ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 573

เหลิ่งชิงฮวนพิงวงกบประตูด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “วันนี้น้ำร้อนหรือไม่”

มู่หรงฉีพยักหน้า “อยากอาบด้วยกันไหม หน้าผมของเจ้า ไม่ได้ดีไปกว่าอวิ๋นเช่อหรอก”

เหลิ่งชิงฮวนส่ายหน้า “ท่านเพลิดเพลินไปคนเดียวเถอะ หม่อมฉันกลัวว่าแป้งหมี่ทั่วตัวของข้าเข้าไป จะกลายเป็นซุปแป้งก้อน”

มู่หรงฉีเอาผ้าเช็ดหน้าในมือเช็ดถูหน้า “เมื่อครู่อวิ๋นเช่อถามหม่อมฉัน ทำไมถึงมีเต่าแสนน่าเกลียดอยู่บนหลัง”

“เจ้าพูดอย่างไร”

“บอกไปตามตรงอยู่แล้ว ลูกชายบอกว่า มิน่าล่ะท่านถึงเอาแต่เรียกเขาว่าเจ้าเต่าตุ่นตัวน้อย ที่แท้สาเหตุก็อยู่ตรงนี้”

เหลิ่งชิงฮวนเม้มปากยิ้ม “อยากให้หม่อมฉันล้างออกหรือไม่”

มู่หรงฉีส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่ล้าง”

“ไม่กลัวคนอื่นเห็นแล้วหัวเราะเยาะหรือ”

“เต่าตัวนี้ของเจ้าเหมือนกับตราประทับของลัทธิเต๋า หากไม่มีมัน ข้าชอบคนอื่นขึ้นมาจะทำอย่างไร”

เหลิ่งชิงฮวนครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาเป็นท่านฉีอ๋องที่สง่าผ่าเผย ต้องรักษาหน้าตาเสมอ หากเปลือยกายล่อนจ้อนเล่นเกมกับสาวงามนางอื่น ต้องโดนคนหัวเราะเยาะเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเปิดเผยความจริงกับคนอื่นได้

ตราประทับนี้ สามารถป้องกันอัคคีภัย ป้องกันขโมย และป้องกันเมียน้อย ไม่เลวเลย

เหลิ่งชิงฮวนยิ้มเจ้าเล่ห์ “อันที่จริง หม่อมฉันยังมีตราประทับที่ร้ายกาจกว่านี้ ช่วงนี้ข้าพยายามเรียนวาดภาพตลอดเวลา รอฝีมือดีกว่านี้ หม่อมฉันจะสักลายให้ท่านตรงตำแหน่งลับตา จะได้ไม่โดนคนหัวเราะเยาะ”

สีหน้าของมู่หรงฉีเหมือนเดิม แถมยังทำหน้าขรึม เหมือนกับฟังเรื่องตลกของเหลิ่งชิงฮวนไม่เข้าใจ

“จำได้ว่าเมื่อวานเจ้าสอนเสี่ยวอวิ๋นเช่อวาดรูปลิง”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า

มู่หรงฉีกวาดตามองใบหน้าของนางด้วยสายตามุ่งร้าย จากนั้นลดเปลือกตาลง

“สักลายลิงข้าไม่กลัว แต่เจ้าไม่กลัวว่าลิงฝีมือแกร่งกล้าตัวนี้ จะเปลี่ยนกระบองทองของข้าเป็นเข็มเย็บผ้าหรือ

เหลิ่งชิงฮวนเข้าใจความหมายแฝงในคำพูดของเขาทันที และพูดด้วยอาการหน้าแดงว่า “ทะลึ่ง!”

มู่หรงฉีพบว่าหยอกล้อภรรยาของตนเองสนุกมาก “มิน่าล่ะเจ้าถึงเอาแต่เรียนวาดรูปลิง อยากมันปีนเสามิใช่หรือ”

เจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงไร้ยางอายเกินไปในที่ส่วนตัว เหลิ่งชิงฮวนกัดบดรากฟัน และพูดโพล่งออกมาว่า “สิ่งที่หม่อมฉันวาดไม่ได้มีแค่ลิง! ยังมีกระต่ายด้วย!”

มู่หรงฉีส่ายหน้าอย่างจริงจัง “เช่นนั้นเจ้าหวังว่าข้าจะมีความเร็วเหมือนกระต่าย หรือว่าความเร็วล่ะ”

เหลิ่งชิงฮวนแปลกใจ “ท่านอยากวิ่งแข่งกับกระต่ายหรือ”

มู่หรงฉีส่ายหน้า กระดิกนิ้วเรียกนาง “เจ้าเข้ามาสิ เดี๋ยวข้าจะบอกเจ้า”

เหลิ่งชิงฮวนเห็นเขาทำหน้าปลิ้นปล้อน จึงระมัดระวังทันที “ไม่บอกก็ช่างเถอะ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีคำพูดดีๆ แน่”

มู่หรงฉีหัวเราะ ‘หึหึ’ และกดเสียงลงต่ำ “ได้ยินว่า ความเร็วของกระต่ายเป็นข้อบกพร่องของมัน เพราะว่าเร็วเกินไป แถมเวลายังสั้นเกินไปด้วย เจ้าคงจะไม่ชอบ”

เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งจะเข้าใจความหมายในคำพูดของเจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงลามก จำได้ว่าเมื่อก่อน เคยฟังเพื่อนร่วมงานชายเล่าละครตลก กล่าวว่ากระต่ายตัวผู้คือความถี่ของจักรเย็บผ้า และความเร็วของแสง พระเจ้า เป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ

นางโดนไอน้ำรมจนใบหน้าแดง “ต่อหน้าหยิ่งยโส ลับหลังบ้ากาม มิน่าล่ะรองแม่ทัพอวี๋ถึงบอกว่าท่านต่อหน้าอย่าง ลับหลังอย่าง

ใครจะรู้ว่าท่านฉีอ๋องเทพเจ้าแห่งสงครามที่สง่าผ่าเผยจะเป็นคนหื่นกาม เรื่องตลกลามกลื่นไหลมาก คงจะเป็นทักษะโดยกำเนิด

มู่หรงฉีอาบน้ำเสร็จ ก็ลุกขึ้นจากบ่อน้ำ “ถูกแล้วมิใช่หรือ หรือจะให้ข้าต่อหน้าบ้ากาม ลับหลังหยิ่งยโส”

เหลิ่งชิงฮวนมองเขาอย่างไม่เจียมตัว พลันแบะปากเดินออกไปข้างนอก “ว่ากันว่าวัตถุจะขยายตัวเมื่อถูกความร้อนและหดตัวเมื่อถูกความเย็น ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น”

ยังพูดไม่จบ สองเท้าก็ห่างจากพื้น และลอยกลางอากาศทันที

มู่หรงฉีก้มหน้ามองนาง และยกริมฝีปากขึ้น “ข้าความสามารถอ่อนด้อยและความรู้น้อย รบกวนฮูหยินช่วยอธิบายที อะไรเรียกว่าวัตถุขยายตัวเมื่อถูกความร้อนและหดตัวเมื่อถูกความเย็น”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจกับความพรวดพราดนี้ ตื่นเต้นเหมือนตีกลอง “คือกฎเกี่ยวกับวัตถุประเภทหนึ่ง ไม่สิ ปรากฏการณ์ต่างหาก ปรากฏการณ์ ตัวอย่างเช่น ตอนนี้หม่อมฉันรู้สึกถึงกระแสความเย็นของท่าน จึงรู้สึกหนาวทั่วตัว อดไม่ได้ที่จะหดคอ”

“จริงหรือ” มู่หรงฉีหันหลังเดินกลับไป “แช่น้ำร้อนก็หายแล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนอยากจับเข้าไว้ จะได้ไม่โดนเขาโยนลงไปในบ่อน้ำอย่างไร้ความปรานี น่าเสียดายเขาเปลือยกายล่อนจ้อน ลื่นมาก ไม่มีที่จับ ทำได้เพียงคล้องคอของเขา

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง หากแช่แล้วหม่อมฉันพองฟูจะทำอย่างไร พองฟูเหมือนกับแป้งหมั่นโถว น่าเกลียดจะตาย”

มู่หรงฉีหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง เสียงหัวเราะอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากส่วนปลายลำคอของเขา

“หากวัตถุขยายตัวเมื่อถูกความร้อนและหดตัวเมื่อถูกความเย็นได้จริง นับว่าเป็นเรื่องดี ข้าจะได้ไม่ต้องกลัวว่าวันหน้าฮูหยินจะไม่พอใจ”

พอได้ยินการพูดที่ปะปนกับความไม่จริงจังของเจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงตัวนี้ เหลิ่งชิงฮวนก็รู้ว่าภายในสมองของเขาไม่มีเรื่องดีจริงๆ เขาอยากขยายตัวเมื่อถูกความร้อนและหดตัวเมื่อถูกความเย็นซะที่ไหน เขาอยากร้อนด้วยการเสียดสีต่างหาก

“อย่าเสียงดัง ลูกยังนอนอยู่ตรงห้องด้านนอกนะ”

“ไม่ได้เสียงดังสักหน่อย” มู่หรงฉีทำหน้าบริสุทธิ์ “ข้าคิดว่ากำลังทำเรื่องสำคัญ เรื่องที่จริงจัง”

เหลิ่งชิงฮวนปกป้องทรวงอกเอาไว้แน่น พลันอ้อนวอนว่า “กลางคืน กลางคืนไม่ได้หรือ”

มู่หรงฉีไม่ประนีประนอม สำหรับบางเรื่อง เขาชอบเป็นฝ่ายจู่โจมตลอด ง้างคันธนูแล้วไม่หันหัวกลับ ยั่วเย้าเสร็จยังจะอยากหนีหรือ

“พูดมาสิ เจ้าจะถอดเสื้อแล้วผ้าลงน้ำ หรือว่าถูกโยนลงน้ำทั้งๆ ที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่”

เหลิ่งชิงฮวนสองเท้าลงสู่พื้น นางรีบเอ่ยปากคัดค้าน “ในน้ำนี้มี…”

ริมฝีปากโดนเจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงอุดทันที

และมือของเจ้าสุนัขหื่นกามมู่หรงก็ไม่ปล่อยว่างไว้ ทุ่มเทกอบกู้เอกราชแสนยิ่งใหญ่เสมอต้นเสมอปลาย

เหลิ่งชิงฮวนอยากบอกเขาจริงๆ ว่าลูกชายของท่านฉี่ลงในน้ำนี้แล้ว นางไม่อยากลงไปจริงๆ

น่าเสียดาย เหลิ่งชิงฮวนซึ่งโดนอุดริมฝีปากเอาไว้ แม้แต่สมองยังลัดวงจร และรถติด นางเวียนหัวและตาลายฉับพลัน จึงลืมคำเตือนที่เสี่ยวอวิ๋นเช่อบอกกับตนเองเมื่อครู่ไปแล้ว

เสื้อผ้าถูกถลกออกทีละชั้น เหมือนกับหน่อฤดูใบไม้ผลิไม่มีผิด เผยให้เห็นยอดหน่อไม้อันอ่อนนุ่ม

มู่หรงฉีอุ้มนาง และแช่ลงในน้ำอย่างช้าๆ

ถูกน้ำร้อนโอบล้อมทั่วทั้งร่างกาย เหลิ่งชิงฮวนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น รูขุมขนทั่วร่างกายขยายออก

ตัวสั่นฉับพลัน ทำให้มู่หรงฉีอดไม่ได้ที่จะกอดข้อพับของนางแน่น ริมฝีปากอันร้อนผ่าวยิ่งร้อนเหมือนไฟไหม้ทุ่ง พลิกไปพลิกมาระหว่างกกหูและลำคอ

กระแสน้ำพรั่งพรูออกมา ไอน้ำรมจนใบหน้าเหลิ่งชิงฮวนแดงแจ๋ รู้สึกขาดอากาศและวิงเวียนเล็กน้อย ร่างกายหมดแรง พิงอยู่ตรงของข้อพับของมู่หรงฉี เหมือนกับชุนเถิงเลื้อยพันต้นไม้

พอมู่หรงฉีหมุนตัว เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกถึงความเย็นสบายตรงแผ่นหลังพักหนึ่ง และพิงขอบบ่อน้ำ พอคลายแขนที่กอดนางออก ร่างกายอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง เกือบจะลื่นไถลลงไปแล้ว

มือขนาดใหญ่ของมู่หรงฉีคว้าเอาไว้ และดันนางขึ้นมา นางรีบกอดคอเขาไม่ยอมปล่อย

มู่หรงฉีเอาริมฝีปากไปใกล้ข้างหูของนาง “ได้ยินว่า แบบนี้ตั้งครรภ์ยาก”

เหลิ่งชิงฮวนออกแรงหยิกเขา

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเป็นลิงน้อยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้แต่สุนัขน้อยเห็นเขา ตอนนี้มันยังเดินอ้อมไป

มู่หรงฉีปวดหัวกับลูกชายคนนี้มาก มักจะรู้สึกว่าการแทรกแซงของเขา ทำลายการปฏิสัมพันธ์เชิงลึกทางความรักระหว่างสามีภรรยา

สิ่งสำคัญที่สุดคือ เขาไม่อยากให้เหลิ่งชิงฮวนตั้งครรภ์อีก มันทำให้ตนเองไม่อาจแสดงความเป็นวีรบุรุษออกมาได้ และต้องทนทรมานไปอีกสิบเดือน