ทะลุมิติเวลามาเป็นชายา นิยาย บท 615

จากนั้นก็จัดเตรียมทุกอย่างตามที่มู่หรงฉีกล่าวเอาไว้

ในคืนที่เงียบสงัด ท่ามกลางภูเขาลึก ทหารรักษาการณ์แอบซ่อนตัวอยู่ลับๆ เฝ้ารอให้เหยื่อติดเบ็ดอย่างอดทน

แต่ด้วยอากาศที่หนาวเย็นจัด ลมหนาวที่พัดผ่านเย็นยะเยือก หากนอนนิ่งๆอยู่ในหลุมหิมะไม่ขยับเขยื้อน สักพักอาจจะหนาวจนทะลุหัวใจได้

ทหารม้าเหล็กค่อยเฝ้าทางเข้าออกตามจุดต่าง ๆ ใกล้กับบริเวณแอ่งน้ำเป็นเวลาอยู่สองวัน และแล้วเหยื่อก็ติดเบ็ดจริง ๆ เข้าแล้ว

เงาของคนสองคนใช้ประโยชน์จากความมืดมิดแอบเข้าไปในภูเขาอย่างเงียบ ๆ พวกเขาเดินตามทางบนเขาอย่างระมัดระวัง

หิมะตกกระจายปกคลุมทั่วทั้งภูเขา ยิ่งทำให้เงาของพวกเขาทั้งสองคนดูสะดุดตามากขึ้น ตามสะกดรอยได้ง่ายไม่เหนื่อย

เมื่อเห็นว่าเขาทั้งสองคนเดินไปที่แอ่งน้ำตามอย่างที่คาดจริง ๆ ด้วย จากนั้นพวกเขาก็ถอดเสื้อคลุมผ้าฝ้ายตัวนอกออก เผยให้เห็นชุดดำน้ำด้านในที่เอวมีเชือกผูกเอาไว้ และก็ดำลงไปในแอ่งน้ำ

ทหารที่เฝ้ารักษาการณ์ลับ ๆ ทำการส่งคนไปแจ้งมู่หรงฉี และก็ทำตามคำสั่งของมู่หรงฉีที่กำชับเอาไว้ก่อนหน้านั้นดักซุ่มรอจังหวะบุกโจมตี

หลังจากทั้งสองคนขึ้นจากฝั่งก็ทำการถอดชุดดำน้ำออก และสวมเสื้อกันหนาวผ้าฝ้ายกลับเข้าไป จากนั้นก็ลงภูเขาไปอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ อีกครั้ง

พวกทหารเฝ้ารักษาการณ์ใส่ชุดสีขาวเลยซ่อนตัวท่ามกลางหิมะได้อย่างกลมกลืน เป็นวิธีที่ดีอย่างมากทำให้ติดตามตลอดทางมาตั้งไกลได้

เมื่อมู่หรงฉีได้ยินข่าว ก็รีบตามมาพร้อมกับเหลิ่งชิงฮวนทันที และตามหลังไปอย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง จากนั้นทั้งสองคนก็เข้าไปในเรือนชาวนานอกเมืองหลังหนึ่ง

ทหารม้าเหล็กทำการล้อมรอบลานบ้านอย่างเงียบ ๆ

มู่หรงฉีกับเหลิ่งชิงฮวนค่อย ๆ ย่องเข้าไป ไม่ได้ทำอะไรบุ่มบ่าม แต่ค่อย ๆ เข้าไปหลบอยู่ตรงหน้าต่างห้องที่มีไฟส่องสว่าง

หน้าต่างเก่า ๆ ที่กระดาษแปะบนหน้าต่างเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเล็กน้อยแล้ว มู่หรงฉีใช้นิ้วที่เปียกๆเจาะรูเข้าไปอย่างเงียบ ๆ

ภายในห้องทั้งสองคนกำลังนั่งอังไฟที่กระถางไฟ และกำลังรายงานสถานการณ์กับชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้อยู่ข้างบนที่นั่งที่ทำให้อุ่นด้วยกระถางไฟอันนั้น

“เป็นอย่างที่หัวหน้าท่านคาดเดาไว้ไม่มีผิด ในแอ่งน้ำบนภูเขานั้นมีของจริงๆ พอลองสัมผัสดูล้วนแต่เป็นกล่องไม้ทรงสี่เหลี่ยมทั้งหมด แต่เพราะว่าท้องฟ้ามืดเกินไป ในน้ำจึงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน จึงไม่รู้ว่ามีกล่องกี่ใบ ข้างในบรรจุเงินเอาไว้หรือไม่?”

ชายคนที่นั่งข้างบนกระถางที่ทำให้อุ่นหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “เป็นอะไรที่แน่นอนอยู่แล้ว ข้ารู้อยู่แล้วว่าตาแก่คนนั้นต้องซ่อนเงินเอาไว้ในภูเขาแน่ ๆ เจ้าเล่ห์จริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะซ่อนเงินอยู่ในแอ่งน้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะหิมะตกหนักในครั้งนี้ ทำให้น้ำตกกระแทกเข้ากับกล่องไม้จนทำให้มันกระจัดกระจาย ข้าก็คงคาดไม่ถึงเช่นกัน”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี? ถ้ายังไงรอพรุ่งนี้ฟ้าสว่างก่อน แล้วค่อยส่งคนเข้าไปดูอีกทีดีไหม?”

ชายคนนั้นโบกมือ “ได้ยินมาว่าทางมู่หรงฉีทางนั้นกำลังเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด เป็นการดีกว่าที่จะไม่ไปที่ภูเขาลูกนี้ เกรงว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นไปเสียเปล่า”

“พวกเราควรจะลงมือไปเอาของพวกนั้นออกมาก่อน จะไม่เป็นการได้เปรียบกว่าหรอกหรือ?”

ชายคนนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง น่าจะกำลังคิดหาวิธีอยู่ “เกรงว่าจะยาก มีข่าวลือแพร่กระจายหนักขนาดนี้ ด่านต่าง ๆ คงตรวจสอบอย่างละเอียด นอกเสียจากจะลองหาวิธีล่อเสือออกจากถ้ำทำให้มู่หรงฉีออกจากจิ้นโจวไป ...ส่วนท่านอ๋องรองเจ้าคนเจ้าเล่ห์ที่สับขาซ่อนตัวเก่งอย่างเขา รอให้ข้ารู้ที่ซ่อนตัวของเขาเสียก่อน ข้าจะแอบส่งจดหมายไปบอกมู่หรงฉี ให้พวกเขาฆ่ากันเอง เมื่อถึงตอนนั้นก็คงไม่มาสนใจทางนี่ พวกเราก็แค่นั่งรอเก็บผลพลอยได้เฉยๆ”

“เป็นความคิดที่ดี” ทั้งสองคนเอามืออังกระถางไฟด้วยท่าทีที่สั่นสะท้านไปทั้งตัว พร้อมกับทำท่าทีตื่นเต้นจนดวงตาทั้งสองข้างลุกวาวเป็นประกาย “เงินมากมายขนาดนั้น ถ้าสามารถขนส่งกลับไปได้ละก็ ไม่เพียงแต่สามารถช่วยพวกเราประหยัดสินค้าจำนวนนั้นไปได้ แต่ยังสามารถทำผลงานครั้งยิ่งใหญ่ได้ด้วย”

ชายคนนั้นส่งเสียง “อืม” ในลำคอเล็กน้อย “หากมีเงินจำนวนนั้น นายท่านก็สามารถเป็นเหมือนเสือติดปีก สามารถทำเรื่องใหญ่สำคัญ ๆ ได้ ดังนั้นเจ้ากับข้าจะต้องทำอะไรระมัดระวัง จะต้องไม่ทำอะไรให้เกิดข้อผิดพลาดอะไรใด ๆ เด็ดขาด ตอนที่พวกเจ้าเข้าไปในภูเขา ไม่พบความผิดปกติอะไรใช่หรือไม่? อย่าได้ทำอะไรให้โดนคนอื่นชิงตัดหน้าไปก่อนเสียละ”

ทั้งสองคนส่ายหัว “ในภูเขาไม่มีแม้แต่เงาผีสักตัว พวกเราก็มองสังเกตดูแล้ว ไม่มีร่องรอยของรอยเท้าบนหิมะรอบ ๆ สระน้ำเลย”

เหลิ่งชิงฮวนและมู่หรงฉีที่กำลังแอบฟังอยู่ข้างนอก รู้สึกสงสัยไม่เข้าใจอยู่เล็กน้อย เพราะเมื่อฟังจากน้ำเสียงของพวกเขาทั้งสามคน ทำไมดูไม่เหมือนคนของเสด็จลุงรองเลยล่ะ?

อะไรคือฆ่าฟันกันเอง อะไรคือรอเก็บผลพลอยได้ หรือว่ายังจะมีบุคคลที่สามเข้ามาแทรกแซง จ้องจะเขมือบเงินจำนวนนี้อย่างละโมบ ผู้ร้ายแย่งผลประโยชน์กันเองงั้นหรือ?

เหลิ่งชิงฮวนกด “คลิก” ขึ้นลำกล้องอย่างชำนาญการและก็เล็งไปที่คนที่อยู่บนพื้นทั้งสองคน