ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 585

ผ่านไปหลายวัน ลี่ว์อู๋และเสิ่นหลินเฟิงไปขอบคุณแม่สื่อถึงที่บ้าน มาเป็นแขกที่จวนฉีอ๋อง นำข่าวที่น่าตกใจสองเรื่องมาบอกเหลิ่งชิงฮวน

ประการแรก ฮ่องเต้เพิ่งมีรับสั่งปลดฮ่องเฮา

การสิ้นพระชนม์ของเยี่ยนผิน ได้สร้างความปั่นป่วนวุ่นวายในวังหลวง ผู้คนหวาดผวา ข้าหลวงในวังต่างก็สงสัยกันเยอะ

มีคนบอกว่า เยี่ยนผินคิดสั้นชั่วขณะหนึ่ง กระโดดลงทะเลสาบอย่างขุ่นเคืองใจ

บ้างก็มีคนบอกว่า นางกำนัลรับใช้ที่อยู่ใกล้ตัวฮองเฮาเป็นคนคนผลักเยี่ยนผินตกลงไปในน้ำจนจมน้ำตาย

และก็มีหลายคนบอกว่า ในทะเลสาบนั้นมีผีพราย ลากเยี่ยนผินลงไปในน้ำ ดูดเลือดของเธอให้แห้ง ให้นางมาเป็นผีตัวตายตัวแทน

เสด็งอารองที่ตอนนี้ถูกพี่ชายของฮ่องเต้ย้ายจากเหอตงไปเหอซี อยู่ห่างไกลกัน ไม่เคยได้รับข่าวคราว ไม่เช่นนั้นคงเข้ามาแทรกแซงอย่างแน่นอน

ฮ่องเต้ในเวลานั้นงานมงคลของลี่ว์อู๋กำลังจะใกล้เข้ามา จึงไม่ได้ออกฤทธิ์ไป หลังจากงานอภิเษกของลี่ว์อู๋ ก็ออกราชโองการทันที สั่งปลดฮองเฮาลดขั้นเป็นสนมเอก

ในพระราชโองการใช้คำที่คลุมเครือ ไม่ได้บอกเหตุผลว่าทำไมถึงปลดฮองเฮา บอกเพียงแค่ศีลธรรมไม่คู่ควรกับตำแหน่ง ตำหนักทั้งหกไม่เชื่อฟัง แต่เห็นได้ชัดเจนมากว่า การตายของเยี่ยนผิน ได้ทำให้ฮองเฮาต้องเป็นแพะรับบาป เพื่อระงับขอวิพากษ์วิจารณ์ของทุกคน

หลังจากที่ฮองเฮาได้รับราชโองการก็ล้มป่วยลง โกรธจนล้มป่วย

เหลิ่งชิงฮวนกลับรู้สึกว่าการตัดสินใจของฮ่องเต้ในครั้งนี้ฉลาดมาก อย่างน้อยที่สุด ก็เห็นได้ชัดว่าฮองเฮาไม่ใช่คู่แข่งของคนนี้ มีแค่โยกย้ายตำแหน่งนี้ จึงจะสามารถปกป้องตัวเองได้ อีกทั้งจุดประสงค์ของผู้อยู่เบื้องหลังก็จะค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

การถอยกลับอย่างกล้าหาญ บางครั้งก็เป็นความฉลาดอย่างหนึ่ง

ข่าวที่สอง ยิ่งเหนือความคาดหมาย

บาดแผลบนหน้าของน่าจาอี๋นั่วหายสนิทดีแล้ว รอยแผลเป็นนั้นไม่เล็กเลยจริงๆ และน่าเกลียดมาก

อ๋องเซวียนตั้งใจเข้าวัง เพื่อกราบทูลเหตุการณ์ในวันนั้นกับฮ่องเต้ เขารู้สึกโทษตัวเองและรู้สึกผิดอย่างมากสําหรับเรื่องนี้

เมื่อเผชิญหน้ากับน่าจาอี๋นั่วที่เสียโฉม ช่วงเวลานั้นอ๋องเซวียนก็มีความกล้าหาญขึ้นมา จึงขอพระราชโองการ ต้องการที่จะรับผิดชอบอี๋นั่ว ยินดีที่จะแต่งนางเข้าจวน เป็นพระชายารองของเขา

ตอนนั้นพระองค์มีปฎิกิริยาอะไร พูดอะไรกับอ๋องเซวียนนั้น ไม่มีใครรู้ได้เลย รู้เพียงแค่ว่าหลังจากนั้นพระองค์ก็มีรับสั่งเรียกองค์หญิงอี๋นั่วเข้าวัง หลังจากเช็คบาดแผลบนใบหน้าของนางแล้ว ก็เห็นดีเห็นงามด้วย

และน่าจาอี๋นั่ว ได้ยินว่าก็ตอบตกลงอย่างมีความสุขดี ไม่กระมิดกระเมี้ยนเลยสักนิดเดียว ไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ฉากจบนี้ทุกคนไม่มีใครคาดคิด ความรับผิดชอบของอ๋องเซวียน ไม่นึกเลยว่าจะรับผิดชอบจนถึงขั้นอุทิศกายถวายให้

เหลิ่งชิงฮวนไม่รู้ว่า หากวันนั้นเป็นหญิงสูงวัยที่ถูกฉากกั้นกระแทกใส่จนมีบาดแผลบนใบหน้า อ๋องเซวียนจะรับผิดชอบด้วยวิธีนี้หรือไม่?

เสิ่นหลินเฟิงกล่าวว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ในบรรดาแขกน่าจะมีเพียงแค่สองสามคนที่มีสติ ว่ากันว่าฉากกั้นนั้นอ๋องเซวียนเป็นคนชนจนล้มลงจริงๆ ดังนั้นในตอนนั้นเองทุกคนก็เลยไม่กล้าที่จะปากสว่าง

เพราะฉากจบนี้ เหลิ่งชิงฮวนคิดกลับกัน รู้สึกว่าเรื่องฉากกั้นล้มนั้นเป็นเรื่องบังเอิญ กลายเป็นเรื่องโชคชะตานำพาพอดิบพอดี

นอกจากนี้ ยังได้ยินอีกว่า เพราะเรื่องนี้พระชายาเซวียนโกรธจนวิ่งไปร้องห่มร้องไห้กับฮองเฮา ฮองเฮาเองก็ไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่เกิดขึ้น น่าจะเป็นเพราะไม่ไว้หน้าเธอ

พระชายาเซวียนก็กระฟัดกระเฟียตกลับไปที่บ้านแม่ รอให้อ๋องเซวียนยอมแพ้ มารับนางกลับจวน

ใครจะไปคาดการณ์ได้ว่าครั้งนี้อ๋องเซวียนกลับไม่ทนเหมือนดังเดิมไม่สนใจกับการต่อต้านของพระชายาเซวียน เพียงแต่ยุ่งอยู่กับการเตรียมการสําหรับงานอภิเษกกับพระชายารอง

พระชายาเซวียนเห็นว่าตัวเองไม่ได้รับความสนใจ ได้ยินท่าทีของอ๋องเซวียน นอกจากร้องไห้ครวญครางแล้วก็จนปัญญา บวกกับคิดถึงลูก ก็กลับจวนด้วยความเศร้าหมองใจ