ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 573

เหลิ่งชิงฮวนพิงวงกบประตูด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “วันนี้น้ำร้อนหรือไม่”

มู่หรงฉีพยักหน้า “อยากอาบด้วยกันไหม หน้าผมของเจ้า ไม่ได้ดีไปกว่าอวิ๋นเช่อหรอก”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ท่านเพลิดเพลินไปคนเดียวเถอะ หม่อมฉันกลัวว่าแป้งหมี่ทั่วตัวของข้าเข้าไป จะกลายเป็นซุปแป้งก้อน”

มู่หรงฉีเอาผ้าเช็ดหน้าในมือเช็ดถูหน้า “เมื่อครู่อวิ๋นเช่อถามหม่อมฉัน ทำไมถึงมีเต่าแสนน่าเกลียดอยู่บนหลัง”

“เจ้าพูดอย่างไร”

“บอกไปตามตรงอยู่แล้ว ลูกชายบอกว่า มิน่าล่ะท่านถึงเอาแต่เรียกเขาว่าเจ้าเต่าตุ่นตัวน้อย ที่แท้สาเหตุก็อยู่ตรงนี้”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มปากยิ้ม “อยากให้หม่อมฉันล้างออกหรือไม่”

มู่หรงฉีส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่ล้าง”

“ไม่กลัวคนอื่นเห็นแล้วหัวเราะเยาะหรือ”

“เต่าตัวนี้ของเจ้าเหมือนกับตราประทับของลัทธิเต๋า หากไม่มีมัน ข้าชอบคนอื่นขึ้นมาจะทำอย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาเป็นท่านฉีอ๋องที่สง่าผ่าเผย ต้องรักษาหน้าตาเสมอ หากเปลือยกายล่อนจ้อนเล่นเกมกับสาวงามนางอื่น ต้องโดนคนหัวเราะเยาะเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเปิดเผยความจริงกับคนอื่นได้

ตราประทับนี้ สามารถป้องกันอัคคีภัย ป้องกันขโมย และป้องกันเมียน้อย ไม่เลวเลย

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเจ้าเล่ห์ “อันที่จริง หม่อมฉันยังมีตราประทับที่ร้ายกาจกว่านี้ ช่วงนี้ข้าพยายามเรียนวาดภาพตลอดเวลา รอฝีมือดีกว่านี้ หม่อมฉันจะสักลายให้ท่านตรงตำแหน่งลับตา จะได้ไม่โดนคนหัวเราะเยาะ”

สีหน้าของมู่หรงฉีเหมือนเดิม แถมยังทำหน้าขรึม เหมือนกับฟังเรื่องตลกของเหลิ่งชิงฮวนไม่เข้าใจ

“จำได้ว่าเมื่อวานเจ้าสอนเสี่ยวอวิ๋นเช่อวาดรูปลิง”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า

มู่หรงฉีกวาดตามองใบหน้าของนางด้วยสายตามุ่งร้าย จากนั้นลดเปลือกตาลง

“สักลายลิงข้าไม่กลัว แต่เจ้าไม่กลัวว่าลิงฝีมือแกร่งกล้าตัวนี้ จะเปลี่ยนกระบองทองของข้าเป็นเข็มเย็บผ้าหรือ

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของเขาทันที และพูดด้วยอาการหน้าแดงว่า “ทะลึ่ง!”

มู่หรงฉีพบว่าหยอกล้อภรรยาของตนเองสนุกมาก “มิน่าล่ะเจ้าถึงเอาแต่เรียนวาดรูปลิง อยากมันปีนเสามิใช่หรือ”

เจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงไร้ยางอายเกินไปในที่ส่วนตัว เหลิ่งชิงฮวนกัดบดรากฟัน และพูดโพล่งออกมาว่า “สิ่งที่หม่อมฉันวาดไม่ได้มีแค่ลิง! ยังมีกระต่ายด้วย!”

มู่หรงฉีส่ายหน้าอย่างจริงจัง “เช่นนั้นเจ้าหวังว่าข้าจะมีความเร็วเหมือนกระต่าย หรือว่าความเร็วล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนแปลกใจ “ท่านอยากวิ่งแข่งกับกระต่ายหรือ”

มู่หรงฉีส่ายหน้า กระดิกนิ้วเรียกนาง “เจ้าเข้ามาสิ เดี๋ยวข้าจะบอกเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นเขาทำหน้าปลิ้นปล้อน จึงระมัดระวังทันที “ไม่บอกก็ช่างเถอะ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีคำพูดดีๆ แน่”

มู่หรงฉีหัวเราะ ‘หึหึ’ และกดเสียงลงต่ำ “ได้ยินว่า ความเร็วของกระต่ายเป็นข้อบกพร่องของมัน เพราะว่าเร็วเกินไป แถมเวลายังสั้นเกินไปด้วย เจ้าคงจะไม่ชอบ”

เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะเข้าใจความหมายในคำพูดของเจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงลามก จำได้ว่าเมื่อก่อน เคยฟังเพื่อนร่วมงานชายเล่าละครตลก กล่าวว่ากระต่ายตัวผู้คือความถี่ของจักรเย็บผ้า และความเร็วของแสง พระเจ้า เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ

นางโดนไอน้ำรมจนใบหน้าแดง “ต่อหน้าหยิ่งยโส ลับหลังบ้ากาม มิน่าล่ะรองแม่ทัพอวี๋ถึงบอกว่าท่านต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง

ใครจะรู้ว่าท่านฉีอ๋องเทพเจ้าแห่งสงครามที่สง่าผ่าเผยจะเป็นคนหื่นกาม เรื่องตลกลามกลื่นไหลมาก คงจะเป็นทักษะโดยกำเนิด

มู่หรงฉีอาบน้ำเสร็จ ก็ลุกขึ้นจากบ่อน้ำ “ถูกแล้วมิใช่หรือ หรือจะให้ข้าต่อหน้าบ้ากาม ลับหลังหยิ่งยโส”

เหลิ่งชิงฮวนมองเขาอย่างไม่เจียมตัว พลันแบะปากเดินออกไปข้างนอก “ว่ากันว่าวัตถุจะขยายตัวเมื่อถูกความร้อนและหดตัวเมื่อถูกความเย็น ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น”