ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 505

มู่หรงฉีเอนตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง กอดเหลิ่งชิงฮวนไว้แน่น เล่าความทรงจำที่ถูกบดขยี้เป็นพันๆ ครั้งในใจของเขาให้เหลิ่งชิงฮวนฟัง

เรื่องในอดีตที่ไม่รู้สึกอะไรในตอนนั้น พอพูดถึงก็กลับรู้สึกขึ้นมา

เหลิ่งชิงฮวนลูบไล้ใบหน้าของเขา มือของเธอนุ่มราวกับเมฆขาวบนท้องฟ้า เต็มไปด้วยความสบายและความอบอุ่น

มู่หรงฉีเหนื่อยมาก หนังตาของเขาหย่อนลงอย่างหนัก เขาหายใจสม่ำเสมอและหลับไปในความฝัน

เหลิ่งชิงฮวนพยายามที่จะขยับ แต่แขนของเขากระชับขึ้นทันที เขากอดเอวเรียวของเธอแน่น คิ้วของเขาขมวดคิ้วพลางพึมพำ “ชิงฮวน อย่าไป อย่าไป”

ชิงฮวนรู้สึกเป็นเศร้าใจ น้ำตาไหลลงมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอสูดจมูก

เธอเงยหน้าขึ้น ประทับรอยบนริมฝีปากของเขาเบาๆ พร้อมกับป้อนยาทางปาก ขนตาของมู่หรงฉีสั่นเล็กน้อย เขานอนหลับสนิทมากขึ้น

เขาต้องนอนหลับให้สนิท เพราะเขาเหนื่อยมาก

เหลิ่งชิงฮวนขยับแขนของเขาออกไป ยืนขึ้นแล้วห่มผ้านวมให้เขา จากนั้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยและออกจากห้องไป

ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าประตูรีบเข้ามาหาเธอเมื่อเห็นเธอออกมา

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะอย่างมีความสุข “ท่านอ๋องต้องพักผ่อน ลำบากพวกเจ้าแล้ว”

ทหารรู้สึกว่าพระชายาอ๋องฉีของพวกเขานั้นงดงามและอ่อนโยน รอยยิ้มของเธออ่อนโยน แตกต่างจากที่เล่าขานกันมาโดยสิ้นเชิง

เหลิ่งชิงฮวนออกจากห้องและตรงไปหาโฉวซือเส่า

โฉวซือเส่าและเสิ่นหลินเฟิงกำลังดื่มสุราอยู่บนหลังคา หนึ่งคนหนึ่งไห พลางพูดคุยกัน “สุราของหนานจ้าวไม่อร่อยเลยสักนิด รสชาติไม่ต่างอะไรจากน้ำเปล่า”

เหลิ่งชิงฮวนเดินไปและเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา “ไม่มีกับแกล้มหรือ? ถึงได้ปีนขึ้นไปดื่มกันสูงขนาดนั้น อดอยากขนาดนั้นเลยหรือ? ไม่กลัวเมาแล้วตกหรือ?”

เสิ่นหลินเฟิงลุกขึ้นเพื่อจะลงมาแต่ถูกโฉวซือเส่าจับไว้ “อย่าหลงกลรูปลักษณ์ที่เสแสร้งของนาง นางสามารถบุกเข้าไปในพระราชวังได้ด้วยตัวเอง เจ้าคิดว่านางกลัวจะตกจากหลังคาหรือ?”

มีเหตุผล เสิ่นหลินเฟิงนั่งลง

เหลิ่งชิงฮวนตะคอกเบาๆ ย่ำเท้าก่อนจะเหาะขึ้นไปยืนข้างๆ โฉวซือเส่า

เสิ่นหลินเฟิงตกตะลึง “พี่สะใภ้เก่งมาก”

โฉวซือเส่าเงยหน้าขึ้นกระดกสุรา “นั่นเป็นสาเหตุที่สตรีล้วนไว้ใจไม่ได้ พวกนางล้วนเป็นคนโกหก”

“โกรธหรือ?” เหลิ่งชิงฮวนหันใบหน้าของเธอไปมองเขาพร้อมกับรอยยิ้มอย่างระมัดระวัง

“ข้าไม่ควรโกรธหรือไง คนอื่นเสียทั้งฮูหยินและไพร่พล แล้วข้าล่ะ? ฮูหยินก็เสีย บุตรก็ไม่มีแล้ว ข้าไม่ควรจะรู้สึกแบบนั้นหรืออย่างไร?”

“ตราบใดที่อวิ๋นเช่อเรียกท่านว่าท่านพ่อ เขาจะยังคงเป็นลูกของท่าน จะเรียกว่าไม่มีแล้วได้อย่างไร”

“อวิ๋นเช่อก็เหมือนกับเจ้า เขาเป็นคนไม่รู้บุญคุณ เพิ่งอายุได้ห้าปี ไม่ถึงสองปีก็ลืมข้าเสียสนิท” เสียงของโฉวซือเส่าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ข้าเหน็ดเหนื่อยหาเงินมามากมายเพื่ออะไรกัน พริบตาเดียวก็ไม่เหลือแล้ว”

"อวิ๋นเช่อและข้าคือครอบครัวของท่าน ไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรืออนาคต แต่ว่าซือเส่า คนที่ท่านต้องการคือใครสักคนที่สามารถอยู่กับท่านไปตลอดชีวิต จับมือกันจนท่านแก่เฒ่า คอยดูแลท่าน ให้กำเนิดลูก นางสามารถแทนที่พวกเราได้ และตำแหน่งของนางในใจท่านคือที่ที่พวกเราไม่อาจแทนที่ได้”

“ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ท่านเห็นว่าข้าไม่มีความสุข ท่านจึงพยายามเกลี้ยกล่อมให้ข้ากลับไปหามู่หรงฉี ในทำนองเดียวกัน ข้ายังหวังว่าท่านจะยอมรับสตรีที่ท่านชอบและชอบท่านอย่างกล้าหาญ และอยู่ด้วยกันตลอดไป เราทุกคนต่างก็หวังให้อีกฝ่ายมีความสุข ใช่ไหม?”