ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 572

เสี่ยวอวิ๋นเช่อวิ่งเข้ามาจากด้านนอกตำหนักฉาวเทียนอย่างกระหืดกระหอบ บนคิ้วและบนเส้นผมเต็มไปด้วยเศษหิมะ ยื่นหัวไปสำรวจห้องครัว พอเห็นเหลิ่งชิงฮวน จึงหดคอคิดจะหนี

เหลิ่งชิงฮวนตาแหลมคม มองเห็นเขาทันที “เจ้าลูกกระต่ายน้อย หยุดนะ! ไปวิ่งเล่นที่ไหนมา เนื้อตัวสกปรกไปหมด!”

ตนเองกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ลูกชายมาได้จังหวะพอดี จะได้ลองกินเป็นคนแรก

เสี่ยวอวิ๋นเช่อหันหน้าไปและหัวเราะ ‘แหะแหะ’ หิมะที่เพิ่งจะร่วงลงบนจมูกถูกอากาศร้อนของห้องครัวทำให้ละลาย ไหลลงมา ‘แหมะแหมะ’ พอแลบลิ้นเลีย มันอร่อยมาก

“ทำไมวันนี้ท่านแม่ถึงทาแป้งล่ะ อวิ๋นเช่อทำไม่ได้เลย สวยจริงๆ”

เมื่อเด็กคนนี้ประจบประแจง แน่นอนว่าไม่ได้ทำเรื่องดี พูดบ่ายเบี่ยงเปลี่ยนเรื่อง แสดงว่ากลัวคนจะรู้ความผิด

เหลิ่งชิงฮวนเห็นเขาแค่คนเดียว เลยมองออกไปข้างนอก “พ่อเจ้าล่ะ”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อตบหน้าอก และทำหน้าหวาดกลัว “ท่านแม่ไม่รู้หรอก เมื่อครู่ท่านพ่ออยากจะกินข้า! โชคดีที่ข้าวิ่งเร็ว! พระเจ้า มิฉะนั้นท่านคงไม่ได้เห็นลูกชายแล้ว”

“เอ๋?” เหลิ่งชิงฮวนไม่อาจคาดเดาได้ “กินเจ้าทำไมหรือ เนื้อตัดมันทั่วทั้งตัว ยังสกปรกอยู่เลย เลี่ยนจะตายไป!

เสี่ยวอวิ๋นเช่อทำหน้าเกินจริง “ท่านพ่อเพิ่งจะหลอกข้าบอกว่าจะพาข้าไปอาบน้ำ ต้นน้ำในหม้อจนร้อน ความร้อนพวยพุ่งเดือดปุดๆ แถมเขายังนำเกลือมาด้วย อยากจะต้มข้ากินมิใช่หรือ”

เหลิ่งชิงฮวนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงจะได้สติว่ามู่หรงฉีพาเขาไปบ่อน้ำร้อนของตนเอง

อีกอย่าง พลังจินตนาการของเจ้าหมอนี่เฟื่องฟู่ขนาดนี้ที่ไหนกันเล่า น้ำเดือดอะไรกัน ชัดเจนว่าไม่อยากอาบน้ำ! โชคดีที่หาข้ออ้างคุณภาพต่ำแบบนี้ออกมา

“ดังนั้นเจ้าก็เลยวิ่งกลับมา? ทำไมพ่อเจ้าถึงไม่ตามมาล่ะ”

“ข้าหลอกให้เขาถอดเสื้อผ้าออกก่อน จากนั้นฉวยโอกาสตอนเขาไม่ระวัง ขโมยเสื้อผ้าของเขาวิ่งออกมา เขาเลยไม่กล้าตามมา”

แม่นมเตียวกับโตวโตวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ‘พรืด’ “คนฉลาดตัวน้อย”

เหลิ่งชิงฮวนหัวเราะดังลั่น “เสื้อผ้าเขาล่ะ”

“เสื้อผ้าโดนฮวนฮวนคาบไปแล้ว” เสี่ยวอวิ๋นเช่อกะพริบตาปริบๆ “อีกอย่าง ท่านแม่ ทำไมบนหลังของท่านพ่อถึงมีเต่าล่ะ”

ตอนอวิ๋นเช่อพูดประโยคนี้ เต็มไปด้วยความสงสัย และไม่กังวลถึงหน้าตาของมู่หรงฉีเลยสักนิด เสียงสดใสมาก ออกเสียงชัดถ้อยชัดคำ และเรียบเรียงชัดเจน

แม่นมเตียวและคนอื่นๆ ทำหน้าอึ้ง องครักษ์ซึ่งมีหน้าที่คุ้มครองอวิ๋นเช่ออยู่ตรงประตูติดตามกลับไปยังตำหนักฉาวเทียนตลอดทาง ทำการยื่นคอ ตั้งหู และมองเข้าไปในห้องครัวเหมือนกับค้นพบทวีปใหม่

เหลิ่งชิงฮวนอยากจะเอาซาลาเปาอุดปากเสี่ยวอวิ๋นเช่อจริงๆ ผลงานชิ้นเอกของตนเองในปีนั้นถูกอวิ๋นเช่อค้นพบแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่มีเกียรติเลยจริงๆ

มิน่าล่ะมู่หรงฉีถึงไม่กล้าตามออกมา ภายในจวนนี้มีองครักษ์มากมาย หากเขาวิ่งออกมาโดยไม่ใส่เสื้อ คนทั่วหล้าคงได้รู้ความจริงเรื่องเต่านี้ ทุกคนไม่ได้รู้หมดแล้วหรือ

เหลิ่งชิงฮวนกระแอมเบาๆ อยู่ต่อหน้าแม่นมเตียวรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย “พ่อเจ้าคงจะล้อเจ้าเล่น เลยจงใจวาดมันเพื่อทำให้เจ้าขำขันกระมัง ยังไม่รีบเอาเสื้อผ้ากลับไปส่งให้พ่อเจ้ากับแม่อีกหรือ”

เด็กคนนี้ หิมะทั่วตัวละลายกลายเป็นน้ำโคลนหมดแล้ว ต้องชำระล้าง

นางลากอวิ๋นเช่อออกไป อวิ๋นเช่อพยายามหาข้ออ้างว่าไม่อยากไป พลันเขย่งเท้ามองในหม้อนึ่ง “ข้าหิวแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนเลือกขนมอันที่ดีเลิศที่สุดยื่นให้กับอวิ๋นเช่ออย่างกระตือรือร้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวัง “กินเถอะ แม่ทำเลยเลยนะ”

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเหลือบมองขนม แล้วหันหน้าจะเดินจากไป “ข้าไปหาพ่อข้าก่อนดีกว่า”

โดนรังเกียจแล้ว

เหลิ่งชิงฮวนแบะปากอย่างพ่ายแพ้ ไม่กินก็ช่างเถอะ เดี๋ยวเก็บไว้ให้สามีชิม เขาไม่ (กล้า) รังเกียจแน่

ลากอวิ๋นเช่อซึ่งคิดจะหลบหนี หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ และตรงไปยังบ่อน้ำร้อนของมู่หรงฉี

ท่านฉีอ๋องผู้น่าสงสารยังโดนปิดล้อมอยู่ด้านใน โชคดีที่ด้านในมีน้ำร้อน ท่านฉีอ๋องจึงไม่หนาวตาย

เสี่ยวอวิ๋นเช่อไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ดึงเข็มขัดกางเกงแน่นไม่ยอมปล่อย ยิ่งไม่อยากอาบน้ำมากกว่าเดิม

เหลิ่งชิงฮวนทดสอบอุณหภูมิน้ำ ถอดเสื้อผ้าเสี่ยวอวิ๋นเช่อด้วยความรวดเร็ว เผยให้เห็นเรือนร่างอวบอั๋น และเนื้ออันเรียบเนียน