ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 545

เมื่ออยู่ต่อหน้าเหลิ่งชิงเหยา เหลิ่งชิงฮวนก็ไม่ได้พยายามทำตัวกล้าหาญ เธอพยักหน้าอย่างดีใจ “ขอบคุณที่เตือนข้า หากข้าได้เจอกับนักพรตเท่าเทียนอีข้าจะขอเครื่องรางจากเขา ข้าไม่กลัวเพราะข้าไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ข้ากลัวนางจะมาเคาะประตูบ้านกลางดึก”

เหลิ่งชิงเหยาเขยิบไปข้างๆ เหลิ่งชิงฮวนก่อนจะกระซิบ

“ผีร้ายควรระวัง แต่สิ่งที่ต้องระวังยิ่งกว่าคือคนเป็น ข้าได้ยินมาว่าชิงเจียวได้รับความไว้วางใจจากท่านพ่อในการจัดงานศพของเหลิ่งชิงหลาง”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “หลายวันมานี้ข้าไม่ได้กลับไปที่จวนจึงไม่รู้เรื่องอะไร”

“ข้าขอพูดอีกสักหน่อย ลูกที่จินซื่อเป็นคนเลี้ยงมาทั้งหมดล้วนโหดร้ายและไร้ความปรานี ท่านเคยมีปัญหากับเหลิ่งชิงหลางท่านก็น่าจะรู้ดี”

คำพูดเหล่านี้ดูเป็นนัยเล็กน้อย จากน้ำเสียงของนาง เห็นได้ชัดว่านางกำลังดูแคลนเหลิ่งชิงเจียว

เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้เอ่ยขัดอะไร

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ติดต่ออะไรกับเหลิ่งชิงเจียวแต่ก็พอรู้ว่าเฉลียวฉลาด ไม่อย่างนั้นเขาจะมีหน้าที่การงานที่ดีได้อย่างไร

“เจ้าเหลิ่งชิงเจียวยังติดตามพี่สาวของเขาตลอด ไม่ว่าพวกเราจะดีกับเขาแค่ไหนก็ล้วนเสแสร้ง พวกเขาคิดว่าเรามีจุดประสงค์แอบแฝง ท่านไม่คิดอย่างนั้นหรือ?”

ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรดี

เหลิ่งชิงฮวนเพียงแค่พูดว่า “หลังจากที่ข้ากลับมาที่เมืองหลวงเคยพบหน้าเขาครั้งหนึ่ง ข้าเพียงแค่เอ่ยทักทายเขาเท่านั้น ไม่สามารถมองออกได้ว่าเขามีนิสัยใจคออย่างไร”

“รู้หน้าไม่รู้ใจ! เจ้าเหลิ่งชิงเจียวจอมเย่อหยิ่งเคยเล่นเล่ห์ในราชการ ต่อหน้าทำเป็นยิ้มแต่ลับหลังกลับไม่ดี ท่านแม่ของข้าบอกว่าเขาเสแสร้งเก่ง ซ้ำยังเป็นคนอดทนอดกลั้น ชอบเอาอกเอาใจท่านพ่อ แค่มองก็รู้ว่าเป็นคนที่มีความคิดชั่วร้ายอยู่ในใจ แม้ว่าภายนอกเขาจะดูเป็นมิตร แต่ลับหลังเขาอาจจะกำลังเกลียดท่านอยู่ ท่านต้องระวังเขาให้มาก”

เหลิ่งชิงเหยาเป็นศัตรูกับจินซื่อและเหลิ่งชิงหลาง ไม่คิดว่าผ่านไปแล้วห้าปี ความเกลียดชังนั้นจะยังไม่หายไปไหน เมื่อพูดถึงเหลิ่งชิงเจียวนางจึงพยายามใส่ไฟ

ส่วนเหลิ่งชิงเจียวนั้น เหลิ่งชิงฮวนเตรียมการป้องกันเอาไว้ในใจแล้ว แต่ในขณะเดียวกันเธอก็ไม่คิดจะอคติกับเขาเพราะเรื่องของจินซื่อ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการยุแยงของเหลิ่งชิงเหยา หนึ่งมังกรมีลูกเก้าตัว ทั้งเก้าตัวล้วนแตกต่างกัน เธอหวังว่าตำราที่ชิงเจียวศึกษานั้นจะช่วยให้เขาได้เห็นโลกกว้างและไม่ทำตัวอย่างเหลิ่งชิงหลาง

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนอง เหลิ่งชิงเหยาจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

“ท่านพี่มางานเลี้ยง ทำไมไม่พาเจ้าหลานตัวน้อยมาด้วยล่ะ?”

“เขาถูกฮองเฮารับตัวไปแล้ว”

เหลิ่งชิงเหยาปิดปากของเธอและยิ้ม “ฮ่องเต้และฮองเฮาถือว่าเขาเป็นสมบัติ แต่ว่าข้าไม่เห็นเขามาหลายวันแล้วจึงคิดถึงเขาขึ้นมา ท่านพี่ช่างโชคดีจริงๆ ได้ครอบครองบุรุษที่รักใคร่ ข้าล่ะอิจฉาท่านมาก พระชายาเซวียนพอรู้ข่าวเข้าก็โมโหจนหน้าดำหน้าแดง พระชายาเฮ่าก็เก็บตัวร้องไห้เอาแต่โทษตัวเอง”

เหลิ่งชิงฮวนพูดอย่างหมดหนทาง “ต่อหน้าพี่ไม่เป็นไรหรอก หากมีคนนอกอยู่ด้วยก็อย่าพูดจาส่งเดชเช่นนี้”

หากได้ยินไปถึงหูพระชายาเซวียนกับพระชายาเฮ่าคงได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ

เหลิ่งชิงเหยาแลบลิ้น “ข้าแค่พูดความจริง พระชายาเซวียนตั้งใจไปที่จวนอ๋องเฮ่าเมื่อวานนี้และเอ่ยคำพูดไม่ดีกับพระชายาเฮ่า อ๋องเซวียนมีสนมหลายคนแต่ก็ล้วนให้กำเนิดสินค้าขาดทุนทั้งนั้น นางอ้อนวอนกับพระพุทธเจ้า เงินก็หมดไปกับการซื้อน้ำมันหอม แล้วก็วิ่งเร่ามาบ่นกับพระชายาเฮ่า ท่านรู้ไหมว่าพระชายาเฮ่าไม่มีแม้แต่บุตรีด้วยซ้ำ นางไม่มีอารมณ์ไปฟังคำพูดพร่ำเพรื่อเช่นนั้นหรอก”

เด็กคนนี้ดวงตาเฉียบคม มองทะลุปรุโปร่ง แต่ปากก็ร้ายเช่นกัน

โดยเฉพาะคำว่า “สินค้าขาดทุน” ทำให้เหลิ่งชิงฮวนไม่ชอบเป็นอย่างมาก เด็กสาวที่ไหนจะปากคอเราะร้ายได้เช่นนี้อีก

เมื่อเห็นว่ากำลังจะสายแล้วเธอจึงเอ่ยลา “เรื่องลูกก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา เมื่อถึงเวลาก็จะมาเองไม่ต้องรีบร้อน เวลาก็ล่วงเลยมานานแล้ว ข้าขอตัวกลับไปที่ตำหนักหมิงเต๋อก่อน”