ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 584

ทุกคนต่างรู้กันหมด เหลิ่งชิงเฮ่อและฉู่รั่วซือแต่งงานกันมาหลายปีแล้ว ไม่มีความเคลื่อนไหวมาเลยตลอด เหลิ่งชิงฮวนเพิ่งกลับเมืองมาได้ประมาณสองเดือนกว่า ไม่คิดเลยว่าทั้งคู่ก็มีข่าวดีแล้ว!

ยิ่งรู้ว่า จวนเสนาบดีไม่ใช่ตระกูลธรรมดา อยากจะหาหมอแบบไหนก็หาไม่เจอ? หลายปีมานี้ ทั้งคู่ไปหาหมอเพื่อขอยามาก็ไม่น้อย แต่ทั้งหมดก็ไร้ประโยชน์

บอกว่าเหลิ่งชิงฮวนนั้นคือเจ้าแม่กวนอิมประทานบุตร ก็ไม่เกินจริงอย่างแน่นอน!

ฝีมือทางการแพทย์นั้นสุดยอดมาก ณ เวลานั้น เกิดความโกลาหลขึ้นท่ามกลางฝูงคน มีญาติๆลูกสาวบ้านไหนที่ไม่กังวลใจเกี่ยวกับปัญหาการมีทายาทบ้าง?

ไม่อย่างนั้น หลังจากที่กลับจวนไป ตัวเองก็จุดธูปให้พระชายาฉี ขอลูกชาย?

เหลิ่งชิงฮวนดูโดดเด่นไม่มีใครเทียบ อาการบาดเจ็บของน่าจาอี๋นั่วกลับไม่มีคนสนใจ

หมอของจวนกั๋วกงวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ด้านหลังตามมาเล็กๆน้อยๆ นี่เป็นเรื่องมงคลในจวนกั๋วกง สมาชิกครอบครัวผู้หญิงของจวนกั๋วกงต่างก็มามุงล้อม

หมอตรวจดูบาดแผลของน่าจาอี๋นั่ว ห้ามเลือด ใส่ยา ทุกคนมองบาดแผลไม่ใช่เล็กๆ ประมาณนิ้วกว่าได้ จะต้องหลงเหลือรอยแผลเป็นนี้เอาไว้อย่างแน่นอน

หญิงสาวที่ยังไม่ได้แต่งงานออกเรือน ถูกทำลายจนเสียโฉม นี่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่

ตรงที่นั่งแขกผู้ชาย ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

แม่ของเสิ่นหลินเฟิงโทษตัวเองด้วยความเสียใจ ในเวลานี้ไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ จึงสืบสวนว่าใครกันที่ทำฉากกั้นหล่นกันแน่

ฉากกั้นที่หล่นนั้นทำจากไม้จันทน์แดง เนื้อไม้หนัก ด้านล่างมีฐานรอง ค่อนข้างแข็งแรง ถ้าหากไม่มีคนไปชนเข้าอย่างแรก โดยปกติแล้วก็จะไม่ล้มลง

อ๋องเซวียนเป็นฝ่ายลุกขึ้นพูดอย่างละอาย “เมื่อครู่อาจเป็นเพราะข้าดื่มหนักกไปหน่อย ร่างกายไม่มั่นคง ช่วงชุลมุนไม่รู้ว่าใครมาชนเข้า เลยกระแทกกับฉากกั้น ขออภัยองค์หญิงอี๋นั่ว ณ ที่นี้ด้วย”

พระชายาเซวียนอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินก็เป็นกังวล ทุกคนต่างหลีกเลี่ยงด้วยความกลัวแทบไม่ทัน เขาเป็นฝ่ายลุกขึ้นมาเป็นแพะรับบาปได้อย่างไร?

คนกลุ่มหนึ่งเอะอะโวยวายเสียงดัง ใครจะไปรู้ว่าใครกันแน่ที่ตาบอด?

นางรีบร้อนให้ไปมองอ๋องเซวียนแล้วส่งสายตาทำสัญญาณให้

ทันใดนั้นอ๋องเซวียนทำเป็นมองไม่เห็น แล้วพูดต่อ “องค์หญิงอี๋นั่วโปรดวางใจได้ ข้าจะต้องเชิญหมอที่เก่งที่สุดมารักษาแผลเป็นของท่าน ไม่ให้ทำลายรูปลักษณ์ที่งดงามของท่านอย่างแน่นอน ข้าจะเข้าวังหลวง เชิญหมอหลวงในวังมา”

น่าจาอี๋นั่วลูบใบหน้าของตัวเอง กังวลจนหน้าแดงก่ำ น้ำตาคลอเบ้า กัดริมฝีปากล่างด้วยความน้อยใจ อ๋องเซวียนไม่พูดก็ไม่เป็นไร พูดอย่างนี้แล้ว น้ำตาก็ร่วงเปราะลงมาทันที

ไม่พูดอะไรสักคำ

เฮ้ เจ้าเด็กพริกขี้หนูที่ยกตนข่มท่านคนนี้กลายเป็นหญิงสูญเสียสามีตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? นี่ไม่ใช่ท่าทางของนางเลย?

เหลิ่งชิงฮวนยังนึกว่า นางจะฉวยโอกาสที่เครื่องลายครามหล่นใส่นี้ ขู่กรรโฉกจวนกั๋วกง ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นเอาใจคนต่ำต้อยวัดท้องสุภาพบุรุษแล้ว?

พระสนมเซวียนยิ้มพูดฉะฉาน “ถ้างั้นท่านอ๋องมอบหมายให้เป็นหน้าที่หม่อมฉันเถิด? หม่อมฉันจะเข้าวัง ไปหาเสด็จแม่ให้เชิญหมอหลวงมา”

อ๋องเซวียนโบกมือ “เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะข้า กล้าทำต้องกล้ารับ ข้าต้องรับผิดชอบจนถึงที่สุด พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากแล้ว”

เหล้ามงคลไม่ดื่มแล้ว รีบออกจากจวนกั๋วกง ขี่ม้าเข้าวังทันที

งานเลี้ยงมงคลดีๆ กลับถูกเรื่องนี้ปั่นป่วนจนเกือบจะจากลากันไม่ดี ทุกคนไม่สามารถพูดหัวเราะครึกครื้นขึ้นได้อีกต่อไป

คนของจวนกั๋วกงเองก็หงุดหงิดเล็กน้อย รู้ว่าองค์หญิงแคว้นหนานจ้าวนั้นยั่วยุยาก อุบัติเหตุในวันนี้ทำให้นางเสียโฉม จะรับผิดชอบอย่างไร?

เหลิ่งชิงฮวนพึมพำ รู้สึกว่าน่าจาอี๋นั่วนั้นเป็นตัวซวยจริงๆ แต่มันยากที่จะพูดอะไร สุดท้ายแล้ว ใครจะสารถล้อสาวงามของตัวเองเล่นได้? เรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น เป็นใครๆก็พูดยาก

พอเซวียนอ๋องไป น่าจาอี๋นั่วก็ลุกขึ้นกลับไปศาลาพักม้า เหลิ่งชิงฮวนเรียกมู่หรงฉีกลับจวน

มู่หรงฉีประหลาดใจ “เจ้าไม่อยากดูเรื่องครึกครื้นเหรอ? ทำไมไม่รอแล้วล่ะ?”

เหลิ่งชิงฮวนอมยิ้ม เหล่าไท่จวินและผู้เฒ่าอาวุโสกั๋วกงร้อนใจอยากที่จะอุ้มหลาน วันนี้จะปล่อยให้กลุ่มเด็กแสบมาผสมปนเปกับเรื่องดีของทั้งคู่ได้อย่างไร? ดังนั้น วุ่นวายไม่ได้ ไม่มีเรื่องสนุกอะไรให้น่าดู

เสี่ยวอวิ๋นเช่อเอามือเท้าคาง นอนอยู่บนตักเหลิ่งชิงฮวน เงยหน้าขึ้น มองเธอตาปริบๆ ดวงตากลมโตฉ่ำวาวทั้งสองข้าง

“ท่านแม่ บ้านท่านน้ำจะมีลูกน้อยแล้วจริงๆเหรอ?”

เหลิ่งชิงฮวนพยักหน้า “เจ้าจะเป็นพี่ชายแล้ว”