ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 608

เสียงโซ่เหล็กบนพื้นสั่น ราวกับว่าชายผู้นั้นถูกล่ามด้วยโซ่และกำลังดิ้นสุดแรง

เหลิ่งชิงฮวนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอหลงคิดว่านี่อาจเป็นที่ซ่อนเงินที่ถูกขโมยไป ตอนกลางวันเธออุตส่าห์ดีใจอยู่ตั้งนานสองนาน แต่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นเพียงที่คุมขังคนเพื่อฆ่าปิดปาก

ปกติเธอไม่ควรยุ่งกับเรื่องพวกนี้ เพราะหากยุ่งอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว แต่ว่าเธอเองก็ไม่สามารถนิ่งดูดายได้

เธอทำท่าทางกับมู่หรงฉี ขยับตัวลงไปดู เพื่อดูว่าแม่ทัพใหญ่ฝูคนนี้ทำเรื่องน่าอายอะไรถึงได้คิดจะมาฆ่าปิดปากคนตอนดึกๆ ดื่นๆ

อาจเป็นเพราะเธอมาหางูที่นี่เมื่อตอนกลางวันก็เลยกังวล? กลัวว่าความผิดจะถูกเปิดโปง?

มู่หรงฉีจะปล่อยให้เธอลงไปคนเดียวได้อย่างไร? เขาใช้แขนโอบเอวของเธอ ทั้งสองเดินลงบันได ทีละขั้น อย่างระมัดระวัง

คนข้างล่างขอร้อง “หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับเขาได้แล้ว รีบลงมือเร็วเข้า เสร็จเรื่องจะได้จัดการได้ง่ายๆ”

จากนั้นมีเสียงดาบออกมาจากฝัก แต่เขากลับร้องตะโกนออกมา ดาบในมือร่วงลงพื้น “งูพิษ!”

เหลิ่งชิงฮวนตกใจ งูของเธอมาที่นี่เองเหรอ? อากาศแบบนี้เป็นช่วงที่งูและแมลงจำศีล

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าถูกงูกัด” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก “งูตัวนี้มีพิษ ข้าได้ยินมาว่าหลังจากกัดคนแล้วก็จะต้องตาย ทำไมมันถึงเข้ามาอยู่ในนี้ได้?”

“ไม่ได้การแล้ว! รอข้าฆ่ามันแล้วจะพาเจ้าออกไปให้หมอถอนพิษ”

ในเวลานี้เหลิ่งชิงฮวนไม่ได้สนใจเรื่องการเปิดเผยตัวตนของเธออีกต่อไป เธอกระโดดลงไปพร้อมกับมู่หรงฉีและเข้าไปในห้องใต้ดิน สิ่งที่เห็นเป็นไปตามคาด มีกรงเหล็กอยู่ตรงกลาง ด้านในมีคนถูกมัดอยู่ เสื้อผ้าขาดวิ่น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดไม่เหลือเค้าโครงเดิม

ทหารสองคนที่เข้ามาเพื่อฆ่าปิดปาก คนหนึ่งถูกงูพิษกัดนอนขดอยู่บนพื้น ส่วนอีกคนถือมีดยาวฟันเข้าใส่คนในกรงผ่านรั้วเหล็ก

ร่างในกรงขยับเล็กน้อย

เหลิ่งชิงฮวนโบกมือโดยไม่สนใจอะไร เข็มเงินก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วปักเข้าที่หลังของทหาร

ทหารหันหน้ากลับมามอง ขณะเดียวกันมู่หรงฉีก็มาถึง ก่อนจะเข้าไปล็อกคอเขาทันที

คนที่โดนพิษยังไม่หมดสติ เขาอ้าปากอย่างตกใจ มู่หรงฉีเกี่ยวมีดที่ตกด้วยเท้าก่อนจะปักลงไปที่หัวใจ

ชายคนนั้นสิ้นใจทันทีโดยไม่ทันได้ร้องขอความช่วยเหลือ

การเคลื่อนไหวทั้งหมดนั้นคมชัดและเรียบร้อยในพริบตาเดียว

เหลิ่งชิงฮวนถอนหายใจ “ให้ตายเถอะ เปล่าประโยชน์เสียจริง ทั้งแหวกหญ้าให้งูตื่น ทั้งฆ่าคนไปอีกสองคน”

คนในกรงยิ้มให้เธอ “ข้าคิดไปเองคนเดียวงั้นหรือ เจ้าไม่ได้มาช่วยข้าหรือ?”

เมื่อเหลิ่งชิงฮวนได้ยินเสียงเธอไม่อยากจะเชื่อ มู่หรงฉีเองก็หันหลังกลับไปอย่างตื่นตะลึง “โฉวซือเส่า?!”

คนในกรงสูดจมูกก่อนจะเอ่ย “พวกจ้ามาที่นี่ทำไม ถ้างูตัวนี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อติดตามข้า เกรงว่าวันนี้ข้าคงถูกเจ้าสองคนนั้นหั่นเป็นชิ้นๆ แล้ว”

เหลิ่งชิงฮวนยังไม่หายจากอาการตกใจ ไม่แปลกใจเลยที่วันนี้เจ้าตัวน้อยไม่ยอมฟังคำสั่งของเธอ ที่แท้ก็เพราะว่าได้เจอกับคนรู้จักเก่า!

งูตัวนี้เข้าใจธรรมชาติของมนุษย์และมีประสาทสัมผัสในการดมกลิ่นเป็นอย่างดี งูตัวนี้ต้องได้กลิ่นของโฉวซือเส่าและมาหาเขา ตอนแรกโฉวซือเส่าไม่ได้ชอบพวกมันทั้งสามตัวด้วยซ้ำ