ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 523

ทั้งสามคนขึ้นรถม้าไป เสี่ยวอวิ๋นเช่อดึงเหลิ่งชิงฮวน หลบไปอยู่ด้านข้าง หันหลังให้กับมู่หรงฉี

“เป็นอะไร?” เหลิ่งชิงฮวนถามด้วยความสงสัย

เสี่ยวอวิ๋นเช่อสีหน้าลึกลับ มองมู่หรงฉี ด้วยความระมัดระวัง

“เขาเป็นพ่อของเช่อเอ๋อร์จริงๆเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า ลูบที่หัวน้อยๆของเขา “ใช่แล้ว”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อหน้านิ่วคิ้วขมวด “แล้วพ่อโฉวล่ะ?”

“มีคนชอบเจ้าเพิ่มมาอีกหนึ่งคน ไม่ดีหรือไง?”

“ต่อไปพวกเราจะอยู่ที่นี่ ไม่กลับเจียงหนานแล้ว?” งั้นพ่อโฉวยังจะมาอยู่ด้วยกันกับข้าไหม?” เสี่ยวอวิ๋นเช่อถามเสียงต่ำ “ข้าไม่ชอบพ่อที่เอาเปรียบคนนี้”

เดาว่าไม่ได้

เหลิ่งชิงฮวนมองใบหน้านิ่งขรึมของมู่หรงฉี พวกเขาทั้งสองคนศัตรูคู่อาฆาตอยู่บ้านเดียวกัน เกรงว่าคงต้องยกหลังคาจวนอ๋องขึ้น

เธอเคลียร์ลำคอ “พ่อโฉวของเจ้าอาจจะไม่ชอบอยู่ที่จวนอ๋อง ทว่า เจ้าสามารถไปหาเขาบ่อยๆได้”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเอียงหัวคิดแล้วคิดอีก ดึงชายเสื้อของเหลิ่งชิงฮวน หลบไปอยู่ด้านของอีกครั้ง

“ท่านแม่ เช่อเอ๋อร์มีของจะมอบให้ท่าน ท่านช่วยข้าเก็บรักษา สะสมไว้เยอะๆ ข้าอยากให้พ่อโฉวซื้อบ้านหลังใหญ่อาศัยอยู่ที่นี่ อย่าให้พ่อจอมเอาเปรียบคนนั้นขโมยไปได้นะ”

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มหวาน เจ้าลูกคนนี้กตัญญูมากทีเดียว “ของอะไรเหรอ ถึงได้ดูลึกลับขนาดนั้น?”

มู่หรงฉีแกล้งทำเป็นไม่ได้ฟัง ในใจนั้นเศร้าโศก

เสี่ยวอวิ๋นเช่อหันหลังให้ เปิดสิ่งของที่ติดตัวมาส่งให้เหลิ่งชิงฮวนดู

เหลิ่งชิงฮวนดู ไข่มุกตะวัน เงินก้อนทอง หยกมงคล หยกแกะสลักลายกิเลน ยังไงก็ล้วนแต่เป็นของมีค่า

เธอประหลาดใจ “ของพวกนี้เจ้าไปเอามาจากไหน?”

“เป็นของที่เสด็จตาและท่านยายให้พวกข้าเป็นรางวัล”

ของรางวัลไม่น้อยเลยจริงๆ วางอยู่เต็มไปหมด ล้วนแต่มีมูลค่ามหาศาล มาวังหลวงครั้งนี้ กําไรไม่ขาดทุน ไม่แปลกใจที่พระองค์ตรัสว่าเสี่ยวอวิ๋นเช่อนั้นเห็นแก่เงิน

เหลิ่งชิงฮวนหยิบไข่มุกตะวันขึ้นมาดูอย่างงุนงง พลิกดูไปหา ทำไมรู้สึกว่ามันดูคุ้นตา?

“นี่คืออะไร?”

“เสี่ยวอวิ๋นเช่อยิ้มแหะแหะ “เป็นไข่มุกที่อยู่บนพระมาลาของเสด็จตา ข้าเห็นว่ามันสวยดี ก็เลยแอบแกะออกมา กลับไปพวกเราไปเล่นดีดลูกแก้วกันเถอะ”

ไข่มุกตะวันของพระมาลาฮ่องเต้!

เหลิ่งชิงฮวนสูดหายใจเข้าลึกๆ “เจ้าลูกกระต่ายน้อยจะกล้าหาญเกินไปแล้วนะ ไม่กลัวว่าเสด็จตาของเจ้ารู้เจ้า จะหักขาน้อยๆของเจ้าทิ้งเหรอ”

“เสด็จตารู้แล้วนะ ท่านตรัสว่าพระมาลาหนักเกินไปพอดีเลย ทับจนปวดคอไปหมด แถมยังให้ข้างัดแงะเอาออกไปเล่นอีกสองสามเม็ด”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะอย่างจนใจ โปรดปรานจากรุ่นสู่รุ่นเป็นอย่างนี้เองเหรอ? คนที่มองหน้าลูกชายตัวเองแล้วทําหน้าบึ้งตึง อึมครึมฟ้าครึ้ม บางครั้งก็มีฟ้าผ่า ไม่มีรอยยิ้ม แต่กับหลานเป็นที่โปรดปราน

“ได้ ของพวกนี้แม่จะเก็บไว้ให้เจ้า ไว้ภายหน้าเจ้าแต่งสะใภ้”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อหันไปมองมู่หรงฉี หยิบของออกมาจากแขนเสื้อท่าทางลับๆล่อๆ ส่งให้เหลิ่งชิงฮวน “เมื่อกี้ ตอนที่เสด็จตาไม่ทันได้สนใจ ข้าแอบขโมยของรักของหวงที่สุดของเขามาด้วย ท่านแม่ช่วยข้าเก็บเอาไว้นะ ช่วยข้าเก็บเป็นความลับ”

เหลิ่งชิงฮวนรับมาไว้ในมืออย่างไม่ใส่ใจ มองอย่างพิถีพิถัน เห็นเป็นหยกแกะสลักรูปสี่เหลี่ยม ด้านบนมีมังกรขดอยู่ตัวหนึ่ง นั่งอยู่บนก้อนเมฆ เหมือนจะมีตัวอักษรอยู่

ตัวอักษรคืออักษรจ้วน ด้านบนยังมีสีหมึกหลงเหลืออยู่ เหลิ่งชิงฮวนหยิบขึ้นมาดูจดจําตัวอักษรด้านบนอย่างละเอียด ใช้ความพยายามอย่างมาก แล้วเอ่ยถาม “นี่คืออะไร?”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อพลางพูดพลางทำท่าไปด้วย “ข้าเห็นว่านี่เป็นของรักพิเศษของเสด็จตา เมื่อเห็นข้า ก็ตกใจจนรีบเอาไปซ่อน ข้ารู้อยู่แล้วว่า จะต้องเป็นของรักของหวงแน่นอน”

เหลิ่งชิงฮวนเพ่งมองคำที่อยู่ด้านบน จากนั้นดวงตายิ่งเบิกยิ่งกว้างขึ้น เบิกกว้างจนลูกตาแทบจะหลุดออกมา