ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 582

หรูอี้มองผ่านรอยแยกประตูจนใบหน้าและใบหูของนางแดงก่ำ

ผู้หญิงแคว้นหนานจ้าวคนนี้ช่างร้อนแรงและใจกล้า น่าจาอี๋นั่วมีฐานะเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แต่กลับเหมือนกับผู้หญิงที่อยู่ในหอโคมเขียวพวกนั้นและยกร่างกายตัวเองให้ก่อนและพยายามยั่วทุกทาง

ตอนแรกท่านพี่แกล้งทำเป็นมีศักดิ์ศรี ใครจะคิดกันเล่าว่าผ่านไปแค่สองรอบเขาก็ยอมจำนนทุกอย่างอย่างว่าง่าย

อ๋องเซวียนร้อนรน น่าจาอี๋นั่วกึ่งผลักออกกึ่งจำยอม

เวลากลางวันแสกๆ เขาไม่สนใจอะไรในจวนของตัวเองและทำเรื่องบุ่มบ่ามเช่นนี้

นางหยัดกายขึ้นอย่างเสียดายเล็กน้อย

นางไม่รู้ตัวเองให้น่าจาอี๋นั่วมาทำตัวปรนเปรออย่างรอบคอบเช่นนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้องหรือไม่

นางมีความสุขกับชีวิตตอนนี้ที่จินอู่เชื่อฟังคำพุดของจนต้องพึ่งพาน่าจาอี๋นั่ว

อีกทั้งนางเองก็มีความแค้นต่อพระชายาเซวียนจนแทบรอไม่ไหวที่จะให้คนอื่นมาพรากพี่ชายนางไปจากหล่อน เพื่อให้พระชายาเซวียนได้ลิ้มรสของการเฝ้าห้องหอยู่คนเดียวโดยการที่ถูกสามีทอดทิ้ง จะดูเสียหน่อยว่านางยังสามารถยืนคุยกับคนอื่นได้โดยที่ไม่ปวดเอวหรือไม่

นางบุ่มบ่ามไปจึงได้เชื่อคำพูดของน่าจาอี๋นั่ว

นางไม่คิดว่าการให้พี่ชายแต่งองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวเข้ามาจะเป็นโทษอย่างไร เสด็จแม่นั้นเป็นห่วงมากเกินไป

พระชายาฉีช่วยชีวิตองค์ชายแคว้นหนานจ้าวเอาไว้ แคว้นหนานจ้าวย่อมต้องอยู่ในเงื้อมมือของนาง ถ้าหากว่าท่านพี่ยังนั่งรออยู่แบบนี้โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่นานก็ต้องถูกเปรียบเทียบกับอ๋องฉี

นางเอาแต่คิดแบบนี้มาตลอดเพื่อปลอบใจตัวเอง แน่นอนว่านางก็รู้ว่าเป็นการยากที่จะเจรจากับคนชั่ว น่าเสียดายที่นางหาคนที่จะเอาไว้ปรึกษาไม่ได้

แม้แต่สามีของนางที่น่าจะสามารถพึ่งพาได้มากที่สุดก็เป็นเพราะถูกยาของน่าจาอี๋นั่ว เขาดีกับนางก็พอแล้ว

ยาชนิดนี้หรูอี้รู้สึกว่าถึงแม้จะบอกว่าจินอู่นั้นเปลี่ยนไป แต่ว่าบางครั้งเขาก็กลายเป็นคนโง่งมราวกับว่าในร่างของเขามีคนอยู่สองคนที่ขัดแย้งกันอย่ภายในตลอดเวลา

ถ้าไม่มีน่าจาอี๋นั่ว จินอู่ก็จะยังมีนิสัยเดิมอยู่เหมือนเดิม อีกทั้งเขาก็จะยังคงรังเกียจนางอยู่

พายุที่เกิดขึ้นภายในห้องได้หยุดลงแล้ว

อ๋องเซวียนสร่างเมาไปบ้างแล้ว

น่าจาอี๋นั่วเอนตัวลงบนเตียงอย่างเกียจคร้าน ดวงตาของเธอยังคงมีร่องรอยแห่งอารมณ์หลงเหลืออยู่และหายใจอย่างแผ่วเบา

อ๋องเซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าไม่ใช่หญิงสาวพรหมจรรย์”

น่าจาอี๋นั่วปรือตาขึ้นเล็กน้อยราวกับยิ้มไม่ออก “แล้วเจ้าใช่หรือ”

“ไร้สาระ”

“ในเมื่อตัวเจ้างเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ มีอนุมากมายและผ่านอะไรมาเยอะแยะ มีสิทธิ์อะไรมาขอให้ผู้หญิงพวกข้าจะต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง แคว้นหนานจ้าวของข้านั้นเปิดกว้างจึงไม่เหมือนผู้หญิงแคว้นฉางอันที่ต้องเชื่อฟังไปจนตาย ดังนั้นข้าจะไม่ใช้สิ่งนี้เพื่อมาบังคับอ๋องเซวียนให้แต่งกับข้า”

อ๋องเซวียนขมวดคิ้ว “เจ้าร่วมมือกับหรูอี้ จุดประสงค์ของเจ้าในการทุ่มเทส่งตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร ข้าชอบอะไรที่มันชัดเจน”

น่าจาอี๋นั่วเปลี่ยนท่าทางเป็นท่าทางที่มีเสน่ห์กว่าเดิมและอมยิ้มมองไปยังอ๋องเซวียน “ข้าขอถามเจ้าเมื่อครู่นี้เจ้าพอใจหรือไม่ ยังอยากจะทำอีกรอบไหม”

อยาก

อ๋องเซวียนผ่านสนามรบมามากกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา เขาต้องยอมรับว่าองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวคนนี้นั้นยอดเยี่ยมเรื่องบนเตียงมาก ทั้งการทำตัวตามอำเภอใจ ความมีเสน่ห์ ใจกล้าและทำทุกอย่าง เทคนิคของนางเองทำอย่างชำนาญอีกทั้งยังยืดหยุ่นมาก

ไม่ว่าจะเป็นการทรมาณบนเตียงหรือการควบแบบมั่วเป่ย ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะทำให้เขานึกถึงรสชาติแบบนี้ได้ เป็นรสชาติอันโอชะ น่าจะเป็นเช่นนั้น เมื่อนึกถึงพวกผู้หญิงน่าเบื่อแข็งเป็นท่อนไม้ในจวนแล้วเขาก็รู้สึกเบื่อขึ้นมาทันที

เป็นการยากที่เขาจะกลืนน้ำลายตัวเอง “เทคนิคของเจ้าดีมาก”