ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 504

เหลิ่งชิงฮวนไร้เรี่ยวแรง ร่างกายของเธออ่อนระทวย เธอทิ้งน้ำหนักทั้งหมดไว้ที่แขนของมู่หรงฉีราวกับปลาเกยตื้น พยายามที่จะซึมซับกลิ่นกายของเขา และพยายามเอนกายแนบชิดกับเขา

ลมหายใจเริ่มหอบถี่ ความโหยหาเพิ่มมากขึ้น เหมือนกับลมกรรโชกที่พัดพาคลื่นทะเลให้เคลื่อนตัวไปทีละชั้นจนกลายเป็นคลื่นยักษ์ที่สูงและซัดสาดเข้าสู่ฝั่ง

คลื่นสีขาวทำให้ร่างของเขาแตกเป็นเสี่ยงๆ และความปรารถนาที่พลุ่งพล่านก็ยังคงทำให้พวกเขาบ้าระห่ำอย่างไม่สนใจอะไร

มือของมู่หรงฉีไม่พอใจ นิ้วเรียวยาวของเขารั้งเอวเรียวของเหลิ่งชิงฮวนเข้ามาอย่างแข็งกระด้าง ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาและเดินเข้าไปด้านในก่อนจะทิ้งตัวลงบนฟูกนอน

“ชิงฮวน” ลูกกระเดือกของมู่หรงฉีขยับ เขาพูดด้วยความยากลำบาก “เจ้ารู้ไหมว่าข้าคิดถึงเจ้ามากแค่ไหน ข้าฝันถึงเจ้าทุกวัน แต่น่าเสียดาย เจ้าก็เหมือนอากาศที่จู่ๆ ก็หายไป หนึ่งคืนที่ยาวนานข้าได้แต่จ้องมองหลังคากระโจม ไม่กล้านอนเพราะว่าข้ากลัว กลัวความรู้สึกสูญเสียที่ทำให้ใจข้าเหมือนกับมีเลือดไหลออกมา ความเจ็บปวดนั้นยังคงเด่นชัด”

เหลิ่งชิงฮวนยกมือของเธอขึ้นและลูบใบหน้าของเขาอย่างช้าๆ คิ้วและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักใคร่ “หม่อมข้าผิดเองเพคะ”

“ไม่ ข้ามันไอ้โง่ พี่ใหญ่พูดถูก เจ้าพยายามปกป้องครอบครัวของเรามาตลอด แต่ข้ากลัวร้างปัญหาให้เจ้า ทำไม่ดีกับเจ้า ไม่เชื่อใจเจ้า”

“เมื่อข้าเสียเจ้าไป ในที่สุดข้าก็เข้าใจว่าคนที่ข้าชอบไม่เพียงต้องการความรักเท่านั้น แต่ยังต้องได้รับการเข้าใจด้วย เป็นเพราะข้าไม่เข้าใจเจ้ามากพอจึงทำให้เจ้าลำบาก”

“จากนี้ไป ชิงฮวน ข้าสัญญาว่าจะไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้ ตลอดชีวิตที่เหลืออยู่ข้าจะปกป้องเจ้า ลูกชายและ ครอบครัวของเรา ชั่วชีวิตนี้เราจะไม่แยกจากกันอีก”

คำพูดนี้ทำให้เหลิ่งชิงฮวนปีติจนน้ำตาปริ่ม “ท่านไม่ต้องโทษตัวเองหรอกเพคะ ท่านทำดีที่สุดแล้ว แต่เพราะตอนนั้นเรายังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจความรัก ไม่เข้าใจการรอคอย ไม่อาจ..”

คำพูดนั้นเย็นชาและเปี่ยมไปด้วยความสุขจนน้ำตาเต็มขนตาและแทบสำลัก: "ท่านไม่ต้องโทษตัวเองมากเกินไป ท่านทำได้ดีแล้ว โชคดีนะ ตอนนั้นเรายังเด็กเกินไป เราไม่ได้ 'รักไม่เป็น ไม่รู้จักจริงใจ รอไม่ไหวแล้ว..."

“อื้อๆ …”

ขณะที่พวกเขากำลังพลอดรักกันอย่างสุดซึ้งอยู่ ก็เกิดเสียงครวญครางดังออกมาจากใต้เตียงจนพวกเขาตกใจจนแทบกระโดดหนี

“ใครกัน!”

มู่หรงฉีตะคอกเสียงเย็น

เสียงร้องไห้ใต้เตียงดังขึ้น “ฮือๆ ช่างซาบซึ้งจริงๆ ให้ข้าร้องไห้สักพัก”

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจทันทีว่าใต้เตียงมีคนซ่อนอยู่

เด็กสาวตัวเล็กๆ ที่เป็นลมเมื่อคืนก่อน ต่อมาเธอกลัวจะถูกเปิดโปงจึงให้นางซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง คาดว่าตอนที่ทั้งสองคนล้มลงบนเตียงจึงทำให้นางตื่นขึ้น

สวรรค์ น่าอายจริงๆ โชคดีที่พวกเขายังไม่ทันได้ทำอะไรน่าอาย ชีวิตมีแต่เรื่องน่าประหลาดใจไปหมดจริงๆ

เหลิ่งชิงฮวนลงมาจากเตียงก่อนจะจับมือมู่หรงฉี “นี่คือเด็กที่คอยจับตาดูข้า ข้าซ่อนนางไว้ใต้เตียง”

เด็กสาวตัวเล็กๆ ลุกออกจากใต้เตียงด้วยน้ำตานองหน้า นางมองอย่างเศร้าใจ ชายแปลกหน้าเข้ามาในวังตั้งแต่เมื่อไหร่? ซ้ำยังหล่อเหลาเอาการ

คราวนี้นางหลับไปในห้วงนิทราอันมืดมิด ยังไม่รู้ว่าเมืองปี้สุ่ยได้เปลี่ยนราชวงศ์แล้ว

ใบหน้าของมู่หรงฉีมืดลง “ทหาร ลากนางออกไป”

“ขอรับ”

ประตูห้องเปิดออกอย่างกะทันหัน รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดถูกเตะเข้ามาจากด้านนอก เขาเซไปข้างหน้าสองก้าวกว่าจะยืนได้มั่นคง ฆ้องที่ถืออยู่ในมือตกกระทบพื้นเสียงดังสนั่น

พูดแบบนี้ไม่พูดจะดีเสียกว่า เหลิ่งชิงฮวนอยากจะเตะเขาให้กระเด็นไปเลย

รองผู้บัญชาการทหารสูงสุดค่อนข้างมีเหตุผล เขาพาเด็กสาวออกไป นางรู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล แต่เมื่อออกไปถึงตระหนักได้ว่าตนเองกลายเป็นนักโทษ

ด้านนอกประตูมีเสียงหัวเราะดังลั่น

“พวกเราช่วยยืนคุ้มกันให้ท่านอ๋องดีไหม”

เหลิ่งชิงฮวนเหยียดริมฝีปาก “ท่าทางน่าเกรงขามของท่านหายไปไหนหมดแล้วล่ะเพคะ ทำไมพวกทหารถึงดูไม่เกรงกลัวท่านเลยสักนิด ซ้ำยังกล้าล้อเลียนท่านด้วย”

มู่หรงฉีกระตุกยิ้มมุมปาก “เจ้าพวกนี้คือคนที่เคียงบ่าเคียงไหล่ข้ามาหลายปี ข้าข่มขู่พวกเขาไม่ได้หรอก พวกเขากำลังดีใจแทนข้า”

เหลิงชิงฮวนมองไปที่ประกายในดวงตาของเขา ในใจรู้สึกขมขื่นก่อนจะยกมือลูบคิ้วของเขา “ช่วงนี้ท่านำงานหนัก พักผ่อนเสียหน่อยเถอะเพคะ”

มู่หรงฉีส่ายหน้า “ข้ามีคำพูดตลอดทั้งห้าปีที่อยากเล่าให้เจ้าฟัง ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้าใช้ชีวิตอย่างยากลำบากมากแค่ไหน ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่ามู่หรงฉีชอบเหลิ่งชิงฮวนมากแค่ไหน ข้าอยากบอกความจริงมากมายให้เจ้าได้รับรู้”

"ตราบใดที่เรารักกันอย่างไม่มีข้อสงสัย ความจริงก็ไม่สำคัญหรอกเพคะ เพราะหม่อมข้าเชื่อในตัวท่านก็เพียงพอแล้ว" เหลิ่งชิงฮวนมองเขายิ้มๆ และทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งที่สำคัญมาก

“ดูเหมือนหม่อมข้าจะลืมบอกท่านไปว่าเรายังมีลูกอยู่”

เมื่อพูดถึงเด็กคนนั้น มู่หรงฉีจำได้ว่าผู้ชายตัวเล็กๆ ที่ตัวกลมเหมือนกาน้ำชา ใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้ม

“ข้าพบหน้าเขาแล้ว”