ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 504

เหลิ่งชิงฮวนไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธออ่อนระทวย เธอทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไว้ที่แขนของมู่หรงฉีราวกับปลาเกยตื้น พยายามที่จะซึมซับกลิ่นกายของเขา และพยายามเอนกายแนบชิดกับเขา

ลมหายใจเริ่มหอบถี่ ความโหยหาเพิ่มมากขึ้น เหมือนกับลมกรรโชกที่พัดพาคลื่นทะเลให้เคลื่อนตัวไปทีละชั้นจนกลายเป็นคลื่นยักษ์ที่สูงและซัดสาดเข้าสู่ฝั่ง

คลื่นสีขาวทำให้ร่างของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านก็ยังคงทำให้พวกเขาบ้าระห่ำอย่างไม่สนใจอะไร

มือของมู่หรงฉีไม่พอใจ นิ้วเรียวยาวของเขารั้งเอวเรียวของเหลิ่งชิงฮวนเข้ามาอย่างแข็งกระด้าง ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาและเดินเข้าไปด้านในก่อนจะทิ้งตัวลงบนฟูกนอน

“ชิงฮวน” ลูกกระเดือกของมู่หรงฉีขยับ เขาพูดด้วยความยากลำบาก “เจ้ารู้ไหมว่าข้าคิดถึงเจ้ามากแค่ไหน ข้าฝันถึงเจ้าทุกวัน แต่น่าเสียดาย เจ้าก็เหมือนอากาศที่จู่ๆ ก็หายไป หนึ่งคืนที่ยาวนานข้าได้แต่จ้องมองหลังคากระโจม ไม่กล้านอนเพราะว่าข้ากลัว กลัวความรู้สึกสูญเสียที่ทำให้ใจข้าเหมือนกับมีเลือดไหลออกมา ความเจ็บปวดนั้นยังคงเด่นชัด”

เหลิ่งชิงฮวนยกมือของเธอขึ้นและลูบใบหน้าของเขาอย่างช้าๆ คิ้วและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ “หม่อมข้าผิดเองเพคะ”

“ไม่ ข้ามันไอ้โง่ พี่ใหญ่พูดถูก เจ้าพยายามปกป้องครอบครัวของเรามาตลอด แต่ข้ากลัวร้างปัญหาให้เจ้า ทำไม่ดีกับเจ้า ไม่เชื่อใจเจ้า”

“เมื่อข้าเสียเจ้าไป ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าคนที่ข้าชอบไม่เพียงต้องการความรักเท่านั้น แต่ยังต้องได้รับการเข้าใจด้วย เป็นเพราะข้าไม่เข้าใจเจ้ามากพอจึงทำให้เจ้าลำบาก”

“จากนี้ไป ชิงฮวน ข้าสัญญาว่าจะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ข้าจะปกป้องเจ้า ลูกชายและ ครอบครัวของเรา ชั่วชีวิตนี้เราจะไม่แยกจากกันอีก”

คำพูดนี้ทำให้เหลิ่งชิงฮวนปีติจนน้ำตาปริ่ม “ท่านไม่ต้องโทษตัวเองหรอกเพคะ ท่านทำดีที่สุดแล้ว แต่เพราะตอนนั้นเรายังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจความรัก ไม่เข้าใจการรอคอย ไม่อาจ..”

คำพูดนั้นเย็นชาและเปี่ยมไปด้วยความสุขจนน้ำตาเต็มขนตาและแทบสำลัก: "ท่านไม่ต้องโทษตัวเองมากเกินไป ท่านทำได้ดีแล้ว โชคดีนะ ตอนนั้นเรายังเด็กเกินไป เราไม่ได้ 'รักไม่เป็น ไม่รู้จักจริงใจ รอไม่ไหวแล้ว..."

“อื้อๆ …”

ขณะที่พวกเขากำลังพลอดรักกันอย่างสุดซึ้งอยู่ ก็เกิดเสียงครวญครางดังออกมาจากใต้เตียงจนพวกเขาตกใจจนแทบกระโดดหนี

“ใครกัน!”

มู่หรงฉีตะคอกเสียงเย็น

เสียงร้องไห้ใต้เตียงดังขึ้น “ฮือๆ ช่างซาบซึ้งจริงๆ ให้ข้าร้องไห้สักพัก”

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจทันทีว่าใต้เตียงมีคนซ่อนอยู่

เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่เป็นลมเมื่อคืนก่อน ต่อมาเธอกลัวจะถูกเปิดโปงจึงให้นางซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง คาดว่าตอนที่ทั้งสองคนล้มลงบนเตียงจึงทำให้นางตื่นขึ้น

สวรรค์ น่าอายจริงๆ โชคดีที่พวกเขายังไม่ทันได้ทำอะไรน่าอาย ชีวิตมีแต่เรื่องน่าประหลาดใจไปหมดจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนลงมาจากเตียงก่อนจะจับมือมู่หรงฉี “นี่คือเด็กที่คอยจับตาดูข้า ข้าซ่อนนางไว้ใต้เตียง”

เด็กสาวตัวเล็กๆ ลุกออกจากใต้เตียงด้วยน้ำตานองหน้า นางมองอย่างเศร้าใจ ชายแปลกหน้าเข้ามาในวังตั้งแต่เมื่อไหร่? ซ้ำยังหล่อเหลาเอาการ

คราวนี้นางหลับไปในห้วงนิทราอันมืดมิด ยังไม่รู้ว่าเมืองปี้สุ่ยได้เปลี่ยนราชวงศ์แล้ว

ใบหน้าของมู่หรงฉีมืดลง “ทหาร ลากนางออกไป”

“ขอรับ”

ประตูห้องเปิดออกอย่างกะทันหัน รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดถูกเตะเข้ามาจากด้านนอก เขาเซไปข้างหน้าสองก้าวกว่าจะยืนได้มั่นคง ฆ้องที่ถืออยู่ในมือตกกระทบพื้นเสียงดังสนั่น