่าของข้าชอบเล่นกับคนอื่นไปทั่ว แต่อย่างน้อยก็ยังจำบ้านตัวเองได้”

ท่านสิแมวป่า ซ้ำยังหน้าใหญ่อีกด้วย

ทั้งสองเป็นมิตรและพูดคุยกันเหมือนครอบครัวต่อหน้าเหลิ่งชิงฮวน ซึ่งนั่นเรียกว่าความสุภาพ

แต่เหลิ่งชิงฮวนได้กลิ่นของดินปืนอย่างชัดเจน เธอแน่ใจว่าถ้าเธอกระโดดลงจากหลังม้าและจากไป เจ้าหนุ่มสองคนนี้ได้วางมวยกันแน่

ทั้งสองคนเพิ่งเจอหน้ากัน บางความเข้าใจผิดก็ยังไม่ได้รับการแก้ไขให้กระจ่าง ในใจของมู่หรงฉีย่อมคิดว่าโฉวซือเส่าเป็นศัตรูหัวใจที่ขโมยตัวภรรยาของเขาไป

เธอกระแอมเบาๆ “ค่อยคุยกันหลังจากที่ว่างก็ได้ พวกท่านไม่คิดจะจับสองพี่น้องน่าจาอี๋นั่วก่อนหรือ?”

หากไม่พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สองหนุ่มนี้ก็คงจะลืมไปแล้ว โฉวซือเส่าตะคอกเบาๆ “ข้าจะไปคิดบัญชีเจ้าพวกนั้นก่อน ให้ตายเถอะ กล้าแย่งสตรีของข้าโฉวซือเส่า ข้าจะเฉือนให้ขาด”

มู่หรงฉีแก้ไขคำพูดของเขาอย่างจริงจัง “สตรีของข้ามู่หรงฉี ขอบเจ้า”

โฉวซือเส่าหัวเรา “เจ้าอยู่กับชิงฮวนมานานแค่ไหนแล้ว? เรารักกันมาห้าปี ดังนั้นเจ้าอย่าได้คิดเองเออเอง”

มู่หรงฉีไม่ร้อนรน แต่มีท่าทีเหนือกว่า “แม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ข้าอยู่ในใจของชิงฮวนเสมอและไม่เคยจากไปไหน"

เอาอีกแล้ว เหม็นเปรี้ยวจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนลงจากหลังม้า “พวกท่านไม่ไป ข้าไปเอง”

โฉวซือเส่าหายตัวไปในพริบตา

เสิ่นหลินเฟิงมองดูความสนุกนี้ก่อนจะคิดว่าตัวเองไม่ควรพูดอะไรออกไป พูดเรื่องลูกพี่ลูกน้องเขาต่อหน้าโฉวซือเส่า เมื่อมองดูท่าทางภูมิใจของท่านพี่ ตอนนี้เขาดูเหมือนคนกวนบาทา อันที่จริงโดนกระตุ้นเสียบ้างก็ดี เผื่อจะลืมไปแล้วว่าตนเองแซ่อะไร

อาจเป็นเพราะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับโฉวซือเส่าในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา จึงเกิดอารมณ์ร่วม? ทำไมถึงได้เห็นใจเขาเช่นนี้?

“ข้าจะไปช่วยซือเส่า”

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจอยู่ตรงนี้มองดูพวกเขาเยาะเย้ยตน แบบนั้นมันน่าเบื่อมาก ไม่คำนึงถึงความรู้สึกคนอื่นเลยสักนิด ข้ายังไม่มีคู่นะ

เขายกดาบขึ้นและตรงไปหาโฉวซือเส่า

น่าจาอี๋นั่วและน่าเยี่ยไป๋ยืนอยู่บนกำแพงเมือง มองเห็นกองทัพของมู่หรงฉีที่ยากจะต้านทาน ซ้ำยังได้รับความร่วมมือจากโฉวซือเส่า เรื่องนี้ไม่ง่ายแล้ว

แม้ว่านางจะมีความเชี่ยวชาญในด้านแมลงกู่ แต่แมลงกู่ที่นางฝึกฝนอย่างหนักก็ถูกใครบางคนเผาจนวอดวาย ซ้ำแขนซ้ายของนางก็เกือบหักไปด้วย

ประกอบกับสถานการณ์ฉุกเฉิน กองทัพของเมืองปี้สุ่ยมีไม่มาก จึงยากที่จะต้านทาน และดูเหมือนว่าสถานการณ์ใกล้จะจบลงแล้ว

มู่หรงฉีตอบรับทันทีโดยไม่ต้องคิด “ส่งต่อคำสั่ง วันนี้ปักหลักที่เมืองปี้สุ่ย พรุ่งนี้ค่อยโจมตีหนานจ้าวอีกครั้ง”

ก่อนจะมอบหมายเรื่องที่เหลือให้รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดรับผิดชอบ รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดแอบยกนิ้วให้เหลิ่งชิงฮวนและจากไปอย่างมีความสุข ดูมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉง

ช่างเป็นชาวฮั่นที่แข็งแกร่งเสียจริง

เหลิ่งชิงฮวนกลับไปที่ห้องพักชั่วคราว มู่หรงฉีเดินตามหลังเธอไปทีละก้าว ทั้งคู่ประหม่าเล็กน้อยเมื่อพบหน้ากัน เหมือนหนุ่มสาวที่เพิ่งนัดบอดกันครั้งแรก

ทันทีที่เหลิ่งชิงฮวนเข้าไปในห้อง ประตูที่อยู่ข้างหลังเขาก็ปิดลง จากนั้นมู่หรงฉีที่อยู่ข้างหลังก็คว้าข้อมือของเธอ ดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ก่อนจะกดเธอไว้กับบานประตู

“มู่หรงฉี..”

ทันทีที่เธออ้าปาก ริมฝีปากของเธอก็ถูกมู่หรงฉีปิดมัน

ทนทุกข์มาห้าปี เมื่อครู่ได้แต่มองแต่จูบไม่ได้ ยิ่งทำให้ในใจของเขาร้อนรน

ในที่สุดก็ไม่มีคนอื่น มู่หรงฉีร้อนรนจนสามารถกลืนเธอได้ภายในคำเดียว เขากลืนกินเธออย่างมูมมามเหมือนกับหมู แม้จะไม่รู้ว่ารสชาติเป็นอย่างไร แต่รู้ว่าทั้งหมดนั้นคือของเขาเพียงคนเดียวก็พอใจแล้ว

การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างหยาบโลน ริมฝีปากและลิ้นของเขาก็แผลงฤทธิ์มากขึ้น เขากักขังเหลิ่งชิงฮวนไว้

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแต่ทักษะของเขาไม่ได้พัฒนาขึ้นเลยสักนิด แต่กลายเป็นฝีมือตก ไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดที่ริมฝีปากและกลิ่นเลือดเค็มที่โชยอยู่ในปาก

เหลิ่งชิงฮวนรู้ว่านั่นคือเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากที่แตกของเขา

หัวใจของเธออ่อนยวบ เธอแลบลิ้นออกไปเลียที่ริมฝีปากแตกแห้งของเขา

การจู่โจมของเหลิ่งชิงฮวน จุดชนวนในใจของมู่หรงฉี ความดุร้ายในร่างกายของเขาได้รับการปลดปล่อยก่อนจะครอบงำเธออย่างดุดัน