ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 512

ในเวลานี้โฉวซือเส่าเองก็เข้าใจในทันที ว่าชายผู้นี้กำลังรอให้ตัวเองอ้าปากไปประกบที่ปากเขา

เมื่อได้ยินเสียงเสมหะที่กระแอมติดขัดอยู่ที่ลำคอของเขา โฉวซือเส่ารู้สึกเปรี้ยวคอจนเกือบจะถ่มน้ำลายใส่หน้าเขา

เขาให้ความร่วมมืออย่างดีโดยการเอื้อมมือออกมา ทำเป็นยกค้างของคนป่วยผู้นั้นขึ้น ตั้งใจจะบีบมันออกเหมือนบีบปลาที่เหยี่ยวออสเปรกลืนกินเข้าไปจับมันออกมา ใครใช้ให้เจ้ามาอ่อยดีนัก

ในขณะนั้นเองสายตาของเยาจิ่วที่อยู่ข้างนอกเสลี่ยงก็กวาดตามองมาและเห็นเท้าขนาดใหญ่ของเขาโผล่ออกมาจากใต้กระโปรง

เหล่าสาวงามกลุ่มนี้เพื่อที่จะเดินเหินได้อย่างสะดวก ทั้งหมดจึงเลือกที่จะสวมกระโปรงสั้น และสวมถุงเท้ายาว ๆ และมัดกับขาเอาไว้ แต่เพราะโฉวซือเส่ามีร่างกายที่สูงใหญ่ เท้าใหญ่ ๆคู่นั้นจึงไม่สามารถซ่อนมันเอาไว้ได้

เยาจิ่วเป็นคนมีไหวพริบรวดเร็ว แต่ว่าไม่สามารถช่วยเหลือได้ทันเวลาจึงร้องตะโกน “นายท่าน ระวัง!”

คนป่วยผู้นั้นก็รู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดของเขานั้นแรงกล้าอย่างมาก ก่อนที่ดวงตาจะได้ลืมขึ้นมา ก็รีบเปิดใช้งานกลไกที่อยู่ภายใต้มือของเขาทันที

มีเข็มเงินส่องประกายแสงสีฟ้าพุ่งยิงออกมาอย่างรวดเร็ว เล็กเหมือนแมลงหวี่ แทบจะมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า

โฉวซือเส่าเข้าประชิดตัวกับคนป่วยผู้นั้นแล้ว เขารู้ว่าบนเก้าอี้เสลี่ยงแห่งนี้มีกลไกอยู่ ครั้งก่อนเหลิ่งชิงฮวนเองก็พลาดท่าไปก็เพราะเจ้าสิ่งนี้ มีบทเรียนจากอดีตครั้งหนึ่งแล้ว ครั้งนี้เขาจึงระมัดระวังเตรียมรับมือเอาไว้แล้ว

ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงรัวเบา ๆ ข้าง ๆ หู จึงรู้ทันทีว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีแน่ ๆ

เขาไม่ได้หลบกลไกอะไรใด ๆ ทั้งสิ้น สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้แท้จริงแล้วก็คือที่นั่งของคนป่วยผู้นี้ ไม่ว่าคนป่วยจะโง่เขลาแค่ไหน ก็คงจะไม่ลงมือกับตัวเองได้หรอก

ดังนั้นโฉวซือเส่าจึงไม่มีทางเลือกอื่นต้องยอมฝืนตัวเอง พุ่งร่างทั้งร่างไปหาคนป่วยผู้นั้น เป็นฝ่ายกระโจมเข้าสู่อ้อมกอดของเขาก่อน

โฉวซือเส่าไม่ใช่คนร่างหอมตัวนุ่มดุจดังหยก ร่างกายของเขามีเนื้อมีหนังกระจายเต็มทุกส่วน และทุกจุดยังมีกล้ามเนื้อที่แข็งแรงเหมือนดั่งหิน เมื่อกระโจมอย่างรุนแรงเช่นนี้ เกือบจะทำให้คนป่วยผู้นี้ขาดหายใจตายและเป็นลมล้มพับไป

พออ้าปากได้ก็ร้องโหยหวนออกมา และไอเสมหะออกมา พุ่งกระจายตกลงบนไหล่ที่หอมกรุ่นของโฉวซือเส่า

โฉวซือเส่าขี่อยู่บนร่างของคนป่วย ตัวติดแนบชิดกับเขา แม้แต่ใบหน้ายังแนบติดกัน ท่าทางช่างดูล่อแหลมอย่างมาก แต่มันทำให้เขาขยะแขยงอย่างมาก

เข็มเงินพุ่งเฉียดหลังของเขาไปอย่างรวดเร็ว ปลอดภัยแล้วชั่วคราว

มันสายเกินไปที่จะพูด ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก เสิ่นหลินเฟิงที่ซ่อนตัวอยู่บนหลังคาเมื่อเห็นว่าตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว จึงไม่อาจมองดูอย่างสนุกสนานต่อไปได้อีก รีบเหาะตัวลงมาทันที ในเวลาเดียวกันอาวุธที่ซ่อนอยู่ที่มือที่กำเอาไว้แน่นจนเหงื่อออกไปหมดก็พุ่งตรงไปที่เยาจิ่ว

เยาจิ่วกำลังจะพยายามพุ่งตัวไปหาโฉวซือเส่าอย่างไม่มีความคิดชีวิต ทันใดนั้นก็มีอาวุธลึกลับพุ่งเข้าใส่ไม่ทันตั้งตัว จึงรีบหลบอย่างรวดเร็ว

สิ่งนี้ทำให้โฉวซือเส่ามีเวลาทันหายใจ ท่าไม้ตายสุดท้ายมาอยู่ในกำมือแล้ว เขานำกริชในมือมาวางไว้บนคอของผู้ป่วยคนนั้น

โฉวซือเส่าหันไปเผชิญหน้ากับเยาจิ่ว และพวกองครักษ์เงาชุดเทาที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันพวกนั้น “อย่าขยับ ไม่เช่นนั้นข้าผู้นี้จะเอาชีวิตเขาทันที”

เยาจิ่วตกใจจึงรีบยั้งมือเอาไว้ ไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามอีก

ทุกคนล้วนตกใจกันหมด

โฉวซือเส่ายังคงรักษาท่าทางล่อแหลมนั้นอยู่ โดยขึ้นไปขี่บนร่างของคนป่วยผู้นั้น เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่กวน ๆ รนอยากโดนต่อยเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะคันไม้คันมือ เหมือนกับว่ากำลังหิ้วคอลูกไก่เอาไว้ในกำมือ ต้องกัดฟันขบกรามแน่น

“มารดามันสิ ทำไมไม่อยู่ทำหน้าที่องค์รัชทายาทหนานจ้าวของท่านให้ดี ๆ วิ่งมาที่ฉางอันเพื่อสร้างปัญหาเพื่ออะไร? ผู้หญิงของข้าเจ้ายังกล้าแย่ง ยังไม่เห็นข้าผู้นี้อยู่ในสายตาอีก ทำไมเจ้าไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองหน่อยว่าตัวเองเป็นยังไง ด้วยรูปร่างเล็กกระจิริดของเจ้ายังจะอยากแต่งพระชายาเข้ามา? ให้ตุ๊กตากระดาษกับเจ้ายังรู้สึกสิ้นเปลืองเลย เจ้าแทงไม่เข้าด้วยซ้ำไป หากวันนี้ไม่ใช่เพราะกองทัพทั้งสองกำลังสู้รบกัน ข้าคงแทงเจ้าให้สะใจไปตั้งนานแล้ว มองดูเจ้าแล้วมันอึดอัดเสียจริงเลย แม่งเอ๋ย ทำให้ภรรยาของข้าต้องแยกจากไป”

พูดออกมาแล้วตัวเองก็รู้สึกน้อยใจ น้อยใจอย่างที่สุด

จึงตบเข้าไปที่คนป่วยผู้นั้นสองครั้งซ้ายทีขวาทีดังสนั่น