ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 525

เหลิ่งชิงฮวนเดินมาด้านหน้า เธอโกรธจนเลือดพล่านและคำรามออกมาด้วยความโกรธว่า “เจ้าไสหัวลงมาหาแม่เจ้าข้างล่างนี่！”

เสี่ยวอู่เช่อไม่เกรงกลัว “ข้าไม่กล้า มันสูงเกินไป ถ้าตกลงไปเนื้อนุ่มน่ารักเป็นซาลาเปาของข้าได้กลายเป็นแผ่นแป้งทอดกันพอดี”

ที่ด้านล่างมีเสียงหัวเราะครืนดังขึ้น

เหลิ่งชิงฮวนค่อยๆม้วนแขนเสื้อขึ้นและข่มขู่ออกมาว่า “จะรอให้ข้าขึ้นไปรับเจ้าลงมา?”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อกระพริบตาปริบๆและถามมู่หรงฉีที่อยู่ด้านล่างว่า “ท่านแม่จะตีข้า ท่านเป็นพ่อท่านจะปกป้องข้าหรือไม่”

ในที่สุดก็ยอมรับเขาเป็นพ่อแล้ว มู่หรงฉีเหลือบมองเหลิ่งชิงฮวน เพื่อเอาใจเจ้ากระต่ายน้อยเข้าจึงจำใจพยักหน้าลง “ปกป้อง”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อยิ้มอย่างได้ใจ “ตอนนี้ข้ามีท่านพ่อสองคนคอยปกป้องแล้ว ท่านแม่ตีข้าไม่ได้หรอก”

โอโห ถูกเด็กน้อยคนหนึ่งยั่วยุเอา เหลิ่งชิงฮวนจึงปะทุอารมณ์ออกมาและกำลังจะปีนขึ้นไปบนบ้าน มู่หรงฉีคว้านางเอาไว้ “อย่าใจร้อนไป ข้าจะไปอุ้มเขาลงมา”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อบิดตัวเล็กน้อยแล้วโถมกายเข้าสู่อ้อมอกของโฉวซือเส่า “ท่านพ่อโฉว ท่านแม่จะใช้ไม้กระบองอันใหญ่ตีข้า แถมยังจะไม่ให้ข้ากินข้าวตั้งสามวัน ข้าไม่กลับไปที่จวนอ๋องฉี ข้าจะตามท่านกลับไปที่เจียงหนาน”

โฉวซือเส่ายกมือขึ้นปกป้องเสี่ยวอวิ๋นเช่อ เขาเดินฝ่าเข้าไปกลางฝูงชนอย่างมีเสน่ห์และยกยิ้มขึ้น “กลัวอะไร? ที่ข้าอยู่ไม่ใช่อาณาเขตของจวนอ๋องฉี ถ้าหากว่าท่านอ๋องฉีขึ้นมาก็ถือว่าบุกรุกบ้านคนอื่น ข้าจะไปฟ้องเสด็จปู่ของเจ้า”

“เด็กคนนี้ไม่รู้ที่สูงแผ่นดินต่ำแล้วเจ้ายังให้ท้ายเขาแบบนี้อีกหรือ” วันนี้เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกไม่สบอารมณ์กับเจ้ากระต่ายน้อยนัก

โฉวซือเส่าคำรามออกมาอย่างเย็นชา “ตอนนี้เจ้ามีซินฮวนคนใหม่แล้วแน่นอนว่าเจ้าต้องไม่เห็นข้าสองคนอยู่ในสายตา ถ้าข้าไม่ปกป้องเขาแล้วใครจะปกป้องเขากัน ลูกใครใครก็รัก ถ้าหากใครกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายเล็บก็ถือว่าเป็นศัตรูกับตระกูลโฉว”

มู่หรงฉีแค่สะบัดแขนเสื้อร่างของเขาก็ขึ้นไปบนหลังคาแล้วและยืนต่อหน้าทั้งสองคนอย่างสง่างามและมองต่ำลงไป “อวิ๋นเช่อเป็นลูกชายของข้า หวังว่าเจ้าจะเข้าใจตรงนี้”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเหลือบมอง พ่อผู้ไม่ได้เรื่องของเขาก็ไม่โง่นี่ โต้กลับมาได้ไม่เลวเลยแถมท่าทางยังดูเท่มากอีกด้วย

โฉวซือเส่าหันมาเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่เกรงกลัว “แล้วอย่างไรกัน เขาเรียกข้าว่าพ่อ ข้าก็เห็นเขาเป็นเหมือนกับลูกชายแท้ๆของข้า”

“เจ้าจงใจยั่วยุข้าใช่หรือไม่” มู่หรงฉีขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจ

“ใช่แล้วอย่างไรกัน” โฉวซือเส่าใช้นิ้วม้วนผมดำดุจน้ำหมึกของเขาบริเวณหน้าอกอย่างภูมิใจและเนิบนาบ “ข้าได้ซื้อที่ดินบริเวณรอบๆจวนอ๋องของท่านไว้หมดแล้ว ตอนนี้ท่านถูกล้อมแล้ว นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปบ้านบริเวณนี้ข้าจะพักหลังละคืน ถ้าไม่มีธุระอะไรก็จะไปนั่งอยู่บนกำแพงเป่าขลุ่ยแหย่ลูกชายของข้า ท่านทำอะไรไม่ได้หรอก”

มู่หรงฉีมองไปรอบๆจวนอ๋องฉีของตัวเอง จะบอกว่าจวนอ๋องของเขาเล็กก็ไม่เล็ก จะว่าใหญ่ก็ไม่ใหญ่ บริเวณรอบๆเองก็ไม่ใช่บ้านของชาวบ้านทั่วไป ส่วนใหญ่รอบบ้านเขาเป็นบ้านของคนร่ำรวย

ทำไมโฉวซือเส่าถึงได้ซื้อพวกมันไว้ได้ในเวลาไม่นานกัน เขาใช้เงินเข้าสู้งั้นหรือ ถ้าหากว่าน้อยเกินไปใครจะสนใจกัน บ้านของพวกนั้นเองก็ไม่ได้เงินขาดมือ

มู่หรงฉียิ้มออกมาเล็กน้อย “ในเมื่อเจ้าว่ามาเช่นนี้การคุ้มกันของจวนอ๋องฉีอาจจะหย่อนยานลงสักหน่อยในภายภาคหน้า อย่างไรเสียถ้าหากว่ามีใครอยากเข้ามาในจวนอ๋องก็ต้องผ่านด่านของโฉวซือเส่าไปเสียก่อน มีเจ้าคอยช่วยเฝ้าจวนของเราเอาไว้ตัวข้าเองก็วางใจ”

ให้ตายสิ เขาพูดด่าคนออกมาโดยไม่มีคำหยาบเลยสักนิด ถึงกับเห็นข้าโฉวซือเส่าเป็นหมาเฝ้าบ้าน?

โฉวซือเส่าไม่อ้อนข้อให้สักนิด “พูดได้ดี พูดได้ดี ตัวข้าโฉวซือเส่านอกจากเรื่องลักพาตัวคนแล้วเรื่องอื่นข้าไม่สนใจเลยสักนิด ท่านอ๋องฉีโปรดวางใจกับบ้านโกโรโกโสของท่านเถอะ พวกเราสองคนเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน พวกเราไม่มีอะไรให้มาเปรียบเทียบกันหรือต้องมาอิจฉากันหรอก”

บ่าวรับใช้ในจวนอ๋องไม่รู้ถึงฐานะของเขา เมื่อได้ยินเขาพูดจาอย่างไม่เกรงกลัวท่านอ๋องของพวกเขา อีกทั้งยังพูดออกมาอย่างเหิมเกริม พวกเขาต่างประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เสี่ยวอวิ๋นเช่อได้ฟังก็ตื่นเต้นมาก “จะตีกันหรือขอรับ เอาเลย เอาเลย พวกท่านคนไหนเก่งกว่าข้าจะเรียกคนนั้นว่าพ่อ”

เหลิ่งชิงฮวนที่อยู่ด้านล่างได้ฟังก็รู้สึกอับอาย เดิมทีทั้งสองคนก็ไม่ลงรอยกัน พอเห็นหน้ากันก็จะทะเลาะกัน ตอนนี้ดีเลยมีคนมาช่วยยุเพิ่มอีกคนแล้ว กลัวแต่ว่าแผ่นดินจะไม่วุ่นวายเสียแล้ว

ยังดีที่มู่หรงฉีไม่หลงกล “ไม่ว่าพวกข้าสองคนใครจะเก่งกว่า ข้าก็เป็นพ่อของเจ้า”

“ไม่เสมอไป” เสี่ยวอวิ๋นเช่อปฏิเสธออกมา “พ่อเป็นเสือลูกจะเป็นสุนัขไปไม่ได้ ในทำนองเดียวกัน พ่อที่เป็นสุนัขจะให้กำเนิดลูกเสือที่ทั้งฉลาดและน่ารักอย่างข้าได้อย่างไร”

ประโยคนี้ยังพูดไม่ทันจบก็ได้ยินเสียงเห่าอันทรงพลังของสุนัขดังมาจากด้านล่าง “โฮ่ง โฮ่ง！”