ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 526

ภายในพระราชวัง

เมื่อเสี่ยวอวิ๋นเช่อจากไปก็กลับมาเงียบเชียบอีกครั้ง

ไทเฮากับฮ่องเต้มองตากันไปมาและกำลังเฝ้าโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารละลานตาบนโต๊ะ พวกเขาไม่มีความอยากอาการ และรู้สึกว่าด้านนอกนั้นเงียบเชียบ

ฮ่องเต้วางตะเกียบลงและพูดอย่างมั่นใจว่า “รออีกสักหน่อยเถิด อวิ๋นเช่อน่าจะกลับมาแล้ว ลูกจะรอกินข้าวกับเขา เสด็จแม่เสวยก่อนเถอะ”

ไทเฮาชูตะเกียบขึ้นแล้ววางมันลงอย่างแรง นางเองก็รู้สึกว่ากินแล้วไม่รู้รส หลายวันมานี้ที่อวิ๋นเช่ออยู่ทุกวันนางเหนื่อยเสียจนไม่มีแรงแม้แต่จะเงยศีรษะขึ้น แต่นางก็เจริญอาหาร

องครักษ์เข้ามาด้านในและรายงานขึ้นว่า “กราบทูลฝ่าบาท เมื่อครู่นี้ท่านอ๋องฉีกับพระชายามาพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้เหลือบมององครักษ์ที่อยู่ด้านหลัง “จากนั้นล่ะ?”

“จากนั้นก็ไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ทิ้งลูกไว้ไหม?”

องครักษ์ส่ายหน้า “ไม่มีพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย！” เขาโมโหจนพ่นลมออกมาโดนเคราพร้อมทั้งถลึงตา “เหลิ่งชิงฮวนเองก็ช่างบังอาจ ถึงกับ...ถึงกับกล้าทำให้ข้าโมโหจนแทบบ้า！”

คำพูดขององครักษ์จบเพียงเท่านี้ ในที่สุดท่ามกลางโทสะของท่านประมุขก็ทำให้เขามีความกล้าขึ้นมา “อีกอย่าง...”

“อีกอย่างอะไร”

“อีกอย่างพระชายาฉีบอกว่าเด็กยังไม่รู้เรื่อง นางเลยจะพากลับจวนไปสั่งสอนด้วยไม้กระบอง จากนั้นจะให้อดข้าวสามวัน พอสั่งสอนดีแล้วถึงจะเอามาส่งคืนให้กับฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ”

ฮ่องเต้ชราลุกขึ้นอย่างแรงจนเสียงดัง “เด็กยังเล็กอยู่ นางนี้ลงมือได้ลงหรือ”

ไทเฮาปาตะเกียบในมืออย่างแรง นางไม่มีอารมณ์จะกินข้าวแล้วและใช้นิ้วชี้ไปที่หน้าของฮ่องเต้

“ข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือว่าอายุตั้งมากขนาดนี้แล้วทำไมถึงยังได้ทำตัวเหมือนเด็กไปโกรธหลานอีก ชิงฮวนพึ่งพาอาศัยเจ้าอยู่นะ นางกลับมาก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้ทำลงไปเจ้าเห็นแล้วก็รับไว้ก็จบแล้ว เจ้ายังจะมาไม่ยอมเจอสองคนนั้นอีก ตอนนี้เป็นอย่างไรล่ะ นางโมโหแล้วมาลงกับหลานของข้า เจ้าพอใจแล้วหรือยัง”

ฮ่องเต้เดินวนไปมาอยู่กับที่สามรอบแล้วจึงนั่งลง เขาส่งสัญญาณมือออกคำสั่งให้กับองครักษ์และข้ารับใช้ให้ถอยออกไป

“นางแกล้งทำ ต้องเป็นอุบายของนางแน่ๆ นางจงใจให้ข้าสนใจ ข้าไม่หลงกลหรอก”

“แกล้งทำอะไรกันเล่า อวิ๋นเช่อไม่ได้เคยพูดหรือว่าชิงฮวนอารมณ์ไม่ดี เวลาตีเขานั้นนางตีเขาจริงๆแถมยังลงมือแรงเสียจนตีเขาจนก้นลายไปหมดแถมยังขนลุกชันไปทั้งตัว เจ้าว่าเจ้าอยู่ดีๆจะทำเช่นนี้ไปทำไมกัน จะแบ่งชนชั้นกับเด็กให้ได้ เรื่องที่เขาขโมยพระราชลัญจกรไปเป็นเรื่องเล็กหรือ กลับไปที่จวนแล้วชิงฮวนจะยั้งมือหรือ”

ฮ่องเต้เองก็ปวดใจ พอคิดดูแล้วเขาก็รู้สึกทรมาณเป็นอย่างมากจนอดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้ “ครั้งนี้ลูกจริงจัง ลูกต้อย่อมคำนวณเอาไว้แล้วและข้าก็ไม่คิดที่จะทำให้ชิงฮวนโกรธ”

“งั้นเจ้ามีอะไรก็ตกลงกันให้ดีก็พอแล้ว ชิงฮวนไม่ใช่เด็กไม่รู้ความจนถึงขั้นให้เจ้าต้องทรมาณนางเช่นนี้หรือ อีกทั้งยังเอาฉีเอ๋อร์ไปมัดไว้กับเสาธงแบบนั้นอีกทำให้พระสนมฮุ่ยเฟยต้องวิ่งมาร้องห่มร้องไห้กับข้าอยู่ครึ่งค่อนวัน ข้าพูดอะไรไปก็ไม่มีเหตุผลไปเสียหมด”

ฮ่องเต้เงียบไปครู่หนึ่งและถอนหายใจออกมาอีกครั้งหนึ่ง “ในฐานะที่ชิงฮวนเป็นพระชายาฉี และเป็นแม่ของอวิ๋นเช่อ นางนั้นมีบทบาทนัก ลูกคิดว่าควรที่จะใส่ใจเสียหน่อย”

ไทเฮาตกตะลึง “เจ้าหมายความว่า...”