ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 580

เหลิ่งชิงฮวนเห็นว่าบนข้อมือของเยี่ยนผินมีรอย มู่หรงฉีเองก็เห็นอีกทั้งเขายังส่งสายตาปรามคำพูดที่เธอจะพูดออกมา

เธอจึงสงบลงได้ทันที รอยนี้ลึกเกินไป

บวกกับคำพูดของนางกำนัล เยี่ยนผินตกน้ำลงไปทันที หรือว่าจะมีคนจงใจดึงนางลงไปในน้ำกัน

นี่ไม่ใช่การฆ่าตัวตายแล้ว แต่เป็นการฆาตรกรรม

สถานการณืแบบนี้ไม่เหมาะที่จะทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จะทำให้ผู้คนตื่นตระหนก อีกอย่างรอยช้ำชัดแบบนี้สายตาของทุกคนก็ดี จะมองไม่เห็นหรือไงกัน เห็นได้ชัดว่าทุกคนโยนความสงสัยไปที่ฮองเฮาแต่ไม่อยากที่จะพูดมากให้นางไม่พอใจตัวเอง

อย่างไรเสียทั้งสองคนเพิ่งจะมีเรื่องกันมา เยี่ยนผินเองก็ไม่พอใจฮองเฮามาตลอด อีกทั้งเป้าหมายเดียวของนางก็คือฮองเฮา ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้างก็ไม่มีใครรู้

ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว

เธอกลืนคำพูดลงไปอย่างเข้าใจสถานการณ์

สีหน้าของฮ่องเต้มืดครึ้มแล้วพูดกับฮองเฮาว่า “มากับข้า!”

ผ้าเช็ดหน้าในมือฮองเฮาม้วนพันกันเป็นก้อน เห็นได้ดชัดว่านางกลัวมากและกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก นางเดินตามฮ่องเต้เข้าไปในห้องด้านข้างด้วยความหวาดกลัว

ประตูทั้งหมดถูกปิดลง

ไม่มีใครกล้าไปไหน พวกเขาจึงจับกลุ่มเป็นหย่อมๆและลอบวิจารณ์กัน

“เรื่องนี้ประหลาดจริงๆ”

“ใช่แล้ว ใครกันที่ตกน้ำแล้วขึ้นมาจะมีสภาพแบบนี้”

“ได้ยินมาว่าเมื่อปีที่แล้วในสระบัวมีนางกำนัลสองคนจมน้ำตาย”

“พระสนมเฉินแห่งตำหนักหย่งซิ่วบอกว่ามีครั้งหนึ่งที่นางมาให้อาหารปลาที่ริมสระและเคยเห็นเงาแวบผ่านไป จากนั้นเพียงพริบตาเดียวเงานั้นก็หายไป หัวนั้นไม่ใช่เล็กๆเลย นางตกใจเสียจนเหงื่อออกและยังนึกไปว่าตัวเองตาฝาดไปเอง แต่พอขยี้ตาอีกทีก็ยังเห็นมันอยู่”

“ปลาดุกล่ะสิ? เห็นพวกเจ้านางมักจะให้อาหาร ปลาในน้ำน่าจะอ้วนนะ”

“ไม่ใช่ พระสนมฉาบอกว่าเหมือนกับว่ามีหางด้วย เป็นหางเรียวๆยาวๆ”

“ตายจริง น่ากลัวมาก พวกเจ้าว่ามีคนจม...”

ใจความสำคัญของประโยคนี้ยังไม่ทันได้พูดออกไป ทุกคนก็เข้าใจว่าคำพูดที่ยังไม่ถูกพูดออกมานั้นคืออะไรอีกทั้งทำท่ากลัวออกมาอย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมกัน

“พวกเจ้าสังเกตเห็นที่ข้อมือของเยี่ยนผินนั่นไหม ถ้าหากว่านางอยากตายจริงทำไมถึงต้องรอหลังจากที่ฮองเฮาทรงยกเลิกโทษของนางแล้วล่ะ อีกอย่างพวกเจ้าว่าสระบัวขนาดแค่นี้คนจำนวนมากกระโดดลงไปงม เกรงว่าแม้แต่ปลาตัวใหญ่ก็มิอาจหนีพ้นไปได้”

แต่ในความเป็นจริงแล้วในนั้นคือไม่มีอะไรเลย

นอกจากนี้การที่เยี่ยนผินตกน้ำนั้นเป็นการที่พรายน้ำหาตัวตายตัวแทน ทุกคนจึงมองหน้ากันไปมาอีกครั้ง

เกิดเรื่องผิดปกติขึ้นต้องเกี่ยวข้องกับภูตผีปีศาจ เหลิ่งชิงฮวนย่อมไม่เชื่อเหตุผลเหล่านี้ แต่ใจของเธอก็รู้สึกสงสัย ถ้าหากว่าเยี่ยนผินถูกคนลากลงไปในน้ำงั้นฆาตรกรจะหนีไปไหนไดเ

ต่อให้ข้ารับใช้ในวังที่เห็นโกหกจริง การที่เยี่ยนผินจมน้ำและหายใจไม่ออกฆาตรกรได้หนีไปไกลแล้วก่อนที่จะร้องออกมาอย่างตกใจให้คนมาช่วย แต่วันนี้ที่ตำหนักอวิ๋นซีมีคนพลุกพล่าน สมองของฮองเฮามีปัญหาหรือไงถึงได้เลือกเวลาแบบนี้

ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็เป็นวันมงคลไม่มีใครคาดคิดว่าจู่ๆจะเกิดเรื่องที่น่าหนักใจเช่นนี้ เหลิ่งชิงฮวนอยากที่จะไปปลอบใจลี่ว์อู๋สักหน่อยเพราะกลัวว่าเธอจะคิดมาก

ลี่ว์อู๋กำลังยืนอยู่กับพระชายารุ่ยอยู่อีกด้านหนึ่งอย่างไม่สนใจ “ภายในวังมีคนมากก็วุ่นวาย ผ่านไปสักสามวันห้าวันก็เป็นการยากที่จะไม่ให้เกิดเรื่องการฆ่ากันเกิดขึ้นอีก ข้าเห็นจนชินแล้ว อย่างไรเสียข้ากับเสด็จแม่ก็ไม่เชื่อเรื่องนี้ไม่อย่างนั้นคงไม่ยืนอยู่อย่างสงบอยู่ตรงนี้หรอก”

เป็นการยากที่เธอจะคิดได้แบบนี้